Ο Θεάνθρωπος και τα ανθρώπινα συστήματα
Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου
Κάθε
χρόνο, τη Μεγάλη Εβδομάδα, με τα ιστορούμενα γεγονότα, τις κατανυκτικές
ακολουθίες και την επίκαιρη υπέροχη υμνογραφία, οι Χριστιανοί
βοηθιούνται, περισσότερο από τις άλλες ημέρες του χρόνου, να βιώσουν
την αγάπη του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού προς τον άνθρωπο. Είναι μέγα το
μυστήριο της Δημιουργίας και της υπέρτατης θυσίας του Θεανθρώπου, για να
διδάξει στον άνθρωπο τον τρόπο της ευλογημένης επίγειας ζωής του και
της σωτηρίας του.
Ο
Νικόλαος Αρσένιεφ στο βιβλίο του «Αποκάλυψη αιώνιας ζωής» σημειώνει: « Η
φάτνη, η δίχως σπίτι ζωή του οδοιπόρου, η διδασκαλία και η υπηρεσία,
συνυφασμένα με τους διωγμούς, που Του επέβαλαν οι εχθροί Του, η σύλληψή
Του, η δίκη, τα δεινοπαθήματα, η Σταύρωση και ο θάνατός Του - όλα τούτα
τα πασίγνωστα συνιστούν μιαν αποκάλυψη βαθύτατης ταπεινοσύνης και
αγάπης, που αποκρυσταλλώνεται στην αυτοθυσία Του. Προσέξετε όμως πόσο
αυτή η πραότητα – ταπεινοσύνη συγχρόνως διαπνέεται από άρωμα Θείου
μεγαλείου. Μια υπέρτατη Παρουσία ευωδιάζει σ’ αυτή την πραότητα –
ταπεινοσύνη» (Ματθ. ια΄29).
Ο
ιδιοφυής ποιητής και στοχαστής Γιώργος Σαραντάρης (1908-1941) στο
φιλοσοφικό δοκίμιό του «Η παρουσία του ανθρώπου» τονίζει ότι ο
Χριστιανισμός «διδάσκει ως μέσο για να μπορεί το άτομο να νιώσει τ’ άλλα
άτομα, την αγάπη και είναι φανερό πως το τωρινό άτομο δε μπορεί να
σβήσει μήτε την ιστορία, μήτε το αιώνιο παράδειγμα του Χριστού». Σε άλλο
σημείο του ίδιου δοκιμίου ο Σαραντάρης αναφέρει πως η αγάπη δεν μπορεί
να βιωθεί από το τωρινό άτομο, γιατί αυτό είναι προσκολλημένο στην
ατομική του ζωή και στον ατομικό του θάνατο, φαινόμενο, που «κατά
παρεξήγηση» ονομάζεται «εγωισμός».
Προχωρώντας
τη σκέψη του ο Σαραντάρης υπογραμμίζει: «Το παράδειγμα του Χριστού, το
παράδειγμα του Θεού – Ανθρώπου, είναι παράδειγμα, είμαστε βέβαιοι για
τούτο, για μας και για τους χριστιανούς όλων των εποχών, και,
πιστεύουμε, για όλα τα άτομα της γης και όλων των μελλούμενων
εποχών...Για μας η πίστη στον Θεό – Άνθρωπο οφείλει να είναι το ιδανικό
των ατόμων όλων των εποχών. Πάνω σε τούτο σχεδόν δεν δεχόμαστε
συζήτηση».
Το
ζήτημα είναι ότι την υπέρτατη θυσία του Θεανθρώπου δεν εννόησαν και δεν
εβίωσαν πολλοί άνθρωποι. Έμειναν και μένουν κλεισμένοι στον ηδονισμό
τους, όποια μορφή και αν έχει αυτός. Ευλόγως ο Σαραντάρης στο ίδιο
πόνημά του διερωτάται πώς όσα άτομα έχουν στις φλέβες τους το δηλητήριο
του ηδονισμού των πρόσφατων αιώνων της ευρωπαϊκής ιστορίας, και που
κατά συνέπεια τους αποκλείεται η οδός της αγάπης...πώς θα πετύχουν ο
Θεός – Άνθρωπος να διαμορφώσει ολάκερο τον βίο τους, να βρίσκεται παρών
σε όλες τις πράξεις τους;
Οι
άνθρωποι που αρνούνται να αποδεχθούν την αγάπη του Θεανθρώπου
προσφεύγουν στα ανθρώπινα συστήματα για να πορευθούν. Όλα ξεκινούν με
μιαν αισιοδοξία και όλα καταλήγουν στην απογοήτευση της αποτυχίας... Όσο
ο άνθρωπος δεν ακολουθεί τον Θεάνθρωπο ακολουθεί στην πορεία του τον
Σίσυφο.-
