Άγιος Πορφύριος: Παντού μπορείτε να λέτε την ευχή

 

Άγιος Πορφύριος: Παντού μπορείτε να λέτε την ευχή

Να ζητάμε να γίνει το θέλημα τού Θεού. αυτό είναι το πιο συμφέρον, το πιο ασφαλές για μάς και για όσους προσευχόμαστε. Ο Χριστός θα μάς τα δώσει όλα πλούσια. Όταν υπάρχει έστω και λίγος εγωισμός, δεν γίνεται τίποτα.

Όταν ο Θεός δεν μάς δίδει κάτι πού επίμονα ζητάμε, έχει το λόγο Του. Έχει κι ο Θεός τα «μυστικά» Του. Αν δεν κάνετε υπακοή (σε ιερέα-πνευματικό) και δεν έχετε ταπείνωση, η ευχή (δηλ. το Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησὸν με) δεν έρχεται και υπάρχει και φόβος πλάνης.

Να μην γίνεται η ευχή αγγαρεία. Η πίεση μπορεί να φέρει μία αντίδραση μέσα μας, να κάνει κακό. Έχουν αρρωστήσει πολλοί με την ευχή, γιατί την έκαναν με πίεση. Και γίνεται, βέβαια, κι όταν το κάνεις αγγαρεία. αλλά δεν είναι υγιές.

Δεν είναι ανάγκη να συγκεντρωθείτε ιδιαίτερα για να πείτε την ευχή. Δεν χρειάζεται καμιά προσπάθεια όταν έχεις θείο έρωτα.

Όπου βρίσκεσθε, σε σκαμνί, σε καρέκλα, σε αυτοκίνητο, παντού, στον δρόμο, στο σχολείο, στο γραφείο, στη δουλειά μπορείτε να λέτε την ευχή, το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησὸν με», απαλά, χωρίς πίεση, χωρίς σφίξιμο.

Σημασία στην προσευχή έχει όχι η χρονική διάρκεια αλλά η ένταση. Να προσεύχεσθε έστω και πέντε λεπτά, αλλά δοσμένα στο Θεό με αγάπη και λαχτάρα.

Μπορεί ένας μία ολόκληρη νύχτα να προσεύχεται κι αυτή η προσευχή των πέντε λεπτών να είναι ανώτερη. Μυστήριο είναι αυτό βέβαια, αλλά έτσι είναι.

Ποτέ μην αναβάλλεις το τώρα για μετά…

 

Ποτέ μην αναβάλλεις το τώρα για μετά…

Κάποτε έκανα μια πρωινή ομιλία σε μια επαρχιακή πόλη.

Ανάμεσα στα άτομα, που βρέθηκαν στην ομιλία αυτή, ήταν και μια νεαρή κοπέλα, η οποία από το ντύσιμό της και την όψη της, καταλάβαινε κανείς, ότι δεν έπρεπε να είχε και πολύ σχέση με την Εκκλησία.

Όταν τελείωσα την ομιλία μου στις 12 και μισή το μεσημέρι, μου ήρθε ο λογισμός να πάω, να της πω, να εξομολογηθεί στον πάτερ της ενορίας εκείνης.

Αυτή μου είπε, ότι θα ερχότανε και στην απογευματινή μου ομιλία, στις 5 και μισή και εκεί θα το ξανασυζητούσαμε.

Όχι της είπα, τώρα αμέσως να πας!

Αυτή όμως επέμενε για το απόγευμα και έτσι δεν μπορούσα εγώ να κάνω κάτι περισσότερο.

Στην απογευματινή ομιλία μου, τελικά δεν ήρθε, όπως σκόπευε να έρθει.

Είχε πάει με άλλα 2 άτομα, στις 3 το απόγευμα για βαρκάδα στη θάλασσα.

Όμως ο καιρός απότομα χάλασε και πνίγηκαν και οι τρεις!..

Κανείς δεν μας εγγυάται για το μέλλον, για το αν θα ζούμε την επόμενη στιγμή.

Γι’ αυτό και πρέπει την εξομολόγηση να μην την αναβάλλουμε.

Ο διάβολος είναι τεχνίτης σε αυτό το θέμα.

Έχεις καιρό, ψιθυρίζει στο αυτί του ανθρώπου και ο άνθρωπος επαναπαύεται και συνεχώς αναβάλλει την μετάνοιά του.

Ιεροκύρηκος Δημητρίου Α. Παναγόπουλου

Γιατί η προσευχή είναι σημαντική για τον άνθρωπο;

 

Γιατί η προσευχή είναι σημαντική για τον άνθρωπο;

Ο άνθρωπος έχει ανάγκη την προσευχή

Όλοι οι άνθρωποι έχομεν ανάγκην της προσευχής περισσότερον από ότι τα δένδρα έχουν ανάγκην των υδάτων.

Διότι ούτε τα δένδρα δύνανται να παράγουν τους καρπούς, εάν δεν πίνουν ύδωρ δια των ριζών, ούτε ημείς θα δυνηθώμεν να παραγάγωμεν τους πολυτίμους καρπούς της ευσεβείας, εάν δεν ποτιζώμεθα δια των προσευχών.

Δια τούτο πρέπει και όταν εξεγειρώμεθα εκ της κλίνης, να προφθάνωμεν πάντοτε τον ήλιον με την λατρείαν του Θεού και όταν καθήμεθα εις την τράπεζαν δια να φάγωμεν και όταν πρόκειται να κοιμηθώμεν.

Μάλλον δε καθ’ εκάστην ώραν και μίαν προσευχήν να προσφέρωμεν εις τον Θεόν, διατρέχοντες τοιουτοτρόπως δια της προσευχής ένα δρόμον ίσον προς το διάστημα της ημέρας.

Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

Ας μη στεναχωριόμαστε όταν ο Θεός αργεί να εισακούσει την προσευχή μας

 

Ας μη στεναχωριόμαστε όταν ο Θεός αργεί να εισακούσει την προσευχή μας

Η προσευχή είναι μεγάλο αγαθό, αν γίνεται και με λογισμό αγαθό· αν ευχαριστούμε το Θεό όχι μόνο όταν μας δίνει, αλλά και όταν δεν μας δίνει ό,τι Του ζητάμε, αφού και τα δύο τα κάνει για την ωφέλειά μας.

Έτσι, και όταν δεν παίρνουμε, ουσιαστικά παίρνουμε με το να μην πάρουμε ό,τι δεν μας συμφέρει. Υπάρχουν, βλέπετε, περιπτώσεις που η μη ικανοποίηση του αιτήματός μας είναι πιο ωφέλιμη. Και τότε ό,τι θεωρούμε σαν αποτυχία είναι επιτυχία.

Ας μη στεναχωριόμαστε, λοιπόν, όταν ο Θεός αργεί να εισακούσει την προσευχη μας. Ας μη χάνουμε την υπομονή μας. Μήπως και πριν ζητήσουμε κάτι, δεν μπορεί να μας το δώσει ο Πανάγαθος; Μπορεί, φυσικά, αλλά περιμένει από μας κάποιαν αφορμή, ώστε να μας βοηθήσει δίκαια.

Γι’ αυτό ας Του δίνουμε την αφορμή με την προσευχή και ας περιμένουμε με πίστη, με ελπίδα, με εμπιστοσύνη στην πανσοφία και στη φιλανθρωπία Του. Μας έδωσε ό,τι ζητήσαμε; Ας Τον ευχαριστούμε. Δεν μας έδωσε; Και πάλι ας Τον ευχαριστούμε, γιατί δεν γνωρίζουμε, όπως γνωρίζει Εκείνος, τι είναι καλό για μας.

Ας έχουμε ακόμα υπόψη μας, πως ο Θεός συχνά δεν αρνείται, αλλά μόνο αναβάλλει την ικανοποίηση κάποιου αιτήματός μας. Και γιατί αναβάλλει; Επειδή, χρησιμοποιώντας ως μέσο τη δική μας επιμονή στο αίτημα, θέλει να μας ελκύσει και να μας κρατήσει κοντά Του.

Κι ένας φιλόστοργος πατέρας, άλλωστε, όταν του ζητάει κάτι το παιδί του, πολλές φορές αρνείται να του το δώσει, όχι γιατί δεν θέλει, αλλά γιατί μ’ αυτόν τον τρόπο το παιδί μένει κοντά.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Η πίστη φέρνει το θαύμα

 

Η πίστη φέρνει το θαύμα

Στην περικοπή του κατά Λουκάν Ευαγγελίου (η΄ 41 – 56) η αγία μας Εκκλησία μάς υπογραμμίζει την σημασία της πίστεως για την ζωή μας.

Πλησίασε τον Ιησού κάποιος αρχηγός της συναγωγής, που τον έλεγαν Ιάειρο, και τον παρακάλεσε να θεραπεύσει την ετοιμοθάνατη κόρη του. Καθώς πήγαιναν προς το σπίτι, κόσμος πολύς συνωστίζονταν γύρω από τον Χριστό, ανάμεσά τους και μια γυναίκα που επί δώδεκα χρόνια αιμορραγούσε και δεν κατάφερε να βρει την γιατρειά της, παρόλο που είχε ξοδέψει στους γιατρούς όλη την περιουσία της. Πλησίασε από πίσω και άγγιξε την άκρη από το ρούχο του Ιησού και μονομιάς σταμάτησε η αιμορραγία. Τότε ο Χριστός κοντοστάθηκε και ρωτούσε ποιός τον άγγιξε. -Κυριε, τού λέει ο Πέτρος, το πλήθος σε συνθλίβει και ρωτάς ποιός σε άγγιξε; -Κάποιος με άγγιξε, απαντά ο Χριστός, γιατί αισθάνθηκα δύναμη να βγαίνει από μένα. Τότε η γυναίκα φανερώθηκε και τρέμοντας διηγήθηκε ενώπιον πάντων όλη την ιστορία. -Αναθάρρησε, κόρη, τής λέει τότε ο Χριστός, η πίστη σου σε έσωσε, να πορεύεσαι με ειρήνη. Στο μεταξύ ήλθε ένας υπηρέτης του Ιάειρου και τού ανακοίνωσε ότι η θυγατέρα του είχε ήδη πεθάνει. -Μή φοβάσαι, τού λέει ο Χριστός, μόνο να έχεις πίστη και θα σωθεί. Σαν έφτασαν, παίρνει μέσα ο Ιησούς τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη και τους γονείς του κοριτσιού. Όλοι έκλαιγαν και θρηνούσαν. -Μην κλαίτε, τους λέει, δεν πέθανε αλλά κοιμάται. Εκείνοι γέλασαν, γιατί ήξεραν ότι πέθανε. Τότε ο Χριστός τούς έβγαλε όλους έξω, έπιασε το χέρι του κοριτσιού και της είπε: -Παιδάκι μου, σήκω. Τότε επέστρεψε η ψυχή της κοπέλας κι αμέσως αναστήθηκε, στους δε γονείς που έμειναν έκθαμβοι παρήγγειλε να μην πουν τίποτα σε κανέναν.

Το κοινό σημείο που έχουν αυτά τα δύο θαύματα είναι η αναφορά του Χριστού στην πίστη‧ «Να έχεις θάρρος, η πίστη σου σε έσωσε», λέει στην αιμορροούσα, και στον Ιάειρο «Μη φοβάσαι, μόνο πίστευε και θα σωθεί (το παιδί σου)». Αντίθετα με όσα συχνά μερικοί λένε, ότι δηλαδή θέλουν να δουν ένα θαύμα για να πιστεψουν, βλέπουμε ότι ο Χριστός θέτει την πίστη ως προϋπόθεση για την πραγματοποίηση του θαύματος. Γιατί το θαύμα είναι ανατροπή των νόμων της φύσεως και η πίστη αποτελεί υπέρβαση της λογικής. Γι’ αυτό ο Κύριος μάς είπε ότι εάν έχουμε πίστη σαν κόκκο σιναπιού και πούμε στο βουνό να μετακινηθεί, αυτό θα πάει εκεί που θα τού πούμε. Πίστεψε ο Πέτρος στον λόγο του Χριστού και περπάτησε πάνω στη θάλασσα‧ είδε τα κύματα και τον σάλο της θάλασσας, η λογική θεώρηση του πράγματος τον φόβισε, ολιγοπίστησε κι ευθύς βυθίστηκε. Πίστεψε ο ληστής και με μια λέξη μπήκε στον Παράδεισο, σε αντίθεση με τους μη πιστεύσαντες ιερείς των Ιουδαίων, που οδήγησαν τον Ιησού στον σταυρό.

Το θαύμα, λοιπόν είναι αποτέλεσμα της βούλησης του Θεού και της δικής μας πίστης. Η πίστη πάλι δεν έρχεται αν δεν υπάρχει ταπείνωση, δηλαδή συναίσθηση ότι δεν είμαστε πανίσχυροι και ότι υπάρχουν πράγματα που υπερβαίνουν τη λογική μας. Ο ορθολογιστής δεν δύναται να πιστέψει ότι με ένα άγγιγμα γίνεται να θεραπευθεί μια επίμονη ασθένεια ή με έναν λόγο να αναστηθεί ένας νεκρός. Αλλά ακόμα κι αν δει κάποιο θαύμα, η αυτάρκειά του (δηλαδή ο εγωισμός του) όχι απλά δεν τον αφήνει να πιστέψει αλλά προσπαθεί να το αποδώσει σε κάποιο τέχνασμα ή στην θεά τύχη.

Δεν είναι λίγα τα θαύματα που γίνονται ακόμα και στις μέρες μας, που η πίστη βάλλεται τόσο επίμονα από το κοσμικό πνεύμα. Όποιος έχει πίστη, δύναται να τα δει‧ όποιος πάλι δεν θέλει, κανείς δεν μπορεί να τον πειθαναγκάσει. Ας προσέξουμε όμως και το εξής: ο Θεός δεν θαυματουργεί για λόγους εντυπωσιασμού ή διαφήμισης, αλλά με σκοπό την σωτηρία μας. Για να παιδαγωγήσει τον Ιάειρο και τους όχλους, φανέρωσε το θαύμα της αιμορροούσας. Παράλληλα, τού απαγορεύει να πει το θαύμα της ανάστασης της κόρης του, για να μην γεννηθεί μέσα του υπερηφάνεια.

Το ζητούμενο, επομένως, αδελφοί χριστιανοί, δεν είναι το θαύμα, αλλα η πίστη, η οποία είναι δώρο του Αγίου Πνεύματος κι όχι επίτευγμα δικό μας. Όπως μάλιστα υπογραμμίζει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, «Μόνη η πίστη παραμένει σ’ εκείνους που την έχουν‧ δεν διαψεύδει όποιον την λαμβάνει, δεν αθετεί όποιον την έχει, δεν φοβάται τους κλέφτες, δεν κοιτά λοξά τους άρπαγες, δεν έχει ανάγκη από κλειδαριές, δεν ζητά φύλακες. Γιατί η πίστη έχει φύλακα τον Θεό, ο οποίος παρέχει δι’ αυτής σε όλους τα πάντα αμέσως. Αυτήν επιθυμούν να έχουν οι βασιλείς, αλλά την κατέχουν οι ιδιώτες‧ την ζητούν οι μεγάλοι και τρανοί αλλά εκείνη ασπάζεται τους ευτελείς‧ έρχεται προς τους αρρώστους, τούς κρατεί απ’ το χέρι και τούς καθοδηγεί, χαρίζοντας αμισθί τις θεραπείες». Αμήν.

Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας

Τι σημαίνει αισιοδοξία και τη απαισιοδοξία;

 

Τι σημαίνει αισιοδοξία και τη απαισιοδοξία;

Πολλοί νομίζουν ότι έτσι απλά κάποιος είναι αισιόδοξος και κάποιος απαισιόδοξος. Δεν είναι όμως έτσι.

Αισιοδοξία σημαίνει ευτυχία, ενώ απαισιοδοξία σημαίνει δυστυχία. Μεγαλύτερη ευτυχία για έναν άνθρωπο δεν είναι η υγεία, ο πλούτος, οι φίλοι και η δόξα. Η μεγαλύτερη ευτυχία για έναν άνθρωπο είναι να έχει αισιοδοξία.

Ούτε μεγαλύτερη δυστυχία για έναν άνθρωπο είναι η αρρώστια, η φτώχεια, η μοναξιά, η εγκατάλειψη, η αδικία, η οποιαδήποτε δυσκολία και απώλεια Η μεγαλύτερη δυστυχία για έναν άνθρωπο είναι να είναι απαισιόδοξος, γιατί ενώ η αισιοδοξία αποτελεί ύμνο της ζωής, η απαισιοδοξία αποτελεί ύμνο στον θάνατο.

Οι άνθρωποι δεν μπορούν με τίποτε να συνηθίσουν να παρατηρούν τα πάντα από την οπτική της αιωνιότητος. Όλα όσα παράγει αυτός ο κόσμος, τα παράγει για την αιωνιότητα.

Η αγάπη μας και η φιλία μας είναι αξεπέραστες στον χρόνο, όπως και ο κόσμος. Τα μάτια μας κάνουν λάθος όταν μας λένε πως όλα περνάνε, όπως μας εξαπατούν, για την κίνηση του ηλίου. Υπάρχει ένα περιβάλλον πνευματικό όπου όλα ζουν και κινούνται. Αυτό το περιβάλλον είναι σταθερό και ακίνητο. Όλα όσα έζησαν στη γη, ζουν και σήμερα σ’ αυτό το πνευματικό περιβάλλον.

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Η πίστη ξεπερνά τα όρια…

 

Η πίστη ξεπερνά τα όρια…

Μπροστά στόν Χριστό πού διδάσκει σ’ ἕνα σπίτι στήν Καπερναούμ φέρνουν ἕναν παράλυτο ἐπάνω σέ κρεβάτι. Οἱ τέσσερις συνοδοί τοῦ παραλύτου μή μπορώντας νά πλησιάσουν τόν Κύριο ἕνεκα τοῦ πλήθους πού ἔσπευσε νά ἀκούσει τή διδασκαλία Του καταφεύγουν στήν ἀκόλουθη λύση. Ἀνοίγουν μία ὀπή στήν σκεπή καί κατεβάζουν τόν ἄρρωστο μπροστά στό διδάσκαλο. Ὁ Χριστός ἐντυπωσιάζεται ἀπό τήν ἐφευρετικότητά τους καί ἐπαινεῖ τήν πίστη τους.

Η πίστη ξεπερνά τα όρια τοῦ ἀτόμου γιά νά ἐπεκταθεῖ μέσα στό κοινωνικό σύνολο, μεταβάλλοντας ἔτσι τό ἄτομο σέ πρόσωπο πού ἔρχεται νά συναντήσει τό ἄλλο ἀνθρώπινο πρόσωπο μέ σεβασμό καί ἀγάπη. Ὁ πιστός ἄνθρωπος γίνεται ἑστία σωτηρίας καί γιά τό συνάνθρωπό του, γιατί ἡ πίστη πού δέν ἔχει τίς κοινωνικές προεκτάσεις τίς ὁποῖες ὑπαγορεύει ἡ ἀγάπη, εἶναι πίστη θεωρητική καί συνεπῶς νεκρή. Ἡ πίστη δέν εἶναι ἐνέργεια τοῦ μυαλοῦ ἀλλά τοῦ ὅλου ἄνθρωπου, ἔχει ρίζες καί ἐκδηλώσεις ὑπαρξιακές. Ὁ πιστός ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά αἰσθάνεται εὐχαριστημένος ὅταν εἶναι κλεισμένος στόν ἑαυτό του καί δέν βλέπει τίς ἀνάγκες τοῦ ἀδελφοῦ ἡ δέν βρίσκει τρόπους θεραπείας των.

Ἡ ἀληθινή πίστη εἶναι καί ἐφευρετική· δέν κάμπτεται ἀπό τά ἐμπόδια, δέν παραιτεῖται στίς δυσκολίες, ἀλλά βρίσκει λύσεις καί ἐφευρίσκει τρόπους δράσεως. Τήν ἐφευρετικότητα τῆς πίστεως τῶν τεσσάρων συνοδῶν τοῦ παραλύτου ἐπαινώντας ὁ Κύριος ἀπευθύνει σ’ αὐτόν τό «θάρσει, τέκνον». Ὅταν ὁ Χριστός λέει στούς δικούς του ἀνθρώπους νά ἔχουν θάρρος δέν τό κάνει γιά νά τούς ὑποσχεθεῖ μιά ἰδιαίτερη, διακριτική μεταχείρισή. Ἱστορικά καί οἱ ἄνθρωποι τῆς πίστης βιώνουν τίς ἴδιες δυσκολίες μέ τό ὑπόλοιπο κοινωνικό σύνολο, πολλές φορές καί σέ χειρότερο βαθμό, καθώς ὁ πόλεμος τοῦ μισόκαλου ἐντείνει τίς σέ βάρος τους μεθοδεύσεις. Ἀπό τίς ἴδιες ἀσθένειες ἀρρωσταίνουν, ἀπό τούς ἴδιους κινδύνους κινδυνεύουν ὅπως ὅλοι. Ἡ διαφορά ἔγκειται στόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ἀντιμετωπίζουν ὅλα τά παραπάνω.

Ἡ ἀνεξάντλητη δύναμη τῆς πίστης, δύναμη ἤρεμη, εἰρηνική καί χαρούμενη, εἶναι ἡ ἀπαντοχή πού τούς προσπορίζει τήν πεποίθηση ὅτι ἡ θεία παντοδυναμία μπορεῖ νά ἐπιτρέπει τή δοκιμασία, δέν παύει ὅμως νά προστατεύει καί νά βοηθάει. Καί ἄν μύριοι κίνδυνοι πραγματωθοῦν στή ζωή μας καί ἄν χίλια κακά ἐπισυμβοῦν, ἔχουμε τήν ἀσφάλεια τῆς ἀγκαλιᾶς τοῦ Θεοῦ, τήν αἴσθηση ὅτι ὅλα αὐτά εἶναι ἐξωτερικά, ἐπιδερμικά, καί περαστικά καί τέλος τή βεβαιότητα πώς ὅτι καί νά γίνει, στό τέλος πάντα ὁ Χριστός μας ἀναδεικνύεται νικητής, κύριος τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου, καί μαζί μ’ Αὐτόν καί ἐμεῖς.

Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Μαρωνείας και Κομοτηνής