Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΑΠΑΝΤΑ ΣΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ «ΓΙΑΤΙ Ο ΘΕΟΣ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΣΥΜΦΟΡΕΣ;»

- Γέροντα, γιατί επιτρέπει ο Θεός να συμβεί μια συμφορά;

Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις.

Άλλοτε επιτρέπει ο Θεός κάτι, για να βγει κάτι το καλύτερο, και άλλοτε επιτρέπει κάτι για παιδαγωγία.

Άλλοι ανταμείβονται και άλλοι εξοφλούν. Δεν πάει τίποτε χαμένο.

- Όταν ο κόσμος δεν μετανοεί, τι βροχή να ρίξει ο Θεός;

Όλα είναι απλά για τον Θεό. Αν ταπεινά ζητούμε το έλεος του Θεού, ο Θεός θα βοηθήσει.

Η μέλλουσα οργή του Θεού δεν μπορεί ν’ αντιμετωπιστεί διαφορετικά παρά μόνο με μετάνοια και τήρηση των εντολών Του.

Αν μια είναι εκ γενετής μωρή, είναι ευλογία από τον Θεό γι' αυτήν. Πάει δίχως εξετάσεις στην άλλη ζωή. Μια όμως που έχει μυαλό και ζει μωρά, αυτή θα είναι αναπολόγητη την ημέρα της Κρίσεως.

Όπου και να γυρίσεις, θα δεις την σοφία του Θεού. Παλιά που ήταν όλα φυσικά, πόσο όμορφα ήταν!

Μεγάλη υπόθεση να έχει ο άνθρωπος την ευλογία του Θεού! Πλούτος είναι! Ό,τι έχει ευλογία, στέκει, δεν γκρεμίζεται. Ό,τι δεν έχει ευλογία, δεν στέκει. Η αδικία είναι μεγάλη αμαρτία. Όλες οι αμαρτίες έχουν ελαφρυντικά, η αδικία δεν έχει,μαζεύει οργή Θεού. Τα περισσότερα κακά που συμβαίνουν είναι από αδικίες. Σπάνια, σε πολύ λίγους συμβαίνει να είναι οι αρρώστιες, οι χρεοκοπίες κ.λ.π. μια δοκιμασία του Θεού. Αυτοί θα έχουν καθαρό μισθό.

Αυτοί που παιδεύονται και δεν φταίνε αποταμιεύουν.

Αυτοί που φταίνε, εξοφλούν....

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ

Το διαβάσαμε από το: Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΑΠΑΝΤΑ ΣΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ «ΓΙΑΤΙ Ο ΘΕΟΣ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΣΥΜΦΟΡΕΣ;» http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2012/12/blog-post_6484.html#ixzz3PS3DU4l9

Τριαδικοί Ύμνοι Μεσονυκτικού της Κυριακής, Ψάλλει ο π. Νικόλαος Μανώλης ...

Τριαδικοί Ύμνοι Μεσονυκτικού της Κυριακής, Ψάλλει ο π. Νικόλαος Μανώλης [mp3 2014]

Τριαδικοί Ύμνοι Μεσονυκτικού της Κυριακής, Ψάλλει ο π. Νικόλαος Μανώλης [mp3 2014]

Στιχηρὰ προσόμοια τριαδικῶν κανόνων

---

φ. 141r: «Στιχηρὰ εἰς τὴν ἁγίαν Τριάδαν. Ἦχος α'.
Ὤ τοῦ παραδόξου θαύματος.

Μονὰς Τριὰς ὑπερούσιε, ὁ Πατὴρ ὁ Λόγος, καὶ Πνεῦμα τὸ ἅγιον, τὸ τριλαμπέστατον φῶς καὶ ὁμοδύναμον, τὸ κράτος τὸ ἀμερές, τὸ ἀδιόριστον γνώσεως πέλαγος, ταυτότης ἡ συμφυής, τὸ ἀνερμήνευτον θαῦμα καὶ μέγεθος, σῶσον τοὺς πιστῶς τολμῶντας, ἀναξίοις χείλεσιν, ἀνυμνεῖν σου τὸ κράτος, ὦ τρισυπόστατε Θεὲ τοῦ παντός.

Ὁ νοῦς ὁ θεῖος καὶ ἄναρχος, ὁ ἀεὶ ὑπάρχων, Λόγον τὸν συνάναρχον, καὶ γεννητὸν ἐξ αὐτοῦ καὶ συνυπάρχοντα, συνάναρχον συμφυῆ, Πνεῦμα τὸ θεῖον ἐξέφηνε, διὸ ὡς ἕνα αὐτόν, ὄντα τρισσεύοντες κράζομεν· δόξα τῷ Πατρὶ τῷ Λόγῳ, καὶ τῷ θείῳ Πνεύματι· τὸ τρισώνυμον φάος, σῶσον πίστει τοὺς ὑμνοῦντας σε.

Πηλίνοις χείλεσιν δεῦτε πιστοί, τὴν ἁγίαν φύσιν, τὴν δόξαν τὴν ἄῤῥητον, τὸ κράτος τὸ ἀμερὲς καὶ παναλκέστατον, τὴν αἴγλην τὴν θαυμαστήν, τῆς παναγίας Τριάδος αἰνέσωμεν, ἀγγελικαῖς ἐν φωναῖς, θεολογοῦντες ἐμφρόνως καὶ μέλποντες, ἄναρχον Θεὸν Πατέρα, καὶ Υἱὸν συνάναρχον, καὶ τὸ ἅγιον Πνεῦμα, τὸ φωτίζον καὶ στηρίζον ἡμᾶς.

<Θεοτοκίον>
Ὁ θεῖος Λόγος σκηνώσας σου, τῇ νηδύι παρθένε, τῆς ὅλης θεότητος, εἰργάσατο σὲ ναὸν ἀκατονόμαστον, βουλήσει τῇ τοῦ Πατρός, καὶ συνεργίᾳ τοῦ ἁγίου Πνεύματος, θαῤῥοῦντες δὲ καὶ ἡμεῖς, ὡς προστασίᾳ ἡμῶν ἐκβοῶμεν σοι· κεχαριτωμένη χαῖρε, μετὰ σοῦ ὁ Κύριος, ὁ παρέχων τῷ κόσμῳ τὸ μέγα ἔλεος.
Εἷτα Ἄξιον ἐστίν.
Εἰς τὸν ὄρθρον ἡ συνήθης στιχολογία...» (φ. 142r).


φ. 159r: «Στιχηρὰ ἧχος β'. πρὸς Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου.

Πάτερ παντοκράτορ καὶ Θεέ, Λόγε ἐνυπόστατε μόνε, καὶ ποιητὰ τοῦ παντός, Πνεῦμα τὸ παράκλητον καὶ ὁμοούσιον, ἡ Τριὰς ἡ ἀμέριστος, ἡ ἀῤῥητος φύσις, φῶς τὸ τριλαμπέστατον καὶ ὁμοδύναμον, σῶσον τοὺς πιστῶς σὲ ὑμνοῦντας, στόμασιν ἀνάγνοις καὶ γλῶσαις, καὶ παντοίας ῥῦσαι περιστάσεως.

Σὺ με πρὸς τὰς σὰς θεουργικάς, δέρκειν ἐντολὰς καταξίου, φῶς ἑνικὸν καὶ τρισσόν, ἄκτιστον ἀμέριστον καὶ ὁμοδύναμον, ὁ Πατὴρ ὁ ἀγέννητος, Υἱὸς καὶ τὸ Πνεῦμα, σύμμορφον ὁμόδοξον καὶ ὁμοούσιον, σῶσον ἐκ παντοίας τε βλάβης, τοὺς ἐν ὀρθοδόξῳ λατρείᾳ, πίστει προσκυνοῦντας σε τρισάγιε.

Πρόσχες ταῖς δεήσεσιν ἡμῶν, τῶν ἐν κατανύξει βοώντων σοὶ τῷ Θεῷ καὶ Πατρί, τῷ Υἱῷ καὶ Πνεύματι τῷ ἀγαθῷ καὶ σοφῷ, ἐξελοῦ ἡμᾶς λέγοντας, παντοίας ἀνάγκης, πάσης περιστάσεως καὶ ἐπιρείας ἐχθρῶν, δίδου εὐσεβῶς σοὶ λατρεύειν, πίστει ὀρθοδόξῳ καὶ γνώμῃ, Τριὰς ὑπερούσιε Θεὲ τοῦ παντός.

<Θεοτοκίον>
Χαίροις τὸ παλάτιον Θεοῦ, χαῖρε ὡραιότης ἀγγέλων, καὶ χαρμονὴ τῶν πιστῶν, χαίροις πανακήρατε καὶ παναμώμητε, ἡ τὸν Λόγον κυήσασα Πατρὸς εὐδοκίᾳ, ἐπελεύσει Πνεύματος ἁγίου πάναγνε, ὅθεν ἀγαλλόμενοι πάντες, πόθῳ ἐκβοῶμεν σοι σῶσον, τοὺς ἐν σοὶ προστρέχοντας πρεσβείαις σου.
Εἷτα τὸ Ἄξιον ἐστὶν καὶ τὰ ἕτερα.
Εἰς τὸν ὄρθρον...».


φ. 174r: «Στιχηρὰ προσόμοια εἰς τὴν ἁγίαν Τριάδαν. Ἦχος γ'.
Πάντα ματαιότης.

Ἰσουργῶς ἰσόρροπα ὑμνοῦμεν, σεβαζόμενοι τὰ πρόσωπα, ὡς ἐν τρισὶ χαρακτήρσι μιᾶς θεότητος, Πατρὸς Λόγου καὶ Πνεύματος, τοῦ ἁγίου καὶ Θεοῦ ἡμῶν, διὸ παρακαλοῦντες δεόμεθα, τοὺς οἰκτιρμοὺς σου κατάπεμψον τρισαγία μονάς, σὺ γαρ δεσπόζεις πάσης πνοῆς καὶ κτίσεως.

Πατὴρ ὁ Πατὴρ ἐστὶ καὶ ἄναρχος, Υἱὸς Υἱὸς τε καὶ συνάναρχος, Πνεῦμα τὸ ἅγιον ἐκπορευτόν, ἐκ Πατρὸς μὲν Υἱῷ τε συννοοῦμενον, μία φύσις μία δύναμις ὡς ὁ Πατὴρ Υἱὸς τε καὶ τὸ Πνεῦμα, ἥν ἀνυμνοῦμεν πίστει καὶ δοξάζομεν εὐσεβῶς, οἱ πιστοὶ δυσωποῦντες εἰς τὸ σωθῆναι ἡμᾶς.

Ναόν με θεότητος σὸν νῦν ποίησον, αἴγλη τριλαμπὴς καὶ ἑνιαία ζωή, ὅλον ἁγιάζων τὸν ζόφον, ὅλον καθαίρων τὸν ῥῦπον, τῶν παθῶν τε ἀνώτερον, καταξίου καὶ ἐχθροῦ τῶν βελῶν, Πάτερ Υἱέ τε Πνεῦμα ἅγιον, μία θεότης ἔμπλησον τοὺς δούλους σου, αἴγλης τῆς σῆς τριφεγγοῦς καὶ βασιλείας ὡς μόνος πολυέλεος.

<Θεοτοκίον>
Ὁ πάλαι Πατρὸς ἐξ ἀγεννήτου Υἱὸς γεννηθείς, ἔσχε πῶς πάλιν γέννησιν, ἐκ σοῦ παρθένε τεχθείς, ἄτερ σαρκὸς θελημάτων, τὸν χρόνιον πόλεμον τῶν μερόπων καταλέλυκε, πρὸς οὐρανὸν δὲ φύσιν τὴν ἡμῶν, ὁ αὐτὸς ἀναβιβάσας, τῷ Πατρὶ συγκάθεδρον ἀπειργάσατο, θεογεννῆτορ ὅν αἴτησαι σωθῆναι ἡμᾶς.
Εἷτα Ἄξιον ἐστὶν καὶ τὰ ἕτερα»

Τὰ στιχηρὰ τοῦ δ' ἤχου λείπουν.
φ. 206v: «Στιχηρὰ προσόμοια. Ἧχος πλ. α'. Ὅσιε πάτερ.

Ἄπειρος φύσις τῇ οὐσίᾳ καὶ θεότητι, ὑπάρχων ὁ δεσπότης ὁ τρισυπόστατος, Πατὴρ καὶ ὁ Λόγος καὶ θεῖον Πνεῦμα, μία ἡ ἔλλαμψις τριῶν φωτισμῶν, ἀπαραλλάκτως τε οὐσία καὶ θεότης, ἥν δυσωποῦμεν ἐκτενῇ, τῇ προσευχῇ καὶ παρακλήσει, ὅπως ἐξέληται ἡμᾶς ἐκ τῶν κινδύνων, καὶ ἀμαυρώσεως ἁπάσης καὶ κακίας, ἵνα σωζόμενοι πιστῶς ἀνακραυγάζομεν, ὧ Τριὰς μονὰς κράτος δόξα, Πάτερ Λόγε καὶ Πνεῦμα ἅγιον δόξα σοι.

Ὡς τὸν τελώνην τὸν ἐκ βάθους στενάξαντα, μεγάλως ἠθωώσω ἡ συμπαθέστατος, ἐν σοὶ γὰρ μόνῃ πέλει ἡ εὐσπλαχνία, νῦν με στενάζοντα ἐκ βάθους τῆς ψυχῆς μου, δέξαι ὡς οἰκτίρμον τὸν παραπεπτωκότα, Χριστὸν Θεὸν μου παρακαλῶ, τὸν ἐκ Πατρὸς πρὸ αἰώνων ἀναφανέντα, μετὰ γεννήτορος καὶ Πνεύματος ἁγίου, μία ὑπάρχει γὰρ αὐτῶν ἡ ἐξουσία, Τριὰς ἀμέριστε, μονὰς ἁγία τρίφωτε, τοὺς σοὺς δούλους ἐκ ζόφου ῥῦσαι, σῶσον ὡς συμπαθής τε καὶ μόνος εὔσπλαχνος.

Κύριον μόνον τῶν ἁπάντων ἱκετεύσωμεν, προσπίπτοντες μεγάλως μετὰ δακρύων ψυχῆς, βοῶντες ἐν ψαλμοῖς τε καὶ ὑμνωδίαις, σῶσον ἡμᾶς μόνε Θεὲ πατὴρ τῶν ὅλων, μετὰ τοῦ Υἱοῦ σου καὶ Πνεύματος ἁγίου, τῆς μιᾶς ὄντως καὶ ἀκραιφνοῦς, καὶ μοναρχίας καὶ δόξης καὶ βασιλείας, τῆς ἐν προσώποις δὲ τρισὶ θεωρουμένοις, καὶ ἐν θεότητι μιᾷ συναπτομένοις, ᾗ καὶ βοήσωμεν, ᾗ καὶ τὸν ὕμνον εἴπωμεν, ὧ Τριὰς μονὰς ὁ Θεός μου, τοὺς σοὺς δούλους οἴκτιρον καὶ σῶσον ὡς φιλάνθρωπος.

<Θεοτοκίον>
Πάντων ὑπάρχεις προστασία καὶ ἀντίληψις, χαρὰ τῶν λυπουμένων τῶν ἀπορούντων ἐλπίς, τῶν καταπονουμένων ὑπερμαχία, τῶν θλιβομένων εὐθυμία τερπνή, τῶν καταπιπτόντων ἀνόρθωσις παρθένε, χειμαζομένων ὁ λιμήν, τροφὴ πεινώντων πενήτων εὐεργεσία, καὶ κινδυνευόντων βοήθεια ταχεία, ἀπεγνωσμένων δὲ βεβαία προστασία, νοσούντων ἴαμα, πιπτόντων ἱλαστήριον, χορηγία καλῶν ἁπάντων σωτηρία καὶ μέγα ἔλεος».


φ. 223r: «Στιχηρὰ πρὸς Ὅλην ἀποθέμενοι.

Φύσιν τρισυπόστατον καὶ μοναρχὴ θεαρχίαν, τολμῶντες οἱ γήινοι, καὶ θαῤῥοῦντες τὸν αἶνον σὺν ἀγγέλων χοροῖς, εὐσεβῶς κράζομεν, ὀρθοδόξῳ γλώττῃ, καὶ καρδίᾳ καὶ τοῖς χείλεσιν, Πατέρα ἄναρχον καὶ Υἱὸν συνάναρχον σύνθρονον, καὶ Πνεῦμα τε ὁμόδοξον, καὶ πανσθενουργὸν πανεπίσκοπον, τρεῖς μὲν ὑποστάσεις, ταυτότητι δὲ φύσεως ὁμοῦ, μίαν βουλὴν μίαν θέλησιν, μίαν κυριότητα.

Ἵνα βυθὸν ἄπειρον τῆς οὐσιώδους σου δόξης, καὶ πέλαγος ἄβυσσον, τῆς σῆς ἀγαθότητος δείξῃς Κύριε, σωστικὰς τέτοκας τὰς ἐπαγγελίας, τοῖς σοῖς δούλοις ὡς φιλάνθρωπος, καὶ νῦν κατεύθυνον, τὰς ἡμῶν δεήσεις ὡς εὔσπλαχνος, καὶ μόνος παντοδύναμος, καὶ ἐν τῷ ἐλέει ἀμέτρητος, ἵν' ἀδιαλείπτως, λατρεύοντες ὑμνοῦμεν σε Θεέ, τὸν τρισυπόστατον Κύριον, καὶ μοναδικότατον.

Σὲ τὴν ὁμοούσιον καὶ τριφεγγῆ θεαρχίαν, τὸν Πατέρα Κύριον καὶ Υἱὸν δοξάζομεν καὶ τὸ Πνεῦμα τὸ ζόν, μοναρχῆ φύσει μέν, τριλαμπῆ αἴγλῃ δέ, ὁμοούσιον ὁμότιμον, καθικετεύομεν οἱ ἐν πειρασμοῖς καὶ ταῖς θλίψεσιν, προσπίπτομεν λιτάζομεν, μετὰ στεναγμῶν καὶ δακρύων ψυχῆς, καὶ ἀκαταπαύστως, βοῶμεν σοι τῷ κτίστῃ καὶ Θεῷ, οἴκτιρον σῶσον μακρόθυμε, Τριὰς εὐσυμπάθητε.

<Θεοτοκίον>
Πῶς σε μακαρίσωμεν τὴν ἀειπάρθενον κόρην, πηλίνοις τοῖς χείλεσιν, καὶ αὐχμῶσι καρδίαις καὶ θολῷ τῷ νοΐ, ἥν αὐταὶ ᾅδουσαι οὐράνιαι τάξεις, ἀτενίσαι καταπλήττονται, ὡς ἐνδιαίτημα τοῦ Θεοῦ καὶ Λόγου ὑπάρχουσαν, Πατρὸς ἐπευδοκήσαντος, καὶ τοῦ Παρακλήτου συννεύσαντος· ὅθεν οὖν θαῤῥοῦντες, αἰτοῦμεν σε τὴν μόνην ἀγαθήν, ὡς δῶρον δέχου τὴν αἴνεσιν, χάριν ἀντιπέμπουσα».


φ. 240r: «Στιχηρὰ προσόμοια. Ἧχος ὁ αὐτός» (βαρύς) «Σήμερον γρηγορεῖ.

Σήμερον εὐεργέτην δεσπότην ἀνυμνήσωμεν ᾅσμασιν, Θεὸν τῶν ἁπάντων καὶ κτίστην τῶν ὅλων, τῷ ἐν τριλαμπέσι φεγγοβολουμένῳ, σήμερον ἀείφωτον Πατέρα προσκυνήσωμεν, καὶ Υἱὸν δοξάσωμεν καὶ Πνεῦμα τὸ ἅγιον, πιστοὶ πάντες ᾅσωμεν, Θεῷ μόνῳ τὲ καὶ παντοκράτορι.

Δώρησαι μετανοίας τρόπους, εὐσπλαχνίας τὴν ἄβυσσον, ἵνα ἐν κλαυθμῷ σοι προσπίπτω ὁ τάλας, σῶσον με σὺ Πάτερ χειρὶ κραταιᾷ σου, ὥσπερ τὸν τελώνην κἀμὲ στενάξαντα οἴκτιρον, φιλάνθρωπε Κύριε ὁ μόνος ἀθάνατος, καὶ Υἱῷ συνάναρχος, γεννῆτορ αὐτὸς καὶ Πνεύματος προβολεύς.

Λύτρωσαι τὸ μικρὸν σου ποίμνιον, ἐλεῆμον τρισάγιε, σὺ γὰρ εἶ ὁ κτίστης πάντων, ὁρατῶν αὖθις καὶ τῶν ἀοράτων, σὲ τὰ σεραφὶμ ὑμνολογοῦσι καὶ δοξάζουσι, καὶ πάντων τὰ στόματα, μεθ' ὧν καὶ ἡμεῖς σῶτερ, σὲ παρακαλοῦμεν νῦν, ὦ πανελεῆμον ὑπεράγαθε.

<Θεοτοκίον>
Ἄχραντε τὴν σεπτὴν σου εἰκόνα, σχετικῶς ἀσπαζόμεθα, ὡς ὑποδεικνύουσαν τὴν σὴν αὐτοψίαν, φόβῳ προσκυνοῦντες καὶ πόθῳ τιμῶντες, μία γὰρ ἐν ταύτῃ ὁμοιότης διαφαίνεται, καὶ ἡ κτίσις δέχεται κατὰ τὸ πρωτότυπον, ἥν καὶ ἐκτυποῦντες νῦν, τοὺς εἰκονομάχους ἐκτρεπόμεθα.


φ. 247v: «Στιχηρά. Ὤ τοῦ παραδόξου.

Φῶς ὁ Πατὴρ καὶ Θεὸς ἡμῶν, φῶς ὁ Υἱὸς καὶ Θεός, φῶς τὸ Πνεῦμα τὸ ζὸν καὶ Θεός, ἕν φῶς τὰ ἀμφότερα, εἶς Θεὸς καὶ τρισάγιος, οὐ διαιρεῖται οὐ συναλείφεται, ἐν τῇ οὐσίᾳ καὶ τοῖς ὀνόμασιν, εἶς τῇ θεότητι, τρεῖς ταῖς ὑποστάσεσιν Πατὴρ Υἱός, Πνεῦμα τε τὸ ἅγιον ἅ καὶ λατρεύομεν.

Ὁ νοῦς ὁ θεῖος καὶ ἄναρχος, Λόγος Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, καὶ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον, Θεὸς ὁ τρισσώνυμος, ἡ οὐσία ἡ ἄῤῥητος, ἡ θεία δόξα καὶ ἀκατάληπτος, Τριὰς προσώποις μονὰς θεότητι, σῶσον οἰκτίρησον, τοὺς πιστῶς τολμῶντας σε δοξολογεῖν, ὀρθοδόξοις δόγμασι, ψυχῇ καὶ γνώμῃ εὐθεῖ.

Θεὲ τῶν ὅλων καὶ Κύριε ὁ ἐν ἐλέει πολύς, καὶ ἐν οἴκτῳ ἀμέτρητος, Πάτερ ἀκατάληπτε, δημιουργὲ τοῦ παντός, τὴν ταπεινήν μου ψυχὴν ἐλέησον, καὶ λυτρωσαί με ἐκ πάσης βλάβης ἐχθρῶν, τὸν σὲ λατρεύοντα, καὶ ἐπικαλούμενον σὲ πλαστουργόν, μόνον τε ἀθάνατον καὶ λυτρωτὴν τοῦ παντός.

<Θεοτοκίον>
Ὤ παναγία μητρόθεε, σὺ τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ, ἐν γαστρί σου χωρήσασα, τὴν Τριάδα κέκτησαι, ἐν σοὶ πάντοτε μένουσαν, προκαθαρθεῖσα τῷ θείῳ Πνεύματι, τὸν πρὸ ἡλίου ἥλιον εἴληφας, σὲ ἱκετεύομεν, λυτρωθῆναι πάναγνε τῶν συμφορῶν, πάντων καὶ τῶν θλίψεων καὶ τῆς μελλούσης ὀργῆς».

Όσιος Παίσιος Βελιτσκόφσκυ – ῾Η ᾿Αδιάλειπτος Προσευχὴ καὶ ἡ Εὐχὴ τοῦ ᾿Ιησοῦ

Όσιος Παίσιος Βελιτσκόφσκυ – ῾Η ᾿Αδιάλειπτος Προσευχὴ καὶ ἡ Εὐχὴ τοῦ ᾿Ιησοῦ

Όσιος Παίσιος Βελιτσκόφσκυ – ῾Η ᾿Αδιάλειπτος Προσευχὴ καὶ ἡ Εὐχὴ τοῦ ᾿Ιησοῦ

Κεφάλαια κδ΄

«᾿Εθερμάνθη ἡ καρδία μου ἐντός μου, καὶ ἐν τῇ μελέτῃ μου ἐκκαυθήσεται πῦρ» (Ψαλμ. λη 4).

α. Νὰ εἶσαι σταθερὰ προσηλωμένος στὸν Θεό, διότι ᾿Εκεῖνος θὰ σὲ καθοδηγήση στὸ κάθε τι καὶ θὰ σοῦ ἀποκαλύψη, διὰ τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος, ὅλα τὰ ἐπουράνια καὶ τὰ ἐπίγεια μυστήρια.

β. ῾Ο νοῦς μας δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ εἶναι σταθερὰ καὶ ἀπόλυτα προσηλωμένος στὸν Θεό, ἂν δὲν ἀποκτήσουμε τὶς ἑξῆς τρεῖς ἀρετές : τὴν ἀγάπη σὲ Αὐτὸν καὶ τοὺς ἀνθρώπους, τὴν ἐγκράτεια καὶ τὴν ἀδιάλειπτη προσευχή.

γ. ῾Η ἀγάπη ἐξορίζει τὴν ὀργή, ἡ ἐγκράτεια ἐξασθενίζει τὴν σαρκικὴ ἐπιθυμία καὶ ἡ ἀδιάλειπτος προσευχὴ διώκει ἀπὸ τὸν νοῦ τοὺς λογισμούς, φυγαδεύουσα ταυτόχρονα τὴν ἐχθρότητα καὶ τὴν ἔπαρσι.

δ. ῾Η Εὐχὴ τοῦ ᾿Ιησοῦ εἶναι ἐργασία κοινὴ τῶν ᾿Αγγέλων καὶ τῶν ἀνθρώπων· μὲ τὴν προσευχὴ αὐτὴ οἱ ἄνθρωποι πλησιάζουν σύντομα τὴν ζωὴ τῶν ᾿Αγγέλων.

ε. ῾Η Εὐχὴ τοῦ ᾿Ιησοῦ εἶναι ἡ πηγὴ ὅλων τῶν καλῶν ἔργων καὶ ἀρετῶν καὶ ἐξορίζει μακρυὰ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο τὰ σκοτεινὰ πάθη· ἀπόκτησε αὐτήν, καὶ πρὶν νὰ ἀποθάνης θὰ ἀποκτήσης ψυχὴ ἀγγελική.

ς. ῾Η Εὐχὴ τοῦ ᾿Ιησοῦ εἶναι θεϊκὴ ἀγαλλίασις. Εἶναι πολύτιμη σὰν ξίφος. Κανένα ἄλλο πνευματικὸ ὅπλο δὲν δύναται νὰ ἀναχαιτίση τόσο ἀποτελεσματικὰ τοὺς δαίμονας· κατακαίει αὐτούς, ὅπως ἡ φωτιὰ τὰ βάτα.

ζ. Αὐτὴ ἡ προσευχὴ ἀναφλέγει ὁλόκληρο τὸν ἐσωτερικὸ ἄνθρωπο καὶ τοῦ φέρνει ἀνέκφραστη χαρὰ καὶ εὐφροσύνη· ἔτσι, ἀπὸ τὴν [πνευματικὴ] ἡδονὴ καὶ τὴν γλυκύτητα, ὁ ἄνθρωπος ἀδιαφορεῖ γιὰ τὴν ζωὴ αὐτὴ καὶ θεωρεῖ κάθε τι γήϊνο σὰν χῶμα καὶ στάκτη.

η. ῞Οποιος μὲ πόθο καὶ χωρὶς διακοπή, σὰν τὴν ἀνάσα ποὺ βγαίνει ἀπὸ τὰ στήθη του, ἐπαναλαμβάνει τὴν Εὐχὴ τοῦ ᾿Ιησοῦ, τὸ «Κύριε ᾿Ιησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με!», σύντομα θὰ γίνη κατοικητήριο τῆς ῾Αγίας Τριάδος, τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος, ἡ ῾Οποία «μονὴν παρ᾿ αὐτῷ ποιήσει» (πρβλ. ᾿Ιω. ιδ 23).

θ. Τότε ἡ Εὐχὴ τοῦ ᾿Ιησοῦ θὰ καταβροχθίζη τὴν καρδιὰ καὶ ἡ καρδιὰ τὴν Εὐχή· τότε ὁ ἄνθρωπος, ἀσκώντας νύκτα καὶ ἡμέρα τὴν εὐλογημένη αὐτὴν ἐργασία, θὰ λυτρωθῆ ἀπὸ ὅλες τὶς παγίδες τοῦ ἐχθροῦ.

ι. Εἴτε στέκεσαι εἴτε κάθεσαι εἴτε τρῶς εἴτε ταξιδεύεις εἴτε κάνεις ὁ,τιδήποτε ἄλλο, ἐπαναλάμβανε ἐπίμονα τὴν Εὐχὴ τοῦ ᾿Ιησοῦ, ἀσκώντας ἰσχυρὴ βία στὸν ἑαυτό σου, διότι αὐτὴ πλήττει τοὺς ἀοράτους ἐχθροὺς σὰν ἕνας πολεμιστὴς μὲ φονικὴ λόγχη.

ια. Χάραξε τὴν Εὐχὴ τοῦ ᾿Ιησοῦ στὸν νοῦ σου καὶ λέγε αὐτὴν μυστικά, χωρὶς δισταγμὸ ἢ συστολή, ἀκόμη καὶ στοὺς χώρους τῆς σωματικῆς ἀνάγκης!

ιβ. ῞Οταν ἡ γλῶσσα καὶ τὰ χείλη σου κουραστοῦν, προσευχήσου μόνο μὲ τὸν νοῦ· ὅταν πάλι ὁ νοῦς κουραστῆ ἀπὸ τὴν ἐπίμονη αὐτοσυγκέντρωσι καὶ ἡ καρδιὰ πονέση, τότε κάνε μία διακοπὴ καὶ πιάσε τὴν ψαλμωδία.

ιγ. ᾿Απὸ τὴν προσευχή, ποὺ ἀσκεῖται γιὰ πολὺ καιρὸ μὲ τὴν γλῶσσα, γεννιέται ἡ προσευχὴ τοῦ νοῦ, ἡ νοερὰ προσευχή· καὶ ἀπὸ τὴν προσευχὴ τοῦ νοῦ γεννιέται ἡ προσευχὴ τῆς καρδιᾶς, ἡ καρδιακὴ προσευχή.

ιδ. Νὰ μὴ λέγης τὴν Εὐχὴ τοῦ ᾿Ιησοῦ δυνατὰ μὲ τὸ στόμα, ἀλλὰ ὅσο χρειάζεται γιὰ νὰ τὴν ἀκοῦς· καὶ τὴν ὥρα τῆς προσευχῆς νὰ μὴ στρέφης τὴν σκέψι σου ἐδῶ καὶ ἐκεῖ, σὲ κοσμικὰ καὶ μάταια πράγματα, ἀλλὰ νὰ μένης, πολεμώντας τὴν ραθυμία, στὴν μνήμη τῆς Εὐχῆς καὶ μόνο.

ιε. ῾Η προσευχὴ δὲν εἶναι παρὰ ἡ διαχωριστικὴ γραμμὴ ἀνάμεσα στὸν ὁρατὸ καὶ τὸν ἀόρατο κόσμο, γι᾿ αὐτὸ πρέπει νὰ ἀφοσιώνουμε τὸν νοῦ μας σὲ αὐτήν. ῞Οπου στέκεται τὸ σῶμα, ἐκεῖ πρέπει νὰ εὑρίσκεται μαζί του καὶ ὁ νοῦς, μὴν ἔχοντας κανένα λογισμὸ ἐκτὸς ἀπὸ τὰ λόγια τῆς Εὐχῆς.

ις. Οἱ ῞Αγιοι Πατέρες λέγουν, ὅτι ἂν κανεὶς προσεύχεται μὲ τὰ χείλη, ὁ νοῦς του ὅμως εἶναι ἀπρόσεκτος, κοπιάζει μάταια, ἐπειδὴ ὁ Θεὸς προσέχει τὸν νοῦ καὶ ὄχι τὰ πολλὰ λόγια· ἡ νοερὰ προσευχὴ δὲν ἀνέχεται νὰ ἔχη ὁ νοῦς καμμία φαντασία ἢ ἀκάθαρτη σκέψι.

ιζ. ῍Αν δὲν ἐθισθῆ κανεὶς στὴν νοερὰ Εὐχὴ τοῦ ᾿Ιησοῦ, δὲν θὰ δυνηθῆ νὰ ἀποκτήση τὴν ἀδιάλειπτη προσευχή.

ιη. ῍Αν ἡ Εὐχὴ τοῦ γίνη συνήθεια καὶ περάση μέσα στὴν καρδιά του, θὰ ξεχύνεται ἀπὸ αὐτὴν ὅπως ἀναβλύζει τὸ νερὸ ἀπὸ μία πηγή.

ιθ. ῞Ο,τι καὶ ἂν κάνη τότε ὁ ἄνθρωπος, ὅλες τὶς ὧρες καὶ σὲ ὅλους τοὺς τόπους, εἴτε εἶναι ξύπνιος εἴτε κοιμᾶται, θὰ κινῆται αὐθόρμητα στὴν ἐπανάληψι τῆς Εὐχῆς· ναί, ἀκόμη καὶ ὅταν νυστάζη ἢ τὸν παίρνη ὁ ὕπνος, ἀκόμη καὶ τότε ἡ Εὐχὴ θὰ τὸν ξυπνάη, ἀναβλύζουσα ἀκατάπαυστα ἀπὸ τὴν καρδιά του.

κ. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ἡ προσευχὴ αὐτὴ εἶναι τόσο μεγάλη, ὅταν δὲν ἐγκαταλείπεται ποτέ, διότι ἂν καὶ τὰ χείλη κουράζωνται καὶ τὸ σῶμα ναρκώνεται, τὸ πνεῦμα ὅμως δὲν κοιμᾶται ποτέ.

κα. ῞Οταν ἐκτελῆ κανεὶς μὲ προσήλωσι κάποια ἀναγκαία ἐργασία ἢ ὅταν λογισμοὶ εἰσορμοῦν στὸν νοῦ του ἢ ὅταν ὁ ὕπνος τὸν καταβάλλη, τότε πρέπει νὰ προσεύχεται ζωηρὰ μὲ τὰ χείλη καὶ τὴν γλῶσσα, ὥστε ὁ νοῦς του νὰ ἀκούη τὴν φωνή· ὅταν πάλι ὁ νοῦς εἶναι εἰρηνικὸς καὶ ἤρεμος ἀπὸ λογισμούς, τότε ὁ ἄνθρωπος ἂς προσεύχεται μόνο νοερά.

κβ. Αὐτὸς ὁ δρόμος τῆς προσευχῆς ὁδηγεῖ συντομώτερα στὴν σωτηρία, ἀπ᾿ ὅ,τι ὁ ἄλλος μὲ τοὺς ψαλμούς, τοὺς ἀσματικοὺς κανόνες καὶ τὶς συνήθεις προσευχές, ποὺ χρησιμοποιοῦν οἱ ἐγγράμματοι.

κγ. ῞Οσον διαφέρει ὁ ὥριμος ἄνθρωπος ἀπὸ ἕνα παιδί, ἄλλο τόσο καὶ ἡ νοερὰ ἀδιάλειπτος προσευχὴ ἀπὸ μίαν ἄλλη, ποὺ ἔχει συνταχθῆ τεχνητά.

κδ. ῾Η προσευχὴ τοῦ νοῦ καὶ τῆς καρδιᾶς εἶναι γιὰ τοὺς προχωρημένους. ῾Η ψαλμωδία, δηλαδὴ ἡ συνήθης ἐκκλησιαστικὴ μελωδία, εἶναι γιὰ τοὺς μεσαίους. ῾Η ὑπακοὴ καὶ ὁ κόπος εἶναι γιὰ τοὺς ἀρχαρίους.

Αναρτήθηκε από sinodiporos στις 2:00 μ.μ.