Νά σωπαίνουμε στούς κινδύνους τῆς Πίστεως ἐκ τῶν αἱρέσεων;

Μέγας Ἀθανάσιος:

 "Εἶναι δίκαιο νά ἀγανακτήσετε γιατί ἄν αὐτά ἀντιμετωπιστοῦν διά τῆς σιωπῆς θά ἐπεκταθεῖ λίγο-λίγο τό κακό καί στίς ἄλλες ἐκκλησίες καί θά καταντήσει ἡ διδασκαλία μας ἐμπόριο πού πωλεῖται καί ἀγοράζεται"*. 

Ἅγιος Κύριλλος: "...ποιός θά μπορέσει νά μᾶς σώσει κατά τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως, ἄν σιωπήσουμε, ἤ ποιά ἀπολογία θά βροῦμε ἀφοῦ τηρήσαμε τόσο μακροχρόνια σιωπή ἀπέναντι στούς δυσεβεῖς λόγους σου ἐναντίον Του;"... 

"Ὅταν ἀδικεῖται ἡ πίστις πρός τόν Θεό, ἄς παύσει ὁ σεβασμός πρός τούς γονεῖς ὡς ἀβάσιμος καί ἐπισφαλής, ἄς μένει δέ ἀργός ὁ νόμος τῆς φιλοστοργίας πρός τά τέκνα καί τούς ἀδελφούς. Ἄς εἶναι τότε λοιπόν γιά τούς εὐσεβεῖς τιμιώτερος ὁ θάνατος ἀπό τήν ζωή"*. 

Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: "Ὅταν οἱ Θεῖοι νόμοι ὑβρίζονται καί ἐμεῖς διατελοῦμε ἐν σιγῇ καί ἀδιαφορία, τότε, ἡ κόλαση μᾶς περιμένει"*.
 

* Ὅ.ἄ. Ἐγκύκλιος ἐπιστολή, 6, 25.

* Ἐπιστολή ιζ΄ P. G. 77, 105C-108A.

* Joaonnes ChrysostomusScr. Eccl., De Babyla contra Julianum et gentiles (2062-373)

.http://kaiomenivatos.blogspot.gr/2016/05/blog-post_492.html

"Πολλή αμαρτία, γι' αυτό πρέπει να γίνει πόλεμος"

Αποκαλύπτει ο Όσιος Ιωάννης ο Ρώσος στον μακαριστό Γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη

Στις 15 Ιουλίου 1990, ημέρα Κυριακή, το πρωί, μόλις ο... πατήρ Ιάκωβος κατέβηκε από το κελλάκι του στο ναό για τη Θεία Λειτουργία περιέγραψε μέσα στο Ιερό με πρόσωπο εκστατικό σε Πατέρες της Μονής του όσα ο όσιος Ιωάννης ο Ρώσος «πνευματικώ τω τρόπω» του είχε πει τη νύκτα που πέρασε – «ο Θεός οίδεν» - εμπρός στην Ιερή λάρνακα με το αδιαλώβητο σκήνος Του στο Ναό του στο Προκόπι :

«- Νομίζουν πώς κοιμάμαι, πεθαμένος, είμαι νεκρός και δεν υπολογίζουν οι χριστιανοί. Τους πάντας βλέπω. Το σώμα μου είναι μέσα, αλλά εγώ εξέρχομαι πολλές φορές από τη λάρνακά μου. Τρέχω ανάμεσα στους ανθρώπους για να τους βοηθήσω. Πολύς ο πόνος. Αυτοί δε με βλέπουν^. εγώ τους βλέπω και τους ακούω τί λένε. Και πάλι εισέρχομαι στη λάρνακά μου. Αλλά άκουσε Πάτερ μου να σου πω : πολλή η αμαρτία στον κόσμο, πολλή η ασέβεια και πολλή η απιστία.

- Γιατί τα λες αυτά Άγιε μου ; του απάντησα. Δέ βλέπεις πόσος κόσμος έρχεται στη χάρη σου και σε προσκυνά ;

- Πολλοί έρχονται, Πάτερ Ιάκωβε, αλλά λίγα είναι τα τέκνα μου, πρόσθεσε ο Όσιος και συνέχισε : Γι΄ αυτό πρέπει να γίνει πόλεμος. Διότι πολλή αμαρτία στον κόσμο.

- Όχι, Άγιέ μου, του είπα αμέσως ταραγμένος. Από μικρό παιδί όλο σε πολέμους και ταλαιπωρίες βρέθηκα^. στη Μικρά Ασία που γεννήθηκα αλλά κι όταν ήλθαμε εδώ στην Ελλάδα. Ύστερα, Άγιε μου, αν γίνει έξαφνα ο πόλεμος θα χαθούν και ψυχές πριν προφτάσουν να μετανοήσουν.

- Πρέπει να γίνει πόλεμος, πρέπει να γίνει πόλεμος, πρέπει να γίνει πόλεμος, απάντησε λυπημένα μα με σταθερή φωνή ο Όσιος…».

ΠΗΓΗ : ΨΥΧΟΣΩΤΗΡΙΑ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΓΕΡΟΝΤΩΝ, εκδ. «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ», ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, σελ. 94.
http://tribonio.blogspot.gr/2014/05/blog-post_7807.html

Δείτε το μοναστήρι του Αγίου 'Ορους που θα επισκεφθεί ο Πούτιν.Γιορτάζονται 1000 χρόνια από την ίδρυσή του.

ΣΧΟΛΙΟ : Ποιός είναι άραγε ο πραγματικός σκοπός του Πούτιν στο Αγιον Ορος,πέρα από τους εορτασμούς των χιλίων χρόνων στη Μονή Παντελεήμονος; Πιστεύουμε ότι θα φανεί μέσα στο καλοκαίρι ο σκοπός του ταξιδιού.
Ο εορτασμός των 1000 χρόνων από την ίδρυση της μονής του Αγίου Παντελεήμονος, που είναι γνωστή ως το ρώσικο μοναστήρι του Αγίου 'Ορους είναι η επίσημη αφορμή για την επίσκεψη του Βλαντιμίρ Πούτιν στην Ελλάδα. Πέρα από το πολιτικό και οικονομικό ενδιαφέρον της επίσκεψης, με δεδομένο ότι η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα-μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης που επισκέπτεται επίσημα ο Ρώσος πρόεδρος εδώ και περίπου έναν χρόνο, η παρουσία του στο μοναστήρι έχει τη δική της σημειολογία.

Ηδη, στη Θεσσαλονίκη φθάνει και ο Πατριάρχης Μόσχας και Πασών των Ρωσιών Κύριλλος, ο οποίος θα μεταβεί στις Καρυές του Αγίου 'Ορους και θα υποδεχθεί αύριο τον Βλαντιμίρ Πούτιν, oποίος είχε επισκεφθεί το Αγιο Ορος και το 2005.

Το μοναστήρι που θα επισκεφθεί αύριο ο ρώσος πρόεδρος είναι ένα τεράστιο και επιβλητικό κτιριακό συγκρότημα. Η μονή ιδρύθηκε στη θέση αυτή το 1765. Το παλιότερο κτηριακό συγκρότημα, όμως,  ανάγεται στον 11ο αι. Τη μονή αυτή άρχισαν να επιλέγουν από το 1840 πολλοί Ρώσοι μοναχοί, με αποτέλεσμα στα τέλη του 19ου αι. να ξεπερνούν τα 1000 άτομα. Μάλιστα από το 1875 μπορούσαν να εκλέγουν Ρώσο ηγούμενο. Με τις γενναίες χορηγίες των Ρώσων τσάρων και του ηγεμόνα της Μολδοβλαχίας Σκαρλάτου Καλιμαύχη, χτίστηκε το τεράστιο κτιριακό συγκρότημα, τα πολλά και μεγάλα παρεκκλήσια και όλα στολίστηκαν με χρυσάφι και ασήμι. Όμως η πτώση της τσαρικής Ρωσίας οδήγησε τη μονή σε παρακμή. Τα τελευταία χρόνια η μονή άρχισε και πάλι να γίνεται δημοφιλής μεταξύ νέων μοναχών από τη Ρωσία και τις άλλες ρωσόφωνες χώρες. Επίσης η μονή ανέκτησε μέρος της λάμψης της ύστερα από την ανακαίνιση των περισσοτέρων κτιρίων της.





Όλα τα οικοδομήματα αποτελούν δείγματα της ρωσικής αρχιτεκτονικής και είναι διακοσμημένα με τοιχογραφίες της ρωσικής ζωγραφικής σχολής του 19ου αι. Το καθολικό είναι αφιερωμένο στον Άγιο Παντελεήμονα. Κτίστηκε το διάστημα 1812-1821 και ακολουθεί τη μορφή και το τυπικό των αθωνικών ναών. Εκτός του κεντρικού ναού υπάρχουν τα μεγάλα παρεκκλήσια της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, του Αγίου Μητροφάνη και της Αναλήψεως του Κυρίου, το πενταόροφο οικοδόμημα των κελιών των μοναχών.

Η Τράπεζα, χτίστηκε το 1890 και τοιχογραφήθηκε το 1897. Βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το καθολικό, που μπορεί να εξυπηρετήσει ταυτόχρονα σχεδόν 1000 άτομα. Πάνω από την είσοδο της Τράπεζας είναι το καμπαναριό. Ένα επιβλητικό κτίριο με 32 καμπάνες. Η μεγαλύτερη βρίσκεται στον πρώτο όροφο και είναι η δεύτερη μεγαλύτερη στον κόσμο. Έχει διάμετρο σχεδόν 3 μέτρα, ζυγίζει 13 τόνους και όταν κτυπά ακούγεται μέχρι τον Πολύγυρο, 70 χιλιόμετρα μακριά.

Σε αντίθεση με τις υπόλοιπες μονές η Θεία Λειτουργία δεν τελείται στο καθολικό, αλλά στο παρεκκλήσι της Αγίας Σκέπης. Αυτό γίνεται διότι σύμφωνα με το Τυπικό της μονής, η Θεία Λειτουργία τελείται στο καθολικό στα ελληνικά και στα ρωσικά εκ περιτροπής, ενώ σε όλα τα υπόλοιπα παρεκκλήσια μόνο στα ρωσικά.

Στη μονή σήμερα είναι εγκατεστημένη αδελφότητα δεκάδων Ρώσων μοναχών.







http://www.protothema.gr/politics/article/582009/deite-to-monastiri-tou-agiou-orous-pou-tha-episkefthei-o-poutin-/
 Ο πραγματικός σκοπός του ταξιδιού.

Ο πραγματικός σκοπός όμως του ταξιδιού του είναι το Άγιο Όρος στο οποίο θα βρίσκεται αύριο το πρωί προκειμένου να συμμετάσχει στις τελετές για τα 1.000 χρόνια παρουσίας του ρωσικού μοναχισμού.

Μάλιστα, στο διάλογο που έχει με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ο Ρώσος Πρόεδρος χαρακτήρισε σημαντικό ότι υποστηρίχθηκε η επικείμενη επίσκεψή του στο Άγιο Όρος. Ο κ. Πούτιν συνοδεύεται τους υπουργούς του Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ, Πολιτισμού, Βλαντιμιρ Μεντίνσκι και και Ενέργειας Αλεξαντερ Νοβακ, τον επικεφαλής της Gazprom Αλεξέι Μίλλερ και της Rosneft Ιγκόρ Σέτσιν καθώς και μία σειρά επιχειρηματίες που ανήκουν στο περιβάλλον του.

Στο Άγιο Όρος βρίσκεται ήδη ο Πατριάρχης Μόσχας Κύριλλος, επικεφαλής πολυπληθούς αντιπροσωπείας του ρωσικού κλήρου.

Πάντως ενώ τον πρόεδρο Πούτιν θα υποδεχθεί στην Αθωνική Πολιτεία ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος, δεν θα βρίσκεται ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίος στην επιστασία του οποίου υπάγεται το Όρος για λόγους που έχουν να κάνουν με τις διαφορές του με την ρωσική Εκκλησία.

Ο κ. Βαρθολομαίος αρνείται να νομιμοποιήσει την προσπάθεια αναβάθμισης της σημασίας του ρωσικού μοναχισμού στο Άγιο Όρος, στο πλαίσιο της οποίας εντάσσεται και η επίσκεψη Πούτιν. Άλλωστε η Μόσχα επενδύει στην παρουσία της στο Άγιο Όρος. Στο ρωσικό  Μοναστήρι του Παντελεήμονος έχουν φθάσει ήδη εδώ και 15 ημέρες εκτός από τον ρωσικό κλήρο και γνωστοί διανοούμενοι όπως ο Ντούνκιν που είναι στενός σύμβουλος του Πούτιν. Μάλιστα κατά την άφιξή του προ δεκαημέρου, κρατήθηκε στο αεροδρόμιο, καθώς υπάρχει ένταλμα από τις ουγγρικές αρχές, που λίγο έλειψε να προκαλέσει διπλωματικό επεισόδιο στις σχέσεις Ελλάδας-Ρωσίας. Ενδιαφέρον έχει ότι στο Όρος έχουν φθάσει και “Λύκοι της Μόσχας”, οργάνωση εθνικιστών μοτοσυκλετιστών που έχουν την προστασία του προέδρου της Ρωσίας.

Η ελληνική κυβέρνηση επιθυμεί να αξιοποιήσει στο έπακρο τον πράγματι σημαντικό πολιτικό συμβολισμό της επίσκεψης Πούτιν.

Υποστηρίζει ότι η επίσκεψη θα αναθερμάνει τις ελληνορωσικές σχέσεις που ήταν στον «πάγο» από τις προηγούμενες κυβερνήσεις.

Ο Πούτιν θα βρίσκεται στο ΠΕΡΙΒΟΛΙ την ημέρα που εορτάζει ο ΑΓΙΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ο δια ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΣ που προφήτεψε την άλωση της ΠΟΛΗΣ από τους Ρώσσους.

Γράφει ο Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας

ΦΩΤΟ : ΡΩΜΑΙΙΚΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ
¨ΚΑΙ αναχωρεί από το ΠΕΡΙΒΟΛΙ της ΠΑΝΑΓΙΑΣ παραμονή της Άλωσης.
Για να ετοιμάσει την Άλωση της ΠΟΛΗΣ υπό των Ρώσων;¨

Το μήνυμα ήρθε λίγες ημέρες πριν την επίσκεψη της Ρωσικής Αποστολής στην Ελλάδα και στο ΠΕΡΙΒΟΛΙ της ΠΑΝΑΓΙΑΣ μας από αετοφωλιά -ασκητική παλαίστρα του ΑΘΩΝΑ.
-τα λόγια είναι πτώχεια ,τα σημεία όμως πολλά.
-αυτές τις μέρες έχουν σταματήσει όλοι οι στρατηγικοί δορυφόροι των ισχυρών πάνω από τον Άθωνα και φέρνουν σβούρες, λες και δεν τους βλέπουμε με την προσευχή μας.
-οι επίσημοι Ρώσσοι θα έρθουν ανήμερα της εορτής ( νέο ημερολόγιο) του ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ του Ρώσσου από το Προκόπι της Καππαδοκίας εκεί όπου σε λίγο θα συνωστίζονται πολλοί τούρκοι για να γλυτώσουν διαφεύγοντας προς την Σαουδική Αραβία.

-θυμήσου το ΘΑΥΜΑ του ΑΓΙΟΥ που έκανε στον αφέντη του που του μετέφερε θαυματουργικό τω τρόπω το πιάτο με το γεμάτο ρύζι όταν ο δεύτερος βρέθηκε στην Μέκκα της Σαουδικής Αραβίας.
-που γεννήθηκε παιδάκι μου ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΡΩΣΣΟΣ;
– όπως γνωρίζεις ο Όσιος Ιωάννης γεννήθηκε σε ένα χωριό της λεγομένης Μικράς Ρωσίας, περί το 1690 μ.Χ., από γονείς ευλαβείς και ενάρετους.
-Με τον όρο ΜΙΚΡΑ ΡΩΣΣΙΑ εννοούμε γεωγραφικά τμήματα της σημερινής νότιας δοκιμαζόμενης Ουκρανίας που είχαν έντονη την παρουσία του Ελληνικού στοιχείου, βλ. ΚΡΙΜΑΙΑ.
-πολέμησε ο ΟΣΙΟΣ εναντίον των Τούρκων κατά το 1711 μ.Χ., και συνελήφθη αιχμάλωτος από τους Τατάρους.
-Τάταροι υπάρχουν και σήμερα πέριξ της Κριμαίας.
– Οι Τάταροι τον πούλησαν σε έναν Οθωμανό αξιωματικό Ίππαρχο, που καταγόταν από το Προκόπιον της Μικράς Ασίας, το οποίο βρίσκεται πλησίον στην Καισάρεια της Καππαδοκίας.
-και πάμε στους σημερινούς Ρώσσους που είναι το εργαλείο της ΘΕΙΑΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ για το τέλος των ημερών των τούρκων γενοκτόνων.
-δεν είπε παιδάκι μου ο ΑΓΙΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ο δια ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΣ για την ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ στον μαθητή του ΕΠΙΦΑΝΙΟ :
¨ Η Πόλης αυτή, αποκρίθηκε ο μακάριος, που κατέχει τα πρωτεία ανάμεσα σε πολλές άλλες πόλεις και έθνη, θα μείνει απόρθητη και ελεύθερη.
Τη φυλάει η Θεοτόκος «εν τη σκέπη των πτερύγων της», και με τις πρεσβείες της θα παραμείνει άτρωτη.
Πολλά έθνη θα πολιορκήσουν τα τείχη της, αλλά η δύναμίς τους θα συντριβή, και θ’ αναχωρήσουν ντροπιασμένα. Απ’ αυτή θα πλουτίσουν πολλοί και θα απολαύσουν τα αγαθά της.

Ωστόσο κάποια προφητεία λέει ότι θα την αλώσουν οι Αγαρηνοί και θα σφάξουν με το μαχαίρι τους πλήθους λαού.
Εγώ όμως πιστεύω ότι θα εισορμήσει και το ξανθό γένος, του οποίου η ονομασία αρχίζει από το δέκατο έβδομο γράμμα της αλφαβήτου (Ρ).
Θα μπει λοιπόν και θα κατακόψει, και θα στρώσει τους αμαρτωλούς στο έδαφος.
Αλλοίμονό του όμως από τα δύο ομογενή έθνη.
Τα όπλα τους θα είναι γρήγορα σαν τον άνεμο, και καταστροφικά σαν κοφτερό δρεπάνι, που κόβει το θέρος τα γεννήματα.
Τα όπλα αυτά δεν θα αναχαιτίζονται, αλλ’ όμως μετά θα διαλύονται.¨
-Οι Ρώσσοι θα βρεθούν στο ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ ανήμερα της εορτής μνήμης του ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΑ του δια ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΑΛΟΥ ( 28 ΜΑΙΟΥ) θέλοντας να δώσουν το δικό τους μήνυμα για τα επερχόμενα.

-όλα αυτά δεν είναι τυχαία μου αποκρυπτογραφήθηκαν με την ΠΡΟΣΕΥΧΗ.
-ΣΎΜΠΤΩΣΗ παιδί μου , τυχαίο ή αγαθή συγκυρία είναι το γεγονός ότι οι Επίσημοι Ρώσσοι αναχωρούν από το ΠΕΡΙΒΟΛΙ της ΠΑΝΑΓΙΑΣ παραμονή της Άλωσης της ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ.
Για να ετοιμάσουν την Άλωση της ΠΟΛΗΣ υπό των Ρώσσων; ¨
-γράψε με μεγάλα γράμματα
-Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΕ ΜΕΤΆΝΟΙΑ ΘΑ ΔΕΙ ΜΕΓΑΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ .
Τα λόγια του Γέροντα-Ασκητή τελείωσαν μαζί με αυτά και η ανθρώπινη λογική του κόσμου τούτου.
Ανέτρεξα στο ΑΓΙΟ ΠΑΙΣΙΟ τον Αγιορείτη
¨Το Βυζάντιο γέννησε το Άγιον Όρος. Σήμερα θα μπορούσε το Άγιο Όρος να ξαναγεννήσει το Βυζάντιο, αρκεί να μην» ξεθωριάσουμε».
Βλέπετε σήμερα οι άνθρωποι έχουν απογοητευτεί από τα πάντα,και αναζητούν κάτι που να αξίζει.
Είναι πολύ εύκολα, αρκεί να μην »ξεθωριάσουμε»……ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ» Ο ΠΑΤΗΡ ΠΑ’Ι’ΣΙΟΣ ΜΟΥ ΕΙΠΕ» του Αθαν.Ρακοβαλή. orthodoxathemata.blogspot.gr/

Με πνευματική ευθύνη και συνείδηση
Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας

Ελευθερία και αυτεξούσιο στο ανθρώπινο πρόσωπο

 Η μελέτη της κας Νίκης Νικολάου για τη σύνδεση της θεολογικής ανθρωπολογίας με τη Βιοηθική συνεχίζεται (προηγούμενη δημοσίευση: www.pemptousia.gr/?p=81460), με την εξέταση του ανθρώπινου αυτεξουσίου.

Η πορεία που θα ακολουθήσει ο άνθρωπος, εξαρτάται από τον ίδιο. Έχει την ελευθερία να επιλέξει αυτό που θέλει. Να σημειωθεί ότι οτιδήποτε εμποδίζει τη μόρφωση της υποστατικής αρχής στον άνθρωπο και κατ’ επέκταση την ομοίωσή του προς τον Θεό, δεν γίνεται αποδεκτό από την Ορθόδοξη ηθική[92]. Επομένως, ο άνθρωπος πρέπει να έχει σωστή αντίληψη του προτύπου, ορθή θεωρία του Θεού και ορθόδοξο δόγμα[93]. Ο Γέροντας Σωφρόνιος θεωρεί πολύ σημαντικό το τελευταίο, εξ ού και διαμόρφωσε τη δογματική συνείδηση, η οποία θεωρεί ότι πρέπει να είναι οδηγός στην πίστη και στη ζωή των Χριστιανών, των Πατέρων και των Γερόντων[94].

      Κατά τον Γέροντα, ο άνθρωπος είναι πρόσωπο κατ’ εικόνα του Χριστού. «Ο Χριστός μας φανέρωσε την τελειότητα της εικόνας του Θεού στον άνθρωπο και τη δυνατότητα της φύσεώς μας να προσλάβει το πλήρωμα της θεώσεως σε τέτοιον βαθμό, ώστε ο Ίδιος, μετά την ανάληψή Του, ενθρόνισε «εν δεξιά του πατρός» τη φύση μας»[95]. Στο πρόσωπο του Χριστού παρατηρείται το σχέδιο του Θεού για τον άνθρωπο. Όλα  ξεκινούν από τον Θεό και καταλήγουν στην έλευση του Χριστού και την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος.

      Το πρόσωπο μπορεί να γίνει κατανοητό μόνο εάν τεθεί σε σχέση με κάτι ή κάποιον άλλον και ουδέποτε μπορεί να ζήσει σε απομόνωση. Το κάθε πρόσωπο αποκτά τη δική του προσωπική ταυτότητα, όταν πλαισιώνεται από άλλα πρόσωπα και αυτό το πρόσωπο υπάρχει όσο δίνει και λαμβάνει αγάπη. Συνεπώς, το ανθρώπινο πρόσωπο εκτός από την κίνηση του να συναντήσει τον Θεό, κινείται και προς τη συνάντησή του με τον συνάνθρωπό του. Το πρόσωπο δεν υπόκειται στη βιολογική αναγκαιότητα, διότι φέρει την εικόνα του θεού. Επομένως, είναι η πηγή της κενωτικής αγάπης προς τον Θεό και τον πλησίον.

      Όταν το συνδέουμε με το σώμα, το πρόσωπο αποκτά εσχατολογική διάσταση. Το σώμα δεν θεωρείται ποτέ καθαυτό, αλλά ενυπόστατα, δηλαδή μέσα από το πρόσωπο. Αποτελεί το περιεχόμενο του προσώπου και το πρόσωπο αποτελεί την υπόσταση του σώματος. Έτσι, το ανθρώπινο σώμα αποτελεί στον καθένα μας «το αποκαλυπτικό σημείο, τον ενεργούμενο τόπο και τη μυστηριακή έκφανση (δηλαδή την ως προς τα Έσχατα εικόνα) της (άρρητα, δηλαδή υπερβατικά-ελεύθερα) προσωπικής υπόστασης του ανθρώπου»[96]. Ο κάθε άνθρωπος μέσω του προσώπου, είναι ελεύθερος να διανοίγεται στην άκτιστη πραγματικότητα, στον ελεύθερο και άφθαρτο Θεό και έτσι να γίνεται κατά χάριν άφθαρτος[97].

      Για την Ορθόδοξη θεολογία, η διδασκαλία της Εκκλησίας περί του ανθρώπου ως προσώπου- υποστάσεως αποκτά ένα περιεχόμενο οντολογικό και βαθύ. Υπογραμμίζει την υπεροχή και τη μοναδικότητα του ανθρώπινου προσώπου. Η έννοια πρόσωπο «στοιχειοθετεί την πραγματική ταυτότητα του κάθε συγκεκριμένου ανθρώπου στη μοναδική και ασύγχυτη, την ανεπανάληπτη και αναντικατάστατη ρίζα του»[98]. «Το πρόσωπο υπέρκειται κάθε κοινωνικοβιολογικής κατάστασης και συγκροτεί την ανθρώπινη ύπαρξη ακόμα και σε καταστάσεις οριακές και τραγικές, όπως είναι οι σοβαρές ασθένειες»[99]. Ο άνθρωπος, δεν αντιμετωπίζεται ως μέλος μίας συγκεκριμένης κοινωνίας, που του αναγνωρίζει αξία, δικαιώματα και υποχρεώσεις, αλλά τοποθετείται στην προοπτική της αιωνιότητας μέσα από την οποία καταξιώνεται και η χωροχρονική του παρουσία στον κόσμο[100]. «Ο άνθρωπος- υπόσταση εκδηλώνεται με τη λειτουργία της αυτοσυνειδησίας, του αυτοπροσδιορισμού, όπως και με τη ικανότητά του να γνωρίζει όχι μόνον τον κόσμο των κτιστών πραγμάτων, αλλά και το Θείο Είναι, δηλαδή τον Ίδιον τον Δημιουργό»[101]

• Το αυτεξούσιο

      Το αυτεξούσιο είναι απαραίτητο συμπλήρωμα του νοερού και μαζί, αποτελούν το περιεχόμενο της κατ’ εικόνα Θεού δημιουργίας του ανθρώπου. Το νοερό θεωρείται το χάρισμα της ικανότητας και της δυνατότητας του ανθρώπου να κρίνει σωστά τα πράγματα και να ξεχωρίζει ποιό είναι το θέλημα του Θεού. Το αυτεξούσιο είναι η ελευθερία του ανθρώπου να έχει μόνος του την εξουσία να αποφασίσει αν θα δράσει προς επίτευξη του θελήματος του Θεού, δηλαδή την εξομοίωσή του με τον Θεό, της εξομοίωσης των αρετών και τη μετοχή του στη θεία ζωή.  Με αυτά τα δύο δεδομένα, ο  άνθρωπος γίνεται αυτοσυνείδητο και αυτεξούσιο όν.

      Το αυτεξούσιο της ανθρώπινης φύσης εκφράζεται μέσω του νου του ανθρώπου, αφού ο νους είναι ένας τρόπος έκφρασης της ψυχής του ανθρώπου[102].  Η καλή χρήση του αυτεξουσίου, προσβλέπει και κατευθύνει τον άνθρωπο προς τη ζωή του Θεού[103].  Μπορούμε να πούμε ότι το αυτεξούσιο, αποτελεί το πιο βασικό στοιχείο που χάρισε ο Θεός στον άνθρωπο, ώστε να δύναται, εάν ασφαλώς το αξιοποιήσει προς όφελός του, να μοιάσει στον Θεό[104]. Κατά τον Μάξιμο τον Ομολογητή, η δύναμη που υποδηλώνει μια κίνηση αποτελεί το βασικό και απαραίτητο στοιχείο της ανθρώπινης φύσης.  Είναι το στοιχείο το οποίο μας παραπέμπει στο να επιλέξουμε ανάμεσα σε δύο ή περισσότερες δυνατότητες. Επιπλέον, με τη σωστή χρήση της ελευθερίας και τη συμμετοχή στη θεία χάρη, το αυτεξούσιο συνδέεται έμμεσα με τη θεώρηση του ανθρώπου ως προσώπου[105].

 [Συνεχίζεται]

[92] Γεώργιος Ι. Μαντζαρίδης, Οδοιπορικό θεολογικής ανθρωπολογίας, ό.π., σ. 256

[93] Στο ίδιο, σ. 193

[94] Στο ίδιο, σ. 193

[95] Αρχιμανδρίτη Σωφρόνιου Σαχάρωφ, Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστί, ό.π., σ. 252

[96] Κωνσταντίνος Αγόρας, ‘‘Ηθική και Βιοηθική’’, στο Αγόρας Κ., κ.ά., Πίστη και Βίωμα της Ορθοδοξίας: Δόγμα, Πνευματικότητα και Ήθος της Ορθοδοξίας, τ. Α΄, (Πάτρα: ΕΑΠ, 2002), σ. 351

[97] Στο ίδιο, σ. 351

[98] Στο ίδιο, σ. 316

[99] Νικόλαος Γ. Κόιος, Βιοηθική. Συνοδικά κείμενα Ορθόδοξων Εκκλησιών, ό.π., σ. 25

[100] Νικόλαος Γ. Κόιος, Συνέδριο Βιοηθικής του Συμβουλίου Ευρωπαϊκών Εκκλησιών (CEC,) Συνέδριο Βιοηθικής του Συμβουλίου Ευρωπαϊκών Εκκλησιών (CEC): Αναφορά προς την Επιτροπή Βιοηθικής της Ι.Σ. της Εκκλησίας της Ελλάδος (http://www.pemptousia.gr/2012/08/%CF%83%CF%85 %CE%BD%CE%AD%CE%B4%CF%81%CE%B9%CE%BF-%CE%B2%CE%B9%CE%BF%CE% B7%CE%B8%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%83%CF% 85%CE%BC%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CE%B5%CF %85/), ημερομηνία ανάκτησης 10/05/2013

[101] Αρχιμανδρίτη Σωφρόνιου Σαχάρωφ, Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστί, ό.π., σ. 272

[102] Σταύρος Γιαγκάζογλου, Κοινωνία θεώσεως, ό.π., σ. 69

Προσευχή για αϋπνίες, ώστε να απαλλαγούμε από αυτές.

 

Εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος . Ἀμήν.

Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος ἐλέησον ἠμᾶς. (τρεῖς φορές)

Παναγία τριάς, ἐλέησον ἠμᾶς. Κύριε ἰλάσθητι ταῖς ἁμαρτίαις ἠμῶν. Δέσποτα, συγχώρισον τάς ἀνομίας ἠμίν. Ἅγιε, ἐπισκεψε καί ἴασαι τάς ἀσθενείας ἠμῶν, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου.

Κύριε ἐλέησον, Κύριε ἐλέησον, Κύριε ἐλέησον.

Πάτερ ἠμῶν, ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τό ὄνομά Σου, ἐλθέτω ἡ βασιλεία Σου, γεννηθήτω τό θέλημά Σου ὡς ἐν οὐρανό καί ἐπί τῆς γής. Τόν ἄρτον ἠμῶν τόν ἐπιούσιον δός ἠμίν σήμερον, καί ἅφες ἠμίν τά ὀφειλήματα ἠμῶν, ὡς καί ἠμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἠμῶν, καί μή εἰσενέγκης ἠμᾶς εἰς πειρασμόν ἀλλά ρύσαι ἠμᾶς ἀπό τοῦ πονηροῦ.

Δί’ εὐχῶν τῶν ἁγίων πατέρων ἠμῶν, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός, ἐλέησον καί σῶσον ἠμᾶς. Ἀμήν.

Θεοτόκε Παρθένε, χαῖρε κεχαριτωμένη Μαρία, ὁ Κύριος μετά Σου. Εὐλογημένη Σύ ἐν γυναιξί, καί εὐλογημένος ὁ καρπός τῆς κοιλίας Σου, ὅτι Σωτήρα ἔτεκες, τῶν ψυχῶν ἠμῶν.

Βαπτιστά τοῦ Χριστοῦ, πάντων ἠμῶν μνήσθητι, ἴνα ρυσθῶμεν τῶν ἀνομιῶν ἠμῶν, σοί γάρ ἐδόθη χάρις, πρεσβεύειν ὑπέρ ἠμῶν.

Βίον ἔνθεον, καλῶς ἀνύσας, σκεῦος τίμιόν του Παρακλήτου, ἀνεδείχθης θεοφόρε Ἀρσένιε, καί τῶν θαυμάτων τήν χάριν δεξάμενος, πάσι παρέχεις ταχείαν βοήθειαν, πάτερ Ὅσιε, Χριστόν τόν Θεόν ἱκέτευε, δωρήσασθαι, ἠμίν τό μέγα ἔλεος.

Δεῦτε προσκυνήσομεν καί προσπέσωμεν τῷ Βασιλεῖ ἠμῶν Θεῶ.

Δεῦτε προσκυνήσομεν καί προσπέσωμεν Χριστό τῷ Βασιλεῖ ἠμῶν Θεῶ.

Δεῦτε προσκυνήσομεν καί προσπέσωμεν Αὐτῶ Χριστῷ τῷ Βασιλεῖ καί Θεῶ ἠμῶν.

Ψαλμός 4

ΕΝ τῷ ἐπικαλεῖσθαί με εἰσήκουσάς μου, ὁ Θεὸς τῆς δικαιοσύνης μου· ἐν θλίψει ἐπλάτυνάς με. οἰκτείρησόν με καὶ εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου. υἱοὶ ἀνθρώπων, ἕως πότε βαρυκάρδιοι; ἱνατί ἀγαπᾶτε

ματαιότητα καὶ ζητεῖτε ψεῦδος; (διάψαλμα). καὶ γνῶτε ὅτι ἐθαυμάστωσε Κύριος τὸν ὅσιον αὐτοῦ· Κύριος εἰσακούσεταί μου ἐν τῷ κεκραγέναι με πρὸς αὐτόν. ὀργίζεσθε, καὶ μὴ ἁμαρτάνετε· ἃ λέγετε ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν, ἐπὶ ταῖς κοίταις ὑμῶν κατανύγητε. (διάψαλμα). θύσατε θυσίαν δικαιοσύνης καὶ ἐλπίσατε ἐπὶ Κύριον. πολλοὶ λέγουσι· τίς δείξει ἡμῖν τὰ ἀγαθά; ᾿Εσημειώθη ἐφ᾿ ἡμᾶς τὸ φῶς τοῦ προσώπου σου, Κύριε. ἔδωκας εὐφροσύνην εἰς τὴν καρδίαν μου· ἀπὸ καρποῦ σίτου, οἴνου καὶ ἐλαίου αὐτῶν ἐπληθύνθησαν. ἐν εἰρήνῃ ἐπὶ τὸ αὐτὸ κοιμηθήσομαι καὶ ὑπνώσω, ὅτι σύ, Κύριε, κατὰ μόνας ἐπ᾿ ἐλπίδι κατῴκισάς με.

Ψαλμός 3

ΚΥΡΙΕ, τί ἐπληθύνθησαν οἱ θλίβοντές με; πολλοὶ ἐπανίστανται ἐπ᾿ ἐμέ· πολλοὶ λέγουσι τῇ ψυχῇ μου· οὐκ ἔστι σωτηρία αὐτῷ ἐν τῷ Θεῷ αὐτοῦ. (διάψαλμα). σὺ δέ, Κύριε, ἀντιλήπτωρ μου εἶ, δόξα μου καὶ ὑψῶν τὴν κεφαλήν μου. φωνῇ μου πρὸς Κύριον ἐκέκραξα, καὶ ἐπήκουσέ μου ἐξ ὄρους ἁγίου αὐτοῦ. (διάψαλμα). ἐγὼ ἐκοιμήθην καὶ ὕπνωσα· ἐξηγέρθην, ὅτι Κύριος ἀντιλήψεταί μου. οὐ φοβηθήσομαι ἀπὸ μυριάδων λαοῦ τῶν κύκλῳ συνεπιτιθεμένων μοι. ἀνάστα, Κύριε, σῶσόν με, ὁ Θεός μου, ὅτι σὺ ἐπάταξας πάντας τοὺς ἐχθραίνοντάς μοι ματαίως, ὀδόντας ἁμαρτωλῶν συνέτριψας. τοῦ Κυρίου ἡ σωτηρία, καὶ ἐπὶ τὸν λαόν σου ἡ εὐλογία σου.

Ευαγγέλιο

Κατά Μάρκον, Κεφάλαιο 4/26-32

Καὶ ἔλεγεν· οὕτως ἐστὶν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ὡς ἂν ἄνθρωπος βάλῃ τὸν σπόρον ἐπὶ τῆς γῆς, καὶ καθεύδῃ καὶ ἐγείρηται νύκτα καὶ ἡμέραν, καὶ ὁ σπόρος βλαστάνῃ καὶ μηκύνηται ὡς οὐκ οἶδεν αὐτός. αὐτομάτη γὰρ ἡ γῆ καρποφορεῖ, πρῶτον χόρτον, εἶτα στάχυν, εἶτα πλήρη σῖτον ἐν τῷ στάχυϊ. ὅταν δὲ παραδῷ ὁ καρπός, εὐθέως ἀποστέλλει τὸ δρέπανον, ὅτι παρέστηκεν ὁ θερισμός. Καὶ ἔλεγε· πῶς ὁμοιώσωμεν τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ; ἢ ἐν τίνι παραβολῇ παραβάλωμεν αὐτήν; ὡς κόκκον σινάπεως, ὃς ὅταν σπαρῇ ἐπὶ τῆς γῆς, μικρότερος πάντων τῶν σπερμάτων ἐστὶ τῶν ἐπὶ τῆς γῆς· καὶ ὅταν σπαρῇ, ἀναβαίνει καὶ γίνεται μείζων πάντων τῶν λαχάνων, καὶ ποιεῖ κλάδους μεγάλους, ὥστε δύνασθαι ὑπὸ τὴν σκιὰν αὐτοῦ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ κατασκηνοῦν.

Κομβοσχοίνι: Το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με» & «Άγιε Αρσένιε, πρέσβευε υπέρ ημών»

Δί’ εὐχῶν τῶν ἁγίων πατέρων ἠμῶν, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός, ἐλέησον καί σῶσον ἠμᾶς. Ἀμήν.

ΠΡΟΣΕΥΧΗ: Η ΜΟΝΗ ΔΙΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ!

«Μὴ πεποίθατε ἐπ’ ἄρχοντας καὶ ἐφ’ υἱοὺς ἀνθρώπων, οἷς οὐκ ἔστιν σωτηρία. ἐξελεύσεται τὸ πνεῦμα αὐτοῦ, καὶ ἐπιστρέψει εἰς τὴν γῆν αὐτοῦ» – (ψαλμ. Δαβίδ 145)

Σύγχρονος γέροντας ασκητής προτρέπει, συμβουλεύει και συνιστά στους χριστιανούς να καταστούν μέλη του υπό συγκρότηση απελευθερωτικού χριστιανικού στρατού και να αγωνιστούν για να εκδιώξουν τους εκφραστές του μυστηρίου της ανομίας επαναφέροντας τον ευλογημένο τόπο σε ασφαλή λιμάνια.

Είναι γνωστό ότι το νήπιο νιώθει ασφαλές μόνο όταν βρίσκεται κοντά στη μαμά η τον μπαμπά, όταν βρίσκεται δηλαδή μέσα στη θαλπωρή μίας υγιούς πνευματικά οικογένειας. Κι αυτό γιατί μέσα σ’ αυτήν βρίσκει τα απαραίτητα συστατικά στοιχεία που του εξασφαλίζουν τη δυνατότητα να μεγαλώσει σωστά. Το κυριότερο εξ αυτών των στοιχείων είναι η μητρική και πατρική αγάπη, η αγάπη που δεν κρύβει ιδιοτέλειες, συμφέροντα και προπαντός εγωπαθείς καταστάσεις! Η αγάπη που εμπεριέχει το θυσιαστικό εκείνο πνεύμα, το οποίο ακριβώς ενδυναμώνει το νήπιο εξασφαλίζοντας την άρτια ανάπτυξή του, σωματική και πνευματική.

Η οικογένεια λοιπόν αποτελεί την πρώτη και βασική κοινωνική συμβίωση του εκάστοτε ανθρώπου! Και η συμβίωση αυτή συνοδεύει τον άνθρωπο σ’ όλη του τη ζωή. Οι οικογένειες μάλιστα με αυξημένο το θυσιαστικό αυτό πνεύμα καθίστανται πρότυπα και παραδείγματα προς μίμηση για μία σωστή κοινωνία.
Κατ’ επέκταση λοιπόν θα υποστηρίζαμε ότι και οι κοινωνίες εκείνες και εν γένει τα έθνη που επιδεικνύουν ένα τέτοιο ακριβώς θυσιαστικό πνεύμα προς τον πλησίον σαν κι αυτό των γονιών προς το νήπιο όχι μόνο βιώνουν την ασφάλεια αλλά προκόβουν σε όλους γενικά τους τομείς!

Η φυλή των Ελλήνων που ανέπτυξε τέτοιου είδους θυσιαστικό πνεύμα κατέστη το έθνος που δίδαξε τις αρχές και τα ιδανικά ενός πολιτισμού που αποτέλεσε βάση και αφετηρία για τα υπόλοιπα έθνη της γης. 

Σήμερα λοιπόν είναι ηλίου φαεινότερο ότι απουσιάζει το θυσιαστικό αυτό πνεύμα από τη φυλή μας. Σήμερα είναι ολοφάνερο ότι η αγάπη μέσα στην ελληνική κοινωνία αντικαταστάθηκε από το μίσος, όπως αυτό εκδηλώνεται μέσα από την ιδιοτέλεια, το συμφέρον και προπαντός τον εγωκεντρισμό. Ως εκ τούτου είναι φυσικό επακόλουθο να βιώνουμε ως λαός την ίδια ανασφάλεια και τον ίδιο φόβο μ’ αυτό του νηπίου που βρίσκεται μακράν της θαλπωρής των γονιών και της οικογένειας.

Γιατί τα πάσης φύσεως συμφέροντα, οι εγωπάθειες και τα μίση είναι οι αιτίες που έκαναν τον μιαρό Αντίδικο και τα επί γης όργανά του να αλωνίζουν ανεξέλεγκτα προκαλώντας κάθε λογής κρίσεις στην ευλογημένη πατρίδα μας. Και το ερώτημα πλέον είναι με ποιό τρόπο θα καταφέρουμε να εκδιώξουμε από την καθημερινότητά μας, από τις οικογένειές μας, τα χωριά μας, τις πόλεις μας και εν γένει από τον λαό μας τα ταγκαλάκια αυτά της καταστροφής. Γιατί μόνο με την εκδίωξή τους θα επανέλθουμε στους ρυθμούς της ασφαλούς ανάπτυξης, στους ρυθμούς που οδηγούν στην πολυπόθητη ανάσταση και σωτηρία.

Τι όμως είναι αυτό που επαναφέρει την ειρήνη και την ηρεμία στις κλυδωνιζόμενες σήμερα καρδιές μας και εν γένει στην ελληνική κοινωνία; Η αγάπη σας ακούω να ψιθυρίζετε. Πολύ σωστά η αγάπη είναι αυτή που διορθώνει τα κακώς κείμενα. Και αγάπη είναι ο Θεός, ο οποίος φροντίζει ανιδιοτελώς μέσα από το έλεος που προπορεύεται αυτού και της δικαιοσύνης του, όπως λέγει ο προφητάναξ Δαυίδ να παρέχει τα πάντα στον άνθρωπο. Μας έστειλε τον Μονογενή Του Υιό μέσω του οποίου όχι μόνο φανέρωσε την ανυπέρβλητη αγάπη προς τον εκπεσόντα άνθρωπο αλλά μας δίδαξε το πως η θυσία οδηγεί στην Ανάσταση και τη σωτηρία. Και εν συνέχεια μας έστειλε το Πνεύμα το Άγιο, τον Παράκλητο για να μας καθοδηγεί μέσα από την βιωτή της καθημερινότητας μας στην οδό της σωτηρίας.

Εμείς όμως γυρίσαμε την πλάτη στην αγάπη αυτή του τριαδικού Θεού. Πιστέψαμε ότι δεν Τον είχαμε ανάγκη και αφού ως ο άσωτος υιός της γνωστής παραβολής κατασπαταλήσαμε την περιουσία του, τώρα είμαστε εκτεθειμένοι στους κάθε λογής άρπαγες, απατεώνες και ληστές… τους οποίους πιστέψαμε ως σωτήρες. Συνειδητά τους τοποθετήσαμε εκεί που έπρεπε να έχουμε βάλει τον Χριστό!

Τι λέτε λοιπόν μήπως ήρθε καιρός να δώσουμε ένα τέλος στην τραγική αυτή κατάσταση, που ονομάζουμε κρίση; Μήπως έφθασε ο καιρός οι χριστιανοί να πάρουν την πρωτοβουλία και να σηκώσουν στα χέρια τους τα όπλα της επανάστασης; Μήπως έφθασε η ώρα για να κυνηγήσουν και να τρέψουν σε άτακτη φυγή τον Αντίδικο και τα ταγκαλάκια αυτού μέχρι να επιστρέψουν στα άδυτα της αβύσσου;

Γιατί, καλοί μου Χριστιανοί εάν πραγματικά επιθυμούμε να βγούμε από την κρίση που μαστίζει την ελληνική κοινωνία οφείλουμε άμεσα να υψώσουμε το λάβαρο της λευτεριάς και να επαναστατήσουμε, να αγωνιστούμε ως ήρωες και ως άγιοι στο βωμό της θυσίας! Γιατί χωρίς το βωμό αυτό της θυσίας δεν θα ατενίσουμε ούτε εμείς ούτε τα παιδιά μας τη γη της επαγγελίας αλλά θα πλανώμαστε ως ανοργάνωτοι νομάδες στις σύγχρονες ερήμους της ζωής.

Και το μοναδικό ανίκητο όπλο του Χριστιανού είναι η προσευχή, νοούμενη ως αποκατάσταση του διαύλου με την ΑΓΑΠΗ, δηλαδή τον τριαδικό και μόνο αληθινό Θεό. Και αποκατάσταση του διαύλου αυτού σημαίνει να πορευθούμε όπως το νήπιο με τους γονείς του! Να αφεθούμε δηλαδή εξ ολοκλήρου και άνευ όρων στα χέρια Του. Και τότε να είστε βέβαιοι πως θα χτιστούν και πάλι ασφαλή τείχη που θα προστατεύουν τον ελληνικό λαό! Αν όμως συνεχίσουμε να αναζητούμε ψευτο-σωτήρες στην μασωνοκρατούμενη πολιτική σκηνή θα είμαστε εκτεθειμένοι στις παγίδες του εχθρού και στους κάθε λογής κινδύνους.

Για να κατανοήσετε τι εννοούμε αρκεί να φέρετε στο νου σας ένα σπίτι που το ζώνουν από παντού φωτιές και μέσα σ’ αυτό βρίσκεται παγιδευμένο ένα νήπιο. Εάν δεν πάει ο Πατέρας να το βγάλει έξω και να το σώσει από τη φωτιά τότε είναι καταδικασμένο να καεί.

Έτσι ακριβώς, ως φλεγόμενο σπίτι παρουσιάζεται σύμφωνα με σύγχρονο γέροντα ασκητή του Παγγαίου Όρους η Ελλάδα μας.

«Ο ελληνικός λαός βιώνει σήμερα το φόβο και την ανασφάλεια μίας μεγάλης πυρκαγιάς που απειλεί να καταστρέψει τα πάντα στο διάβα της. Φλόγες ανεργίας, φλόγες φτώχειας, φλόγες κατάθλιψης, φλόγες δυστυχίας, φλόγες απόγνωσης, φλόγες απελπισίας και δυστυχίας προκαλούν μία εμφανή αβεβαιότητα που εκδηλώνεται ως οργή, ως συνεχής γκρίνια ως θυμός», λέγει ο γέροντας. Και με νόημα προσθέτει: «Εάν ένα μέλος κάθε οικογένειας αφηνόταν ολοκληρωτικά στον ουράνιο Πατέρα, μέσω της προσευχής, δηλαδή της συνειδητής επικοινωνίας, τότε σε κάθε οικογένεια με θαυμαστό τρόπο θα σταματούσαν οι κλυδωνισμοί και θα ετρέποντο σε φυγή τα δαιμόνια. Τότε κάθε οικογένεια θα βίωνε το θαύμα της Νινευί! Η φωτιά θα έσβηνε από το ύδωρ το ζων, τον γλυκύτατο Χριστό μας. Στην προσευχή λοιπόν κρύβεται η λύση από την κρίση που μαστίζει την Ελλάδα μας. Γι’ αυτό παρακαλώ και ικετεύω το Θεό ημέρα και νύκτα να αναδείξει σε κάθε χωριό και πόλη ένα χριστιανό άγιο, έναν ήρωα και αγωνιστή, που θα ακολουθήσει τα βήματα της προσευχής του βασιλιά Δαυίδ. Γιατί μόνο έτσι θα προκόψει η Ελλάδα μας. Μόνο έτσι θα αναγκαστούν να κλείσουν οι στοές της ανομίας, που καθημερινά πανηγυρίζουν μαζί με τα ταγκαλάκια για την κατάντια του λαού μας.

Εμπρός καλοί μου Έλληνες Χριστιανοί, γυρίστε στον Χριστό. Υψώστε με την ταπείνωση του τελώνη ικετευτικά τα χέρια σας στον ουρανό και ζητείστε να σας σκεπάσει το έλεος Του. Εμπρός Χριστιανοί μου γίνετε συνειδητά μέλη του υπό ανασυγκρότηση χριστιανικού απελευθερωτικού στρατού που με όπλο την προσευχή κατατροπώνει τον εχθρό σε πολλά πεδία μαχών. Η νίκη στην κρίση θα έρθει μόνο με την προσευχή. Μη διστάζετε! Δοκιμάστε την λύση αυτή και θα βιώσετε μεγάλα θαύματα στην ζωή σας»! Γένοιτο! 

Συντάκτης: ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΣΤΥΛΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2013

Κυριακή του Παραλύτου: Ομιλία εις την Κυριακήν του Παραλύτου Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Στό χρυσωρυχεῖο οὔτε τήν πιό ἀσήμαντη φλέβα δέν θά δεχόταν νά περιφρονήση κανένας κι ἄς προξενῆ πολύν κόπο ἡ ἔρευνά της. Ἔτσι καί στίς θεῖες Γραφές δέν εἶναι χωρίς βλάβη νά προσπεράσης ἕνα γιῶτα ἤ μιά κεραία. Ὅλα πρέπει νά ἐξετάζωνται.

Τό ἅγιο Πνεῦμα τά ἔχει πεῖ ὅλα καί τίποτα δέν εἶναι ἀνάξιο σ̉ αὐτές. Πρόσεξε λοιπόν τί λέει ὁ Εὐαγγελιστής κι ἐδῶ: Αὐτό πάλι ἦταν τό δεύτερο σημεῖο πού ἔκανε ὁ Ἰησοῦς, πηγαίνοντας ἀπό τήν Ἰουδαία στήν Γαλιλαία.

Καί δέν πρόσθεσε βέβαια ἔτσι ἁπλᾶ τή λέξη «δεύτερο», ἀλλά τονίζει ἀκόμα περισσότερο τό θαῦμα τῶν Σαμαρειτῶν.

Δείχνει ὅτι, μόλο πού ἔγινε καί δεύτερο σημεῖο, δέν εἶχαν φτάσει ἀκόμα στό ὕψος ἐκείνων πού τίποτα δέν εἶδαν (τῶν Σαμαρειτῶν) αὐτοί πού ἔχουν δεῖ πολλά καί θαυμάσει.

Ὕστερ̉ ἀπ̉ αὐτά ἦταν ἑορτή τῶν Ἰουδαίων.

Ποιά ἑορτή; Ἡ ἑορτή τῆς Πεντηκοστῆς, νομίζω, καί ἀνέβηκε ὁ Ἰησοῦς στά Ἱεροσόλυμα. Συστηματικά τίς γιορτές βρίσκεται στήν πόλη. Ἀπ̉ τή μιά γιά νά φανῆ πώς ἑορτάζει μαζί τους, ἀπ̉ τήν ἄλλη γιά νά τραβήξη κοντά του τόν ἁπλό λαό. Γιατί αὐτές τίς μέρες γινόταν περισσότερη συρροή τῶν πιό ἁπλῶν. Ὑπάρχει στά Ἱεροσόλυμα ἡ προβατική κολυμβήθρα, Βηθεσδά μέ τό Ἑβραϊκό ὄνομά της, μέ πέντε στοές.

Σ̉ αὐτές ἦσαν πεσμένοι ἄρρωστοι πλῆθος - κουτσοί, τυφλοί, ξηροί, πού περίμεναν τήν ταραχή τοῦ νεροῦ. Τί σημαίνει αὐτός ὁ τρόπος τῆς θεραπείας;

Τίνος μυστηρίου κάνει ὑπαινιγμό; Αὐτά δέν ἔχουν γραφῆ ἁπλᾶ καί τυχαῖα ἀλλά εἰκονίζει καί ὑποτυπώνει ὅσα ἀνάγονται στό μέλλον. Μ̉ αὐτόν τόν τρόπο, τόν ὑπερβολικά παράξενο, ὅταν συνέβαινε ὁλότελα ἀπροσδόκητα, δέ θά κατάστρεφε μέσα στίς ψυχές τῶν πολλῶν τή δύναμη τῆς πίστης. Ποιό εἶναι λοιπόν αὐτό πού εἰκονίζει;

Σκόπευε νά δώση τό βάπτισμα πού ἔχει πολλή δύναμη καί μεγάλη χάρη . Τό βάπτισμα πού ἀποπλύνει ὅλες τίς ἁμαρτίες καί ζωοποιεῖ τούς νεκρούς. Ὅπως λοιπόν σέ εἰκόνα, προδιαγράφονται αὐτά στήν κολυμβήθρα καί σέ πολλά ἄλλα. Καί πρῶτα ἔδωσε τό νερό πού βγάζει τά στίγματα τῶν σωμάτων καί πού δέν εἶναι μιάσματα ἀλλά φαίνονται, ὅπως τά μολύσματα ἀπό κηδεῖες, ἀπό λέπρα καί ἄλλα τέτοια.

Καί πολλές ἄλλες θεραπεῖες στήν Παλαιά Διαθήκη θά μποροῦσε κανείς νά δῆ πού πραγματοποιήθησαν μέ νερό, γι̉ αὐτό τό λόγο. Ἀλλά ἄς μποῦμε στό θέμα μας. Πρῶτα λοιπόν ὅπως εἶπα πρωτύτερα, μολυσμούς σωματικούς κι ἔπειτα διάφορες ἄλλες ἀσθένειες κάνει νά θεραπεύωνται μέ νερό.

Γιατί θέλοντας ὁ Θεός νά μᾶς ὁδηγήση κοντύτερα στή δωρεά τοῦ βαπτίσματος δέν θεραπεύει τούς μολυσμούς μονάχα ἀλλά καί ἀσθένειες. Γιατί οἱ πλησιέστερες πρός τήν ἀλήθεια εἰκόνες καί σχετικά μέ τό βάπτισμα καί τό πάθος καί τά ἄλλα ἦσαν καθαρώτερες ἀπό τίς παλαιότερες. Γιατί ὅπως οἱ κοντινοί τοῦ βασιλιᾶ δορυφόροι εἶναι λαμπρότεροι ἀπό τούς πιό μακρινούς, ἔτσι γίνεται καί σχετικά μέ τούς τύπους.

Κι ὁ ἄγγελος καταβαίνοντας ἀνατάραζε τό νερό καί τοῦ ἔδινε θεραπευτική δύναμη, γιά νά μάθουν οἱ Ἰουδαῖοι ὅτι πολύ περισσότερο ὁ Κύριος τῶν ἀγγέλων μπορεῖ νά θεραπεύση ὅλα τά νοσήματα τῆς ψυχῆς. Ἀλλά ὅπως ἐδῶ ἡ θεραπευτική δύναμη δέν ἦταν φυσική ἰδιότητα τοῦ νεροῦ, γιατί τότε θά ἐκδηλωνόταν ἀδιάλειπτα, ἀλλά παρουσιαζόταν μέ τήν ἐνέργεια τοῦ ἀγγέλου, ἔτσι καί πάνω σ̉ ἐμᾶς δέν ἐνεργεῖ ἁπλᾶ τό νερό ἀλλά ὅταν δεχτῆ τή χάρη τοῦ Πνεύματος τότε διαλύει ὅλες τίς ἁμαρτίες.

Γύρω ἀπ̉ αὐτή τήν κολυμβήθρα κοίτονταν ἕνα μεγάλο πλῆθος ἄρρωστοι τυφλοί, κουτσοί, λεπροί πού περίμεναν τήν ταραχή τοῦ νεροῦ καί τότε ἡ ἀσθένεια γινόταν ἐμπόδιο σ̉ ἐκεῖνον πού ἤθελε νά θεραπευτῆ. Μά τώρα εἶναι κύριος ὁ καθένας νά προσέλθη. Γιατί δέν ἀναταράζει κάποιος ἄγγελος ἀλλά εἶναι τῶν πάντων ὁ Κύριος αὐτός πού τά ἐκτελεῖ ὅλα καί δέν εἶναι δυνατό νά πῆ ὁ ἀσθενής«μόλις πάω νά κατεβῶ, ἄλλος κατεβαίνει πρίν ἀπό μένα».

Ἀλλά, κι ἄν ἔρθη ὅλη ἡ οἰκουμένη, ἡ χάρη δέν ξοδεύεται, οὔτε ἡ ἐνέργεια δαπανᾶται ἀλλά ἴδια καί ἀπαράλλακτη μένει ὅπως πρῶτα. Κι ὅπως οἱ ἡλιακές ἀκτῖνες καθημερινά δίνουν τό φῶς τους καί δέν δαπανῶνται οὔτε λιγοστεύει ἡ λάμψη τους ἀπό τήν ἄφθονη παροχή των, ἔτσι καί πολύ περισσότερο ἡ ἐνέργεια τοῦ Πνεύματος, δέν ἐλαττώνεται μ̉ ὅλο τό πλῆθος πού τήν ἀπολαμβάνει.

Αὐτό συνέβαινε, μέ τό σκοπό ἐκεῖνοι πού ἔμαθαν ὅτι εἶναι δυνατό μέ τό νερό νά θεραπευτοῦν πολλά σωματικά νοσήματα καί ἀσκήθηκαν στή γνώση αὐτή πολύν καιρό, νά πιστέψουν εὔκολα ὅτι μπορεῖ νά θεραπεύση καί νοσήματα τῆς ψυχῆς. Καί γιατί τέλος πάντων ὁ Ἰησοῦς ἄφησε ὅλους τούς ἄλλους καί ἦρθε σ̉ αὐτόν, πού εἶχε τριάντα ὀχτώ χρόνια καί γιατί τόν ρώτησε ἄν θέλη νά γίνη ὑγιής.

Ὄχι γιά νά μάθη, αὐτό ἦταν περιττό, ἀλλά γιά νά δείξη τήν ὑπομονή τοῦ παραλυτικοῦ καί γιά να καταλάβωμε ὅτι γι̉ αὐτό ἄφησε τούς ἄλλους καί πῆγε σ̉ αὐτόν. Κι ὁ ἀσθενής τοῦ ἀποκρίθηκε καί τοῦ εἶπε:«Κύριε δέν ἔχω κάποιον νά μέ βάλη στήν κολυμβήθρα, ὅταν ταραχθῆ τό νερό. Κι ἐνῶ πηγαίνω ἐγώ, κατεβαίνει ἄλλος πρίν ἀπό μένα». Γι̉ αὐτό ρώτησε, ἄν θέλη νά γίνη γερός.

Γιά νά πληροφορηθοῦμε αὐτά τά πράγματα. Δέν τοῦ εἶπε θέλεις νά σέ κάμω καλά; - Γιατί δέν φανταζόταν ἀκόμα τίποτα σπουδαῖο γι̉ αὐτόν - ἀλλά θέλεις νά γίνης καλά; Ξαφνιάζεται ὁ καρτερικός παράλυτος. Ἔχοντας τριάντα ὀχτώ ἔτη τήν ἀσθένεια καί κάθε χρόνο ἐλπίζοντας ὅτι θά γλύτωνε ἀπ̉ αὐτή, ἔμενε μόνιμα ἐκεῖ καί δέν ἀπομακρυνόταν. Χωρίς τήν καρτερία του ἄν ὄχι τά περασμένα, δέν θά ἦσαν ἱκανά τά μέλλοντα νά τόν ἀπομακρύνουν ἀπό κεῖ;

Σκέψου σέ παρακαλῶ πῶς ἦταν φυσικό καί οἱ ἄλλοι ἄρρωστοι νά εἶναι ἥσυχοι. Γιατί μήτε ἡ ὥρα δέν ἦταν φανερή πού ταραζόταν τό νερό. Καί στό κάτω-κάτω οἱ κουτσοί καί οἱ κουλλοί μποροῦσαν νά παρατηρήσουν. Οἱ τυφλοί ὅμως πού δέν ἔβλεπαν; Ἴσως τό καταλάβαιναν ἀπό τό θόρυβο.

Ἄς νιώσωμε λοιπόν, ἀγαπητοί μου, ντροπή καί ἄς στενάξωμε γιά τήν πολλή ἀδιαφορία μας. Τριάντα ὀχτώ χρόνια ἔμεινε στό ἴδιο μέρος ἐκεῖνος καί, μ̉ ὅλο πού δέν πετύχαινε ὅ,τι ἤθελε, δέν ἀπομακρυνόταν. Καί δέν πετύχαινε ὄχι ἀπό ἀδιαφορία δική του ἀλλά γιατί τόν ἐμπόδιζαν καί τόν παραμέριζαν οἱ ἄλλοι.

Καί ὅμως δέν ἀπογοητευόταν. Ἐμεῖς ὅμως δέκα ἡμέρες, ἄν μείνωμε κάπου καί παρακαλέσωμε γιά κάτι χωρίς νά πετύχουμε στό τέλος βαρυόμαστε νά δείξωμε τόν ἴδιο ζῆλο. Καί στούς ἀνθρώπους κάποτε μένουμε κοντά τόσο διάστημα ὑποφέροντες τίς ταλαιπωρίες τῆς ἐκστρατείας καί ἐκτελώντας ἐργασίες δουλοπρεπεῖς, χωρίς νά ἐκπληρώνεται πολλές φορές ἡ ἐλπίδα μας.

Στόν Κύριο ὅμως τό δικό μας, ὅπου θά πάρωμε ὁπωσδήποτε μεγαλύτερη ἀπό τούς κόπους μας ἀμοιβή - ἡ ἐλπίδα, γράφει, δέν ἀπογοητεύει - δέν θέλομε νά μείνωμε κοντά του μέ τό ζῆλο πού πρέπει.

Πόση τιμωρία ἁρμόζει σ̉ αὐτή τή στάση; Ἀκόμη κι ἄν δέν ἦταν δυνατό νά πάρουμε τίποτα, αὐτή τήν ἀδιάκοπη συνομιλία μαζί του δέν ἔπρεπε νά τήν θεωροῦμε ἄξια ἄπειρων ἀγαθῶν; Ἀλλά εἶναι κουραστική ἡ ἀδιάκοπη προσευχή; Ἀλλά καί ποιά ἀρετή δέν εἶναι κοπιαστική;

Κι αὐτή εἶναι ἡ μεγάλη ἀπορία: ὅτι μαζί μέ τήν κακία κληρώθηκε ἡ εὐχαρίστηση, ἐνῶ μέ τήν ἀρετή ὁ πόνος. Πολλοί ἀναζητοῦν τήν αἰτία. Μᾶς ἔδωσε ὁ Θεός ἀπ̉ τήν ἀρχή ζωή ἐλεύθερη ἀπό φροντίδες καί κόπους. Ἡ ἀργία ὡδήγησε στή διαστροφή καί χάσαμε τόν παράδεισο.

Γι̉ αὐτό ἔκαμε ἐπίπονη τή ζωή μας, σάν νά δικαιολογοῦνταν στό γένος τῶν ἀνθρώπων λέγοντας. Σᾶς ἔβαλα μέσα στήν τρυφή, ἀλλά ἡ ἀπιστία σᾶς ἔκαμε χειρότερους. Γι̉ αὐτό διέταξα νά δοκιμάζετε τόν πόνο καί τόν ἱδρῶτα. Ἐπειδή ὅμως οὔτε αὐτός ὁ πόνος δέν συγκράτησε τόν ἄνθρωπο, μᾶς ἔδωσε νόμο μέ πολλές ἐντολές βάζοντάς μας, ὅπως στό δύσκολο ἄλογο, δεσμά καί χαλινάρια.

Τό ἴδιο κάνουν καί οἱ ἀλογοδαμαστές. Γι̉ αὐτό εἶναι ἐπίπονη ἡ ζωή μας. Ἡ ζωή ἡ χωρίς κόπο συνήθως διαφθείρει. Ἡ φύση μας δέν δέχεται τήν ἀργία, εὔκολα κλίνει στήν κακία. Ἄς ὑποθέσωμε ὅτι δέν ἔχει ἀνάγκη ἀπό κόπους ὁ φρόνιμος καί ἐνάρετος γενικά, ἀλλά ἐπιτυγχάνουν τό κάθε τι ἀκόμα καί κοιμισμένοι. Τήν ἄνεση πού θά προέκυπτε ποῦ θά τή χρησιμοποιούσαμε; Ὄχι στήν ἀνοησία καί τήν ὑπερηφάνεια;

Ἀλλά γιατί ἔχει συζευχθῆ μέ τήν κακία πολλή εὐχαρίστηση καί μέ τήν ἀρετή πολύς κόπος καί ἱδρῶτας; Καί τί χάρη θά εἶχε καί τί μισθό θά ἔπαιρνε, ἄν τό πρᾶγμα δέν ἦταν κοπιαστικό; Ἔχω νά σᾶς δείξω πολλούς πού ἀποστρέφονται ἐκ φύσεως τό γάμο καί τόν ἀποφεύγουν μέ σιχαμάρα.

Αὐτούς θά τούς ποῦμε φρόνιμους καί θά τούς στεφανώσωμε καί θά τούς ἀνακηρύξωμε πανηγυρικά; Καθόλου. Γιατί ἡ σωφροσύνη εἶναι ἐγκράτεια καί ὑπερίσχυση πάνω στίς ἡδονές ὕστερα ἀπό μάχη. Καί τά πολεμικά τρόπαια εἶναι λαμπρότερα, ὅταν οἱ ἀγῶνες εἶναι σκληροί, ὄχι ὅταν οἱ ἀντίπαλοι δέν ἀντιστέκονται.

Εἶναι πολλοί νωθροί ἀπό τή φύση. Αὐτούς δέ θά τούς ποῦμε ἐνάρετους. Γιαυτό ὁ Χριστός ἀναφέροντας τρεῖς τρόπους εὐνουχισμοῦ τούς δύο τούς ἀφήνει ἀβράβευτους καί τόν ἕναν μόνο βραβεύει μέ τή βασιλεία. Σᾶς λέω καί γιατί χρειάζεται ἡ κακία.

Ποιός ἄλλος εἶναι ὁ δημιουργός τῆς κακίας ἀπό τή θεληματική ἀδιαφορία; Κι οἱ ἀγαθοί ἔπρεπε νά εἶναι μόνοι. Ποιό εἶναι τό γνώρισμα τοῦ ἀγαθοῦ, ἡ νηφαλιότητα καί ἡ ἀγρυπνία ἤ ὁ ὕπνος καί τό ροχαλητό; Καί γιατί φαινόταν γιά ἀγαθό τό νά ἐπιτυγχάνης χωρίς κόπο;

Φέρνεις ἐνστάσεις πού θά ἔφεραν ζωντανά καί λαίμαργοι καί ἄνθρωποι πού νομίζουν Θεό τήν κοιλιά τους. Ἀποκρίσου μου ὅτι αὐτοί εἶναι λόγοι ἀδιαφορίας. Ἄν ὑπάρχη βασιλέας καί στρατηγός, κι ἐνῶ ὁ βασιλιάς κοιμᾶται καί μεθᾶ, ὁ στρατηγός μέ ταλαιπωρίες τήν ἕκτη ὥρα στήνει τά τρόπαια, σέ ποιόν θά ἀπέδιδες τήν νίκη; Καί ποιός χάρηκε τή χαρά τῆς νίκης;

Βλέπεις ὅτι ἡ ψυχή κλίνει σ̉ ἐκεῖνον μέ τόν ὁποῖον κοπίασε; Γι̉ αὐτό καί τήν ἀπόκτηση τῆς ἀρετῆς τή συνώδεψε μέ κόπους, ἐπειδή ἤθελε νά ἐξοικειώση τήν ψυχή μ̉ αὐτή.

Γι̉ αὐτό τήν ἀρετή κι ἄν ἀκόμα δέν τήν πραγματοποιήσωμε τή θαυμάζομε, ἐνῶ τήν κακία μ̉ ὅλη τή γλυκύτητα τήν καταδικάζομε. Κι ἄν ἐρωτήσης, γιατί δέ θαυμάζομε πιό πολύ τούς ἐκ φύσεως ἀγαθούς ἀπό ἐκείνους πού εἶναι ἀγαθοί μέ τήν θέλησή τους;

Ἐπειδή εἶναι δίκαιο νά προτιμᾶται αὐτός πού κοπιάζει. Καί γιά πιό λόγο τώρα κοπιάζομε; Ἐπειδή τήν ἔλλειψη τοῦ κόπου δέν τήν ἐκρατήσαμε ὅπως ἔπρεπε. Κι ἄν τό καλοεξετάση κανένας, ἡ ἀργία πάντα μᾶς ἔβλαψε καί δημιούγησε πολύν κόπον.

Κι ἄν θέλης, ἄς κλείσουμε κάποιον σ̉ ἕνα σπίτι κι ἄς ἱκανοποιοῦμε μόνο τή λαιμαργία του, χωρίς νά τόν ἀφήνουμε οὔτε νά βαδίζη οὔτε στήν ἐργασία νά τόν βγάζουμε. Ἀλλά ἄς χαίρεται τό φαγητό καί τόν ὕπνον καί ἄς γλεντᾶ ἀδιάκοπα. Ὑπάρχει ἀθλιώτερη ζωή ἀπ̉ αὐτήν;

Εἶναι ἄλλο ὅμως νά ἐργάζεσαι καί ἄλλο νά κοπιάζης. Ἦταν στό χέρι μας τότε νά ἐργαζώμαστε χωρίς κόπους. Μά εἶναι δυνατό; Βέβαια εἶναι, κι αὐτό θέλησε ὁ Θεός, ἀλλά δέν τό ἐβαστάξαμε ἐμεῖς. Γι̉ αὐτό μᾶς ἔβαλε νά καλλιεργοῦμε τόν Παράδεισο, ὁρίζοντάς μας τήν ἐργασία χωρίς νά ἀναμείξη τόν κόπο.

Γιατί βέβαια ἄν ὁ ἄνθρωπος κοπίαζε ἀπό τήν ἀρχή δέν θά πρόσθετε ἔπειτα τόν κόπο σάν τιμωρία. Γιατί εἶναι δυνατόν νά ἐργάζεται κανείς καί νά μήν κοπιάζει, ὅπως οἱ ἄγγελοι.

Γιά νά πεισθῆτε ὅτι ἐργάζονται, ἀκοῦστε τί λέγει: Μποροῦν μέ τή δύναμή τους νά ἐκτελέσουν τό λόγο του. Τώρα ἡ ἔλλειψη τῆς δυνάμεως προξενεῖ πολλή κούραση. Τότε ὅμως αὐτό δέ γινόταν. Αὐτός πού μπῆκε στήν περίοδο τῆς ἀναπαύσεώς του, ἀναπαύθηκε λέει, ἀπό τά ἔργα του, ὅπως ἀπό τά δικά του ὁ Θεός. Ἐδῶ δέν ἐννοεῖ ἀργία ἀλλά ἔλλειψη κόπου. Γιατί ὁ Θεός καί τώρα ἀκόμη ἐργάζεται καθώς λέγει ὁ Χριστός.

Ὁ πατέρας μου ὡς τώρα ἐργάζεται κι ἐργάζομαι κι ἐγώ. Γι̉ αὐτό συμβουλεύω ἀφοῦ ἐγκαταλείψεται κάθε ἀδιαφορία νά ζηλέψετε τήν ἀρετή. Γιατί ἡ εὐχαρίστηση τῆς κακίας εἶναι σύντομη ἐνῶ ἡ λύπη παντοτινή. Τῆς ἀρετῆς ἀντίθετα, ἀγέραστη εἶναι ἡ χαρά καί πρόσκαιρος ὁ κόπος.

Ἡ ἀρετή ξεκουράζει τόν ἐργάτη της καί πρίν ἀπό τή βράβευσή του, συντηρῶντας τον μέ τίς ἐλπίδες, ἐνῶ ἡ κακία τιμωρεῖ τόν δικό της ἐργάτη, πιέζοντας τή συνείδηση καί τρομοκρατῶντας την καί προδιαθέτοντας σέ ὑποψία ἐναντίον ὅλων. Κι αὐτά βέβαια ἀπό πόσους κόπους καί ἱδρῶτες εἶναι χειρότερα.

Κι ἄν στή θέση τους ὑπῆρχε μόνο εὐχαρίστηση, τί χειρότερο ὑπάρχει ἀπό τήν εὐχαρίστηση αὐτή; Τήν ἴδια ὥρα φανερώνεται καί μαραμένη χάνεται καί φεύγει πρίν τήν πιάση κανένας, κι ἄν πῆς τήν ἀπόλαυση τῶν σωμάτων ἤ τοῦ γλεντιοῦ ἤ τῶν χρημάτων. Δέν παύουν νά γερνοῦν καθημερινά. Κι ὅταν ἡ ἡδονή συνεπάγεται κόλαση καί τιμωρία, ποιός θά ἦταν πιό ἀξιολύπητος ἀπό αὐτούς πού τήν ἐπιδιώκουν;

Ἄς τά ξέρωμε αὐτά κι ἄς ὑποφέρωμε τά πάντα γιά χάρη τῆς ἀρετῆς. Γιατί ἔτσι θά χαροῦμε καί τήν ἀληθινή ἀπόλαυση μέ τή χάρη καί τή φιλανθρωπία τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Μαζί μ̉ ἐκεῖνον καί στόν Πατέρα καί στό ἅγιο Πνεῦμα ἄς εἶναι ἡ δόξα στούς αἰῶνες. Ἀμήν.

Πηγή: Αναβάσεις

Ιδού ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός...

Στηριγμένο το μεσονυκτικό τροπάριο "Ιδού ο νυμφίος έρχεται..." στην παραβολή του Κυρίου των δέκα παρθένων, δίνει το στίγμα της απαρχής της Μεγάλης Εβδομάδας: ο Κύριος, ο νυμφίος κάθε ανθρώπινης ψυχής, έρχεται εν τω μέσω της νυκτός.

1. Αυτό σημαίνει καταρχάς ότι το κύριο γνώρισμα της σχέσης του Χριστού με εμάς είναι η αγάπη. Κι όχι απλώς μια αγάπη κινούμενη μέσα σε συμβατικά τυπικά πλαίσια, αλλά μια αγάπη χωρίς όρια, την οποία ακροθιγώς μπορούμε να ψηλαφήσουμε στη σχέση του ερωτευμένου απέναντι στην ερωμένη του. ῾Ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον Υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν...". Καί δεν μπορεί να είναι διαφορετικά, αφού ο Κύριος μας απεκάλυψε - "Εκείνος εξηγήσατο - ότι ο Θεός αγάπη εστί". Ο Θεός μας λοιπόν που ενανθρώπησε εν προσώπω ᾽Ιησού Χριστού είναι ᾽Εκείνος που γίνεται ο νυμφίος μας, γιατί μέσα στην άπειρη αγάπη Του προς εμάς, τους αμαρτωλούς ανθρώπους, μας προσλαμβάνει στον εαυτό Του και μας κάνει ένα μ᾽ ᾽Εκείνον: ανθρωποπαθώς μιλώντας, η σκέψη Του, η καρδιά Του, η επιθυμία Του είναι σε μας, όπως του ερωτευμένου είναι στην ερωμένη του.

2. Κι έπειτα, μας επισημαίνει ο υμνογράφος, έρχεται ῾εν τω μέσω της νυκτός᾽.῎Ερχεται δηλαδή:

(α) με τρόπο που δεν μπορούμε εμείς να προσδιορίσουμε και να οριοθετήσουμε. Ο ερχομός Του πάντοτε είναι αποτέλεσμα της απόλυτα ελεύθερης αγάπης Του, καρπός της δικής Του πρωτοβουλίας, που σημαίνει ότι εμφανίζεται εκεί που κανείς δεν Τον περιμένει και με τρόπο που ίσως ποτέ δεν μπορεί να υποψιαστεί: μέσα από ένα ατύχημα κάποια φορά, από την ανάγνωση κάποιου βιβλίου κάποια άλλη, από μια θλίψη και δοκιμασία άλλοτε, κυρίως όμως από τη συνάντησή μας με τους πιο παραπεταμένους ελαχίστους συνανθρώπους μας. ῾᾽Εφ᾽ όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων εμοί εποιήσατε᾽.

(β) ῎Ερχεται συνεπώς κι εκεί που ῾αντικειμενικά᾽ δεν θα έπρεπε να είναι, μέσα δηλ. και στο σκοτάδι της αμαρτίας. Την ώρα που επιτελεί κανείς την αμαρτία, εκείνη την ώρα μπορεί να κληθεί από τον ερχόμενο Κύριο. Σαν τον απόστολο Παύλο, που κλήθηκε την ώρα που δίωκε τους χριστιανούς, σαν τον απόστολο Ματθαίο, που κλήθηκε την ώρα του ῾τελωνείου᾽. Με άλλα λόγια, η κάθε ώρα για τον καθένα μας, μπορεί να είναι η ώρα της χάρης μας, της κλήσης μας από τον νυμφίο Χριστό.

Αλλά και (γ) έρχεται και καλεί τον άνθρωπο χωρίς τις περισσότερες φορές να παίρνει κανείς από τους άλλους συνανθρώπους είδηση για την κλήση αυτή. Σαν την περίπτωση της οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας, που μόνον αυτή εμποδιζόταν να μπεί στο Ναό, χωρίς κανείς δίπλα της να νιώθει το τι γινόταν στην ψυχή της. Ο Κύριος πάντοτε είναι ο ερχόμενος και κρούων τη θύρα της ψυχής μας. ῾᾽Ιδού έστηκα επί την θύραν και κρούω᾽. Η συνάντηση του ανθρώπου με τον Κύριο γίνεται στα μυστικά βάθη της καρδιάς, τα οποία γνωρίζει μόνον ᾽Εκείνος. Στην καρδιά ῾παίζεται᾽ το όλο παιχνίδι της σωτηρίας του ανθρώπου.

3. Κι αυτός ο ποικίλος ερχομός σε μας του γεμάτου αγάπη νυμφίου Χριστού συναντά συνήθως δύο καταστάσεις: την κατάσταση της εγρήγορσης και την κατάσταση της ραθυμίας. ᾽Εγρήγορση σημαίνει ν᾽ ανταποκριθώ στην αγάπη Του και να ζήσω μαζί Του τη χαρά της παρουσίας Του, ψυχικά και σωματικά, και εδώ και αιώνια. ῾Ημείς αγαπώμεν ότι Αυτός πρώτος ηγάπησεν ημάς᾽. Ραθυμία σημαίνει να είμαι τόσο προσκολλημένος στα πάθη μου - στη φιληδονία, τη φιλαργυρία, τη φιλοδοξία μου - ώστε να μην καταλάβω καν τον ερχομό και την κλήση Του, κι ακόμη: να Τον καταλάβω μεν, αλλά ν᾽ αναβάλω την ανταπόκρισή μου. Η εκτίμηση για τις δύο καταστάσεις, όπως μας τη δίνει ο υμνογράφος, είναι σαφής: μακαριότητα η πρώτη, αναξιότητα η δεύτερη. Με τα αντίστοιχα βεβαίως αποτελέσματα. Η επιλογή πιά είναι στην απόλυτη ευθύνη μας: "Βλέπε ούν ψυχή μου..."!