Ο …ΑΘΕΟΦΟΒΟΣ! Μητρ. Σισανίου:

Όποιος αρνείται τη συμμετοχή της Εκκλησίας της Ελλάδος στην Πανορθόδοξη εξέρχεται της Εκκλησίας

     Ὡς ἀθεόφοβους χαρακτηρίζει ὁ μητροπολίτης Σισανίου Παῦλος, ὅσους ἀρνοῦνται νὰ ὑπακούσουν στοὺς σύγχρονους Οἰκουμενιστὲς Ἐπισκόπους, ἀκολουθοῦντες τοὺς Ἁγίους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ μᾶς δίδαξαν διαφορετικὰ πράγματα ἀπ' ὅσα καινοφανῆ μᾶς διδάσκουν οἱ μεταπατερικοὶ Ἐπίσκοποι, στοὺς ὁποίους ἀνήκει. Ἡ ἀγωνιώδης προσπάθειά του νὰ ὑποστηρίξει τὸν ἀρχηγέτη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ κ. Βαρθολομαῖο, τὸν κάνει νὰ ταυτίζει συνειδητά καὶ δόλια (γιατὶ γράμματα ξέρει) τὴν Ἐκκλησία μὲ τὴν ἀφεντιά του καὶ τοὺςμεταπατερικοὺς καὶ Οἰκουμενιστὲς φίλους του ποὺ ἀποτελοῦν τὴν «Ἱερὰ Σύνοδο»!

    Ἂς θυμηθεῖ πόσες ἀποφάσεις ἔχει πάρει ἡ «Ἱερὰ Σύνοδος» τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (μιὰ ἀπὸ τὶς κορυφαῖες εἶναι κι ἐκείνη ἡ ἀπόφαση ποὺ ζητοῦσε ἀπὸ τὴν πολιτεία νὰ μποροῦν νὰ παραμένουν ὡς Μητροπολίτες, κάποιοι συνάδελφοί του ποὺ ἀποδεικνύετο ὅτι εἶναι …ὁμοφυλόφιλοι!!!).

Analogia Entis (Η αναλογία τού Οντος) Του Erich Przywara.

Καθαρά αντίθετη σ' αυτό το σύνολο των θεωριών (από τον "καταγωγικό" Χριστό, στον "συλλογικό" και στον "σύγχρονο") είναι η σημασία της εξελίξεως τών εκκλησιαστικών διαταγμάτων. Το αλάθητο του πάπα βασίζεται από το ένα μέρος, σε μία πρόσφατη, σύγχρονη απόφαση, ζωντανή και κυρίαρχη, δηλαδή ενός αντιθέτου είδους σε σχέση με κάθε "ιδεαλισμό" ή "συλλογικότητα", τόσο που η έννοια της Εκκλησίας του Möhler και του Newman χρειάστηκε να καθαρθεί μέσω της αμείλικτης φωτιάς του Βατικάνειου καθορισμού για να χάσει μέχρι την τελευταία της λεπτομέρεια κάθε έννοια καταγωγικού ή συλλογικού Χριστού. Από το άλλο μέρος όμως αυτή η σύγχρονη και ενεργητική απόφαση, η ζωντανή και κυρίαρχη, δεν έχει την ίδια συγχρονικότητα με ένα "τώρα" καθαρά ιστορικό, αλλά συμπίπτει κάθε φορά με το "τώρα" τής αποφάσεως του θεού -που είναι η αμετάβλητη αλήθεια- στην απόφαση τής αλάθητης ηγεσίας: και πράγματι διαμέσου της αμείλικτης φωτιάς του διατάγματος εναντίον του μοντερνισμού,  η θεολογία της Ιστορίας του Newman αναγκάστηκε να πάρει τις αποστάσεις της από την μοντέρνα θέση τής θεμελιώδους μεταβλητότητος τής αλήθειας.

ΠΕΡΙ ΑΓΑΠΟΛΟΓΙΑΣ-Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΑΙΡΕΣΗ (34)Ο ΘΩΜΑΣ ΑΚΙΝΑΤΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ . Του Jean'Pierre Torrell. Θα ήταν ανάγκη ο άνθρωπος να είναι Θεός.

       

   Όπως ήδη γνωρίζουμε, το εγχειρίδιο της Θεολογίας δέν περιέχει το προβλεπόμενο τρίτο μέρος στο οποίο θα υπήρχε η διαπραγμάτευση του ελέους, της συμπόνιας και του οίκτου. Δέν μας δημιουργεί όμως κανένα πρόβλημα η έλλειψη αυτή, διότι όσον αφορά το έλεος έχουμε την δυσκολία της επιλογής, καθότι ο Ακινάτης την διαπραγματεύθηκε σε πολλά μέρη. Στον Ακινάτη υπάρχει μία βαθειά ενότης της Θεολογικής ζωής και της εσχατολογικής διαστάσεως. Αυτές τις δύο απόψεις τις εισάγει ταυτοχρόνως απο την στιγμή που αρχίζει να μιλά για τον σύνδεσμο των αρετών :

          "Το έλεος δέν λέει μόνον τήν αγάπη του Θεού, αλλά και μία κάποια φιλία μαζί Του. Φιλία η οποία προσθέτει στην αγάπη μία αμοιβαιότητα, με μία αμοιβαία κοινωνία, όπως εξηγείται στο VIII βιβλίο της Νικομάχειας Ηθικής. Μάλιστα δέ ότι αυτές είναι οι ιδιότητες του Ελέους γίνεται φανερό και απο οσα γράφονται στην πρώτη Επιστολή του Ιωάννη (4,16)." Όποιος μένει στο έλεος μένει στον Θεό και ο Θεός είναι σ'αυτόν". [Το πρώτοτυπο κείμενο όμως λέει: " ός άν ομολογήσει ότι Ιησούς εστίν ο υιός του Θεού, ο Θεός εν αυτώ μένει και αυτός εν τω Θεώ"]. Και στην πρώτη πρός Κορινθίους (1,9). " πιστός ο Θεός δι'ού εκλήθητε εις κοινωνίαν του υιού αυτού Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών". Έτσι λοιπόν, αυτή η κοινωνία του ανθρώπου με τον Θεό, η οποία συνίσταται σε κάποια οικογενειακή ανταλλαγή, είναι μέσω της χάριτος η οποία ξεκινά εδώ στην παρούσα ζωή, αλλά είναι μέσω της δόξης που θα έχει την πληρότητά της στο μέλλον. Αυτή την διπλή πραγματικότητα εμείς την κατέχουμε λόγω της πίστεως και της ελπίδος. Γι'αυτό όπως δέν είναι δυνατόν να έχουμε φιλία με κάποιον, εάν δέν πιστεύουμε και δέν ελπίζουμε ότι μπορούμε να αποκτήσουμε με αυτόν μία κάποια κοινωνία ζωής ή κάποια οικογενειακή ανταλλαγή, έτσι και κανένας δέν μπορεί να έχει με τον Θεό αυτή την φιλία η οποία είναι το έλεος, χωρίς να διαθέτει την πίστη για να πιστέψει σ'αυτή την κοινωνία και την ανταλλαγή του ανθρώπου με τον Θεό, και χωρίς να έχει την ελπίδα ότι μπορεί να λάβει μέρος αυτός ο ίδιος σ'αυτή την κοινωνία. Να λοιπόν πώς το έλεος δέν μπορεί να υπάρξει καν χωρίς την πίστη και την ελπίδα".

Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής: Περί Αγάπης (1-100)

1.    Η αγάπη είναι μια αγαθή διάθεση της ψυχής, η οποία την κάνει να μην προτιμά κανένα από τα όντα περισσότερο από τη γνώση του Θεού. Είναι όμως αδύνατο να φτάσει ν’ αποκτήσει σταθερά αυτή την αγάπη όποιος έχει κάποια εμπαθή κλίση σε κάτι από τα γήινα.

2.    Την αγάπη την γεννά η απάθεια. την απάθεια την γεννά η ελπίδα στον Θεό. την ελπίδα, η υπομονή και η μακροθυμία. Αυτές τις γεννά η καθολική εγκράτεια. την εγκράτεια, ο φόβος του Θεού. το φόβο του Θεού τον γεννά η πίστη.

3.    Εκείνος που πιστεύει στον Κύριο, φοβάται την κόλαση. Κι εκείνος που φοβάται την κόλαση, εγκρατεύεται από τα πάθη. Εκείνος που εγκρατεύεται από τα πάθη, υπομένει όσα θλίβουν. Εκείνος που υπομένει όσα θλίβουν, θα αποκτήσει την ελπίδα στον Θεό. Η ελπίδα στο Θεό απομακρύνει το νου από κάθε εμπαθή κλίση προς τα γήινα. Και όταν χωριστεί από αυτήν ο νους, θα αποκτήσει την αγάπη προς τον Θεό.

Η μετάλλαξη των Σέρβων και το ευαγγελικό απόσπασμα που καρφώνει τους Ρώσους

Του Μάνου Χατζηγιάννη 

Από "αντάρτες" πολυαγαπημένοι;

Πως προέκυψε αυτή η μετάλλαξη των Σέρβων; Πριν από λίγες μέρες, ούτε καν εβδομάδες, διατυμπάνιζαν την προβληματική κατάσταση ενόψει της Πανορθόδοξης και με σχετική ανακοίνωση της σερβικής Ιεράς Συνόδου και φαίνονταν να προσεγγίζουν περισσότερο στο στρατόπεδο των αντιδρώντων παρά σε αυτό των συμμετεχόντων. 

Αίφνης τους ήρθε η επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος και έδωσαν κανονικά το παρών, πλην΄όμως προειδοποιώντας πως αν δεν γίνουν δεκτές οι τροπολογίες τους θα αποχωρήσουν. 

Και τι το απλούστερον; Το Φανάρι κάνει δεκτές τις τροπολογίες τους για να μένουν ευχαριστημένοι....

H OIKONOMIA TOY ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ--Η ΝΕΑ ΑΙΡΕΣΗ ΠΟΥ ΔΙΑΛΥΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ-μερική επανάληψη ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΝΕΟ ΙΩΑΚΕΙΜΙΣΜΟΙ.

Η ΑΓΝΩΣΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Ο καρκίνος τον οποίο κατήγγειλε η επαρχιακή σύνοδος της Arles στα 1262, ήταν ένα απλό φανταστικό δόγμα,ένα περιθωριακό ρεύμα, ένα εφήμερο επεισόδιο στην Χριστιανική ιστορία ή αντιθέτως ήταν ένα φαινόμενο μίας εκπληκτικής εμβέλειας, με ανυπολόγιστες συνέπειες; Η απάντηση δέν προσφέρει αμφιβολίες. «Είναι χαρακτηριστικό της ιδιοφυΐας, έγραψε ηHirch-Reich, να πηγαίνει πέρα απο την εποχή του. Και ακριβώς ο Ιωακείμ άκουσε εσωτερικά και ανακοίνωσε πολύ πρώϊμα την αλλαγή των χρόνων που προετοιμαζόταν, παρότι η ιστορική πραγματικότης, καθώς παρουσιάζεται, λαμβάνει ένα διαφορετικό πρόσωπο, παρότι μερικές ιδέες της ξαναεμφανίζονται μόνον μετά απο αιώνες». 

Τόσο εάν ο Προφήτης ντα Φιόρε υπήρξε ένας αιρετικός ή ένας Άγιος, μία ιδιοφυΐα, ή ένας εμπνευσμένος (φωτισμένος), όσο και εάν υπολογίζεται σαν ο αυθεντικός ανανεωτής ενός Χριστιανισμού πρωτότυπου  ή για τον μύστη μίας θρησκείας ή μίας κοινωνίας ολοκληρωτικώς νέες, σαν αυτόν του οποίου το δόγμα θα οδηγούσε τον Χριστιανισμό στην τελειότητα ή θα είχε σπρώξει, αντιθέτως, στην διαστροφή του, θα κάνουμε λάθος να μήν αναγνωρίσουμε την σπουδαιότητα του. Εξάλλου οι περισσότεροι αξιόλογοι ιστορικοί της εποχής μας που τον συνάντησαν στο πεδίο των ερευνών τους, συμφωνούν στο να τόν θεωρούν με μεγάλη σοβαρότητα.

Ο Karl Lowith είναι, όπως και ο Jacob Burckhardt, δηλωμένος εχθρός όλων των αισιόδοξων φιλοσοφιών της ιστορίας, οι οποίες έχουν εισχωρήσει παντού στους τελευταίους αιώνες, και θεωρούνται όλες τους, άλλες τόσες επικίνδυνες ουτοπίες. Δέν ισχυρίζεται πώς ο Ιωακείμ τις πρόβλεψε όπως ακριβώς εμφανίστηκαν, ούτε αυτός ούτε ο Λούθηρος μπορούσαν να προβλέψουν τί πράγμα θα είχαν προκαλέσει. Δέν του αποδίδει θεωρίες οι οποίες πολύ συχνά δέν είναι κληρονομιά αλλά διαστροφή της σκέψης του, και όμως παρ’όλα αυτά τον αναγνωρίζει σαν σχολάρχη ενός απο τα ισχυρότερα πνευματικά και κοινωνικά κινήματα των τελευταίων αιώνων.Σύμφωνα με τον Michel Collinet ο Ιωακείμ είδε, κάτι θεμελιώδες, και πολύ πρίν τον Χέγκελ, πώς η ιστορία είναι μία λογική του πνεύματος. Μέσω της εξηγήσεως τού δόγματος της Αγίας Τριάδος που προήλθε απο αυτόν, ισχυρίζεται ο Ernst Benz ολόκληρη η παλιά δομή της Εκκλησίας μεταμορφώθηκε και εξ’αυτής προέκυψαν συνέπειες επαναστατικές. Για πρώτη φορά η ιστορία τής σωτηρίας φανερώνεται σαν ένας προοδευτικός διαφωτισμός του ανθρώπου. Για τον Walter Kasper, καθολικοί και προτεστάντες, έχοντας αφήσει τραγικά και δραματικά να τους ξεφύγει το επίπεδο του μέλλοντος και η προφητική λειτουργία, εγκατέλειψαν το Ευαγγέλιο της ΕΛΠΙΔΟΣ, σε μία εκκοσμικευμένη μορφή, στις μοντέρνες φιλοσοφίες της ιστορίας, στον Σέλλινγκ, στον Χέγκελ, στον Μάρξ, και στις ιδεολογίες ενός Τρίτου Ράϊχ, οι οποίες δέν σταμάτησαν ποτέ να φυτρώνουν μετά τον Ιωακείμ ντα Φιόρε. Ο Ιωακείμ είναι τελικώς το σύμβολο και το πρακτικό κέντρο της Ελπίδος του Χριστιανισμού όπως αναπτύσσεται και μεταλλάσσεται μέχρι τις μέρες μας. Οι μονογραφίες, όπως τούJose Saranyana, αφιερωμένες στον Ιωακείμ ντα Φιόρε και στον Ακινάτη, δείχνουν πώς η Καθολική Θεολογία αρχίζει και αυτή να παίρνει στα σοβαρά τον Ιωακείμ.

Ο Ιωακείμ λοιπόν δυστυχώς εμπνέει σαν ζωντανή δύναμις πνευματικά κινήματα τα οποία δέν θέλουν να εξέλθουν απο τα σύνορα του Χριστιανισμού. Ο Ιωακείμ είναι σήμερα η εγγύηση του μοντερνισμού. Ο Fr. Heiler, ανέτρεχε σ’αυτόν, στο οικουμενικό του όνειρο μίας πλήρους μεταμορφώσεως του Παπικού θεσμού «Ο Ιωακείμ δέν ανέμενε ίσως έναν αγγελικό Πάπα, ο οποίος θα εξασκούσε το έργο του ταπεινά, συμμορφούμενος απο το παράδοξο του Χριστου; Δέν διέβλεπε μία πνευματική Εκκλησία η οποία απελευθερωμένη απο όλες τις γήϊνες φιλοσοξίες, θα άστραφτε με μεγαλύτερη λάμψη; Η σύγχρονη Γνώση αναφέρεται και σ’αυτόν εξάλλου: έτσι σε μία μελέτη του ο Henry Corbin, Η πνευματικότης του Ναού (Spiritualite du Temple) εκφράζει την πεποίθησί του πώς για να εμβαθύνουμε την ουσιώδη ιδέα μίας Ecclesia Joannis πρέπει να ενώσουμε την θεολογία των τριών βασιλείων του Ιωακείμ ντα Φιόρε και τις αναφορές στον Παράκλητο, ταυτισμένον με τον XII Ιμάμη, η οποία διατυπώθηκε σε κείνη την άλλη οικογένεια της παραδόσεως τού Αβραάμ, στο Ισλάμ, απο τους στοχαστές και απο τους πνευματικούς τής σιϊτικής παραδόσεως.

Για την Χριστιανική παράδοση, η ιστορία είναι αμφίσημη. Δέν αφορά απλώς την άρνηση τής προόδου κάθε είδους που μπορεί να πραγματοποιηθεί στην διάρκεια της (όπως και οπισθοδρομήσεις) και απο αυτή την άποψη οι εννοιολογήσεις μας δέν μπορούν να εξισούνται με εκείνες της αρχαιότητος, ούτε της Εθνικής, ούτε της Χριστιανικής. Αλλά σε κάθε ιστορική κατάσταση ο άνθρωπος τίθεται εμπρός στην εναλλακτική οδό της μοίρας του. Η ιστορία είναι ένα δράμα, του οποίου, η αποκάλυψη του Χριστού απάλυνε μόνον τον χαρακτήρα του. Θα παραμείνει τέτοιος μέχρι το τέλος αυτού του κόσμου ή όπως έλεγαν τον καιρό της αρχής του Χριστιανισμού, αυτού του Αιώνος».Ομως με την αναγγελία μίας Εποχής του Πνεύματος, ο Ιωακείμ ντα Φιόρε, εισήγαγε στα πνεύματα την ιδέα μίας ξαφνικής προόδου, μοιραίας, ανεπίστροφης, που οφείλεται στο πέρασμα απο μία εποχή στην άλλη στο εσωτερικό του ίδιου του χρόνου, κάτι δηλαδή που εξισούται τελικώς με αυτό που θα είναι, με την μοντέρνα σημασία της λέξης, «η επανάσταση». Γι’αυτό και χαρακτήρισαν το έργο του Ιωακείμ σαν την «θεολογική εποχή τής επαναστάσεως». Μία μέρα με έναν απόλυτο και καθοριστικό τρόπο, η ζωή θα αλλάξει. Θα είναι η εποχή των μοναχών. Έλεγε ο Ιωακείμ. Μία εποχή σοφή, πνευματική, ειρηνική, αγαπητική, η οποία δέν θα γνωρίσει πλέον τις βαρειές δομές, ούτε τον δυαλισμό της Εκκλησίας και του Κράτους. Μία μεγάλη Τάξη στοχαστική θα είναι η διοικητική Τάξη αυτής της νέας κοινωνίας και θα κυριαρχήσει όλη τη γή. Πώς να μήν βρούμε γύρω μας λοιπόν, εκκοσμικευμένο αυτό το μεγάλο όνειρο; Η κυριαρχία αυτών που «βλέπουν» αντικαθίσταται απλώς απο την κυριαρχία αυτών που «γνωρίζουν». Απο πολύ καιρό, οι συνέπειες τής αλληλοδιαδοχής τού Ιωακειμισμού ήταν, όπως είδαμε εκκοσμικευμένες παντού, με μορφές αγνώριστες μερικές φορές, ή συναντιούνταν μόνον σε μερικές περιθωριακές σέκτες, οι οποίες δέν ακουμπούσαν την ζωή της μεγάλης Εκκλησίας. Θα μπορούσαμε να τον εκλάβουμε καθ’εαυτό, για μία νεκρή αίρεση, φακελλωμένη, ένα απλό αντικείμενο της ιστορικής περιέργειας. Και τώρα ξαφνικά στο δεύτερο μέρος του 20ού αιώνος, γινόμαστε μέρτυρες της επανόδου της, στην ίδια την καρδιά της Εκκλησίας. Μόνο που αντί για τον ίδιο τον Ιωακείμ οι οπαδοί της θυμίζουν τον ερμηνευτή του, τον Gerardo di san Donnino, διότι δέν αναγγέλουν το άνοιγμα, την εμφανιση του πνεύματος σε κάποιο μέλλον, αλλά το βλέπουν και το κηρύττουν ήδη στο παρόν, μέσα στους ίδιους. Αυτοί οι ίδιοι είναι τα όργανά του.Τονίζουν στο έπακρο το σχίσμα ανάμεσα στην Εκκλησία του παρελθόντος, γερασμένης πλέον, και σε εκείνη του μέλλοντος, που ανατέλλει σήμερα κιόλας σε κάποιο ξεχωριστό μέρος που ακτινοβολεί απο νεότητα.

Παρατηρείται όμως σε όλες τις εκδοχές τής αιρέσεως, στο θεμέλιό τους, μία ίδια γραμμική έννοια του χρόνου, που πιστεύει πώς δέν μπορεί να συγκεντρώσει και να δεχθεί τίποτε καινούργιο παρά μόνον μέσω τής απορρίψεως του παληού.

Δέν πρόκειται πλέον για ζωντανή παράδοση. Στην θέση μίας προωθητικής δυνάμεως και μίας ανανεωτικής αρχής, η παράδοση είναι πλέον μόνον ένα βάρος το οποίο πρέπει να ξεφορτωθούμε. Δέν πρόκειται πλέον για την εμβάθυνση του ιδίου και σταθερού μυστηρίου, το οποίο εισήλθε στην ιστορία μία φορά για πάντα, και ενεργεί για να φωτίσει με κατάλληλο τρόπο, διαρκώς μεταβαλλόμενες πάντοτε καταστάσεις. Δέν αναγνωρίζεται στην παράδοση τίποτε άλλο απο μία διακοπτόμενη σειρά πεποιθήσεων και στάσεων, θεσμών και θεωριών, που βοήθησαν βεβείως στην ετοιμασία τού τελικού διαφωτισμού, αλλά τα οποία προοριζόταν εξ’αρχής να εξαφανιστούν απέναντί του.

Χωρισμένο απο τον Χριστό, το πνεύμα μπορεί να γίνει οτιδήποτε. Μπορεί να γίνει, για παράδειγμα το ιδεώδες της μοντέρνας κριτικής, ή επίσης της τέλειας κοινωνίας. Δέν είναι του Πατρός το πνεύμα, περισσότερο απο όσο είναι του Υιού. Η Τριάδα αποδομήθηκε. Τίποτε δέν εμποδίζει πλέον να εορτάσουμε μία πλήρη απελευθέρωση, κυματίζοντας σε κάθε άνεμο δογματικό!

Μέσα στο ίδιο το εσωτερικό της Εκκλησίας, στην πραγματικότητα σχεδόν συνειδητά, παρότι αρνούμαστε να το ομολογήσουμε, μπορούν να ανιχνευθούν με ευκολία, στους νεώτερους και λιγότερο σημαντικούς οπαδούς, οι σχολές εκείνων που ολοκλήρωσαν εδώ και καιρό την εκκοσμίκευσή τους!

Συνεχίζεται

Αμέθυστος.

Δεν έχουν ιδέα περί Ορθοδοξία

Οι προσκυνημένοι του Σόιμπλε και οι ανυπομονούντες να στηθούν στα τέσσερα για να υπογράψουν τα τελεσίγραφα των τοκογλύφων και να τα επιβάλλουν στον εξουθενωμένο λαό μας δυσφόρησαν που είδαν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλο να γονατίζει στον εσπερινό του Αγίου Πνεύματος και άρχισαν να εκστομίζουν ύβρεις και σκώμματα τόσο σε βάρος του πρώτου πολίτη της χώρας όσο και εναντίον του ιδίου του τυπικού αυτής της λειτουργίας, που προβλέπει τις γονυκλισίες!

Φανερώνοντας την πλήρη άγνοιά τους για την παράδοση του τόπου μας αλλά και για τους συμβολισμούς και τα μηνύματα που στέλνει στους ανθρώπους κάθε πράξη μιας χριστιανικής τελετής, οι δοκησίσοφοι «αμφισβητίες» και αρνητές του χριστιανισμού ισχυρίστηκαν ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έκανε κάτι που δεν... χρειαζόταν ούτως ώστε να «επιδειχθεί» στα «συντηρητικά στρώματα» του «πληθυσμού». Γι' αυτούς «συντήρηση» είναι η ένωση με τον Θεό και η ευλάβεια, ενώ «πρόοδο» αποτελεί η απελπισία του κενού και ο τρόμος ενώπιον της επέλασης του μηδενός στο οποίο πιστεύουν.

Ἅγιος Παΐσιος: «Ὁ Κύριος, θὰ παρουσιάση τοὺς Μάρκους τοὺς Εὐγενικοὺς καὶ τοὺς Γρηγορίους Παλαμάδες, γιὰ νὰ ὁμολογήσουν τὴν ὀρθόδοξη πίστη καὶ νὰ στερεώσουν τὴν παράδοση...»

Σημείωση: Στὶς 23 Ἰουνίου κοιμήθηκε ὁ Ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικὸς ἀλλὰ ἡ ἑορτὴ του μετατέθηκε γιὰ τὶς 19 Ἰανουαρίου ἀπὸ τὸν Πατριάρχη Γεώργιο Σχολάριο

Ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Μὲ πόνο καὶ ἀγάπη γιὰ τὸν σύγχρονο ἄνθρωπο», Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου, Λόγοι Α΄, 

ἔκδ. Ἡσυχαστήριον «Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος», Σουρωτὴ Θεσσαλονίκης

Πολλοὶ ἅγιοι Μάρτυρες, ὅταν δὲν ἤξεραν τὸ δόγμα, ἔλεγαν: «Πιστεύω ὅ,τι θέσπισαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες». Ἂν κάποιος ἔλεγε αὐτό, μαρτυροῦσε. Δὲν ἤξερε δηλαδὴ νὰ φέρη ἀποδείξεις στοὺς διῶκτες γιὰ τὴν πίστη του καὶ νὰ τοὺς πείση, ἀλλὰ εἶχε ἐμπιστοσύνη στοὺς Ἁγίους Πατέρες. Σκεφτόταν: «Πῶς νὰ μὴν ἔχω ἐμπιστοσύνη στοὺς Ἁγίους Πατέρες; Αὐτοὶ ἦταν καὶ πιὸ ἔμπειροι καὶ ἐνάρετοι καὶ ἅγιοι. Πῶς ἐγὼ νὰ δεχθῶ μία ἀνοησία; Πῶς νὰ ἀνεχθῶ νὰ βρίζη ἕνας τούς Ἁγίους Πατέρες;» Νὰ ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στὴν παράδοση. Σήμερα, δυστυχῶς, μπῆκε ἡ εὐρωπαϊκὴ εὐγένεια καὶ πᾶνε νὰ δείξουν τὸν καλό. Θέλουν νὰ δείξουν ἀνωτερότητα καὶ τελικὰ πᾶνε νὰ προσκυνήσουν τὸν διάβολο μὲ τὰ δύο κέρατα. «Μία θρησκεία, σοῦ λένε, νὰ ὑπάρχη» καὶ τὰ ἰσοπεδώνουν ὅλα. 

Ἦρθαν καὶ σ΄ ἐμένα μερικοὶ καὶ μοῦ εἶπαν: «Ὅσοι πιστεύουμε στὸν Χριστό, νὰ κάνουμε μία θρησκεία». «Τώρα εἶναι σὰν νὰ μού λέτε, τοὺς εἶπα, χρυσὸ καὶ μπακίρι, χρυσὸ τόσα καράτια καὶ τόσα ποὺ τὰ ξεχώρισαν, νὰ τὰ μαζέψουμε πάλι καὶ νὰ τὰ κάνουμε ἕνα. Εἶναι σωστὸ νὰ τὰ ἀνακατέψουμε πάλι; Ρωτῆστε ἕναν χρυσοχόο: «Κάνει νὰ ἀνακατέψουμε τὴν σαβούρα μὲ τὸν χρυσό;» Ἔγινε τόσος ἀγώνας, γιὰ νὰ λαμπικάρη τὸ δόγμα». 

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες κάτι ἤξεραν καὶ ἀπαγόρευσαν τὶς σχέσεις μὲ αἱρετικό. Σήμερα λένε: «Ὄχι μόνο μὲ αἱρετικὸ ἀλλὰ καὶ μὲ Βουδιστὴ καὶ μὲ πυρολάτρη καὶ μὲ....

δαιμονολάτρη νὰ συμπροσευχηθοῦμε. Πρέπει νὰ βρίσκωνται στὶς συμπροσευχές τους καὶ στὰ συνέδρια καὶ οἱ Ὀρθόδοξοι. Εἶναι μία παρουσία». Τί παρουσία; Τὰ λύνουν ὅλα μὲ τὴν λογικὴ καὶ δικαιολογοῦν τὰ ἀδικαιολόγητα. Τὸ εὐρωπαϊκὸ πνεῦμα νομίζει ὅτι καὶ τὰ πνευματικὰ θέματα μποροῦν νὰ μποῦν στὴν Κοινὴ Ἀγορά.

ΠΕΡΙ ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΕΩΣ Α.J. NIJK.Εκκοσμίκευση και κοσμικό πνεύμα (το πνεύμα της Εποχής) σαν πολιτισμική χειραφέτηση.

Κυττάζοντας πρός τα πίσω, φαίνεται αυτονόητο ότι ο όρος εκκοσμίκευση δεν θα μπορούσε να παραμείνει για πολύ περιορισμένος στα στενά όρια τής πολιτικής και της δικαιοσύνης. Αλλά θα είχε προσλάβει αναπόφεκτα μια πιο πλατειά σημασία, πολιτισμική και πολιτική και ίσως και φιλοσοφική. Και όμως η επέκταση αυτή άργησε να συμβεί. Διότι εξ’αρχής οι άνθρωποι μίλησαν για εκλαΐκευση, ή λαϊκισμό, ωθούμενοι από τον Διαφωτισμό. Το 1846 λοιπόν, δημιουργείται στο Λονδίνο μια Secular Society από τον Holyoake. Ο τίτλος ενός εκ τών βιβλίων του είναι: Λαϊκισμός, η πρακτική φιλοσοφία του λαού. Και ο ίδιος γράφει: υπήρξε ένα νέο όνομα για ένα νέο πράγμα. Δεν ήταν δηλ. μια νέα σκέψη. Η σκέψη που βρίσκεται στο κέντρο αυτών των δραστηριοτήτων είναι πως η ζωή τού ανθρώπου – κοινωνική, ηθική, πολιτισμική – μπορεί να ακμάσει χωρίς καμμία προστασία ή κηδεμονία εκ μέρους της Εκκλησίας και της θρησκείας. Η ίδια ιδέα βρίσκεται και στην διάσημη θέση του Pierre Bayle, πως μια κοινωνία άθεη, ηθικά, δεν είναι αναγκαίως κατώτερη από μια θρησκευτική. Αυτή η ιδέα κατέστη θεμελιώδης στον πόλεμο που διεξήγαγε, εναντίον της Εκκλησίας ο διαφωτισμός, και στην νίκη που πέτυχε. [ Στην Ελλάδα γνωρίσαμε το φαινόμενο των οργανώσεων, την νίκη της Εκκλησίας του διαφωτισμού ενάντια στην Ορθόδοξη Εκκλησία, δια της διαμάχης με τους κολλυβάδες και τον θρίαμβο του διαφωτισμού με τον Οικουμενισμό.]

Στα πλάισια αυτής της επεκτάσεως του πνεύματος της εκκοσμικεύσεως ανήκε και το κίνημα των Εγγλέζων θεϊστών που συνετάραξε την Αγγλία της εποχής, βάζοντας τις βάσεις για μια Φιλοσοφική Εκκοσμίκευση, [η οποία δια του Kant φτάνει στις μέρες μας στον Χάϊντεγκερ, στη  λατρεία του Τίποτα, όπου η άρνηση είναι πλέον θέση πολιτισμού. Η μοντέρνα τέχνη π.χ. ξεκινά από το τίποτα, από το χάος του Ησίοδου, και καταλήγει στην Φιλοσοφία του προσώπου], όπως φαίνεται και από το κυρίαρχο κείμενο της εποχής τού Tindal, ο Χριστιανισμός, παληός σαν την δημιουργία.

Ο νεωτερισμός του Holyoake βρίσκεται στο γεγονός πως κατόρθωσε να εκφράσει αυτή την θεμελιώδη ιδέα μόνον με την λέξη “κοσμικότης”, μ’ έναν τέτοιο τρόπο δηλ. ώστε να προκαλέσει όχι μόνον μια νέα προοπτική για τον στοχασμό, αλλά και ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα για μια μαχητική πολιτική της Χειραφετήσεως. Μεγάλο μέρος των ανθρωπίνων δραστηριοτήτων αρχίζει να θεωρείται σαν “κοσμικό”, σαν να μην έχει καμμία άμεση και αναγκαία σύνδεση με την θρησκεία. «Κοσμικότης σημαίνει ακριβώς να ασχολούμαστε απλώς με κοσμικά πράγματα». Μια κοσμικότης, ένα κοσμικό φρόνημα, το οποίο απελευθερώνεται από κάθε εξωπραγματικό δεσμό με την Εκκλησία και την θρησκεία. Και από εδώ αρχίζει να μορφοποιείται το “κοσμικό σχολείο”,  η “κοσμική εκπαίδευση” και η “κοσμική παιδεία”.

Ο όρος αυτός λοιπόν υπονοεί πως υπάρχουν τεράστιες περιοχές της ζωής του ανθρώπου, στίς οποίες τα πράγματα είναι απλώς “κοσμικά” και δεν αφορούν καθόλου την πίστη και την Ομολογία, καθότι η θρησκεία ασχολείται με πράγματα που υπερβαίνουν την κοσμική σφαίρα. Έτσι όχι μόνον το εγκόσμιο γίνεται πιο κοσμικό, αλλά και το πνευματικό γίνεται πιο πνευματικό. [Η αρχή της συγχρόνου σχιζοφρένειας].

Αυτή η κοσμικότης πέτυχε μια πολύ βαθειά επιρροή όχι μόνον στην Αγγλία αλλά και στην Αμερική, όπου ο όρος “κοσμικότης” χρησιμοποιήθηκε καθολικά για να δείξει μια νοοτροπία, μια πνευματική στάση, ένα πνευματικό κλίμα το οποίο μερικές φορές αναγνωρίστηκε σαν “η κραταιά ατμόσφαιρα του πολιτισμού μας”, και χαρακτηρίστηκε σαν α-θρησκεία, σαν πρακτικός αθεϊσμός, σαν μια φιλοσοφία ασυνείδητη, φευγαλέα, η οποία δεν αρνείται, αλλά αγνοεί την παρουσία και την ηθική επιρροή ενός ζωντανού Θεού, ώστε τελικώς έφτασε να οριστεί όπως “η οργάνωση της ζωής σαν να μην υπάρχει ο Θεός”.Στο ξεκίνημα ακόμη της εμφανίσεως του πάντως, επηρέασε αποφασιστικά την ολοκληρωτική πραγματοποίηση της θρησκευτικής ελευθερίας στην Αγγλία και στην Αμερική.

Τις τελευταίες δεκαετίες  αναπτύσσεται μια πυκνή συζήτηση γύρω από την κοσμικότητα αυτή και αρχίζει να παρατηρείται και μια αλλαγή στην αξιολόγηση του όρου αυτού

Λόγος στὴν Παραμονὴ τῶν Φώτων (Ὁσίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου)

[...] Ἀλλὰ τί νὰ ποῦμε καὶ γιὰ τὸν προερχόμενον ἀπὸ τὴν ἔρημον Ἰωάννη, τὸ παράδοξο αὐτὸ καὶ πολυπόθητο γιὰ τοὺς Ἰσραηλίτες θέαμα, τὸν ἄγγελο τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος χειροτονήθηκε ἀπόστολος πρὶν τοὺς Ἀποστόλους; Ὅμως ἕνας τόσο μεγάλος Βασιλιὰς τέτοιο στρατιώτη ἔπρεπε νὰ ἔχει, αὐτὸν τὸν τόσο μεγάλο Προφήτη, ὁ μέγιστος Ἀρχιερεύς. Καὶ ἃς κατανοήσουμε ποιὸ καὶ πόσο μεγάλο μυστήριο ἔχουμε ἐνώπιόν μας: ἐπειδὴ ἦταν ἀνάρμοστο, ἐνῶ παρευρίσκεται ὁ νυμφαγωγός, νὰ ἀπουσιάζει ὁ νυμφίος, καὶ ἐνῶ ἡ φωνὴ ἀναβοᾶ, νὰ μὴν ἀκούεται ὁ Λόγος, τί γίνεται, πῶς τὰ οἰκονόμησε ὁ Θεός; 

Συστέλλεται κάπως στὴν ἀφάνεια ὁ Ἰωάννης ἀπὸ τὴ βρεφικὴ ἀκόμη ἡλικία, ζωντας ὑπερφυσικὰ σὰν κάποιος «λύχνος ὑπὸ μόδιον (κάδο)» μέσα στὴν ἔρημο· καὶ ἐκεῖ ἀκούει θεῖες φωνὲς καὶ ἀξιώνεται νὰ δεῖ θεῖες ὀπτασίες· μυσταγωγεῖται στὰ ἀπόρρητα καὶ διδάσκεται, ὅπως τότε ποὺ ἦταν ἀκόμη ἔμβρυο, ποιὸς εἶναι ὁ Ἰησοῦς, ὅτι δηλαδὴ εἶναι Υἱὸς Θεοῦ, καὶ ὅτι ἐκεῖνος στὸν ὁποῖο θὰ δεῖ τὴν πνευματοειδὴ περιστερὰ νὰ «καταβῆ καὶ νὰ μείνη ἐπ' αὐτόν, οὗτος εἶναι ὁ βαπτίσων (ποὺ θὰ βαπτίσει) ἐν Πνεύματι Ἁγίω».

Καὶ ὅταν συμπληρώθηκε «τὸ μέτρον τῆς ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ» καὶ ἡ περίοδος τῆς τριακονταετοῦς παρατάσεως ἔλαβε τέλος, τότε «καὶ ὁ λύχνος ἐπὶ τὴν λυχνίαν καιόμενος, καὶ φαίνων πάσι τοῖς ἐν τῇ οἰκία ἀγαλλιάσιμα» – ἐὰν ἐννοήσουμε ὡς οἰκία τὴν Ἰσραηλιτικὴ Συναγωγή. Ἐπεφάνη δὲ τότε καὶ τὸ ἀληθινὸ φῶς ποὺ φωτίζει τὸν κόσμο. Ὢ τοῦ θαύματος!

 Ο ἥλιος πρὸς τὸν ἀστέρα, ὁ λόγος πρὸς τὴ φωνή, ὁ νυμφίος πρὸς τὸν φίλο, ἐπειδὴ αὐτὸ ἦταν τὸ σχέδιο τῆς Θείας Οἰκονομίας, ὥστε μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο τῆς προσεγγίσεως νὰ ἐκπληρωθεῖ στὸ πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ «πάσα δικαιοσύνη», καὶ γιὰ νὰ μιλήσουμε εὐαγγελικά, «ὁ μὲν ἕνας νὰ αὐξάνη, ὁ δὲ ἄλλος νὰ ἐλαττοῦται». Πράγματι, πῶς θὰ ἦταν δυνατὸν νὰ μὴ ἐλαττωθεῖ τὸ φῶς τοῦ λύχνου, ἢ καὶ νὰ ἀποσυρθεῖ ἐντελῶς, ἀφοῦ ἤδη ὁ Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης μὲ τὰ θαύματά του ἀστραποβολοῦσε ἐξαίσια; Βλέπεις πόσο χρονικὸ διάστημα χρειάσθηκε γιὰ νὰ ὁλοκληρωθεῖ σωματικὰ ὁ Ἰησοῦς, κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ ὁποίου ὑποτασσόταν στοὺς γονεῖς του; 

«Ὢ βάθος πλούτου καὶ σοφίας καὶ γνώσεως Θεοῦ»! Γιατί ἄραγε; Ὅσοι εἶναι ὑψηλοὶ στὶς θεωρητικὲς ἀναβάσεις καὶ γνωρίζουν τὰ βάθη τοῦ Πνεύματος, ἃς δώσουν ὁ καθένας τὴ δική του ἐξήγηση· κατὰ τὴ δική μου γνώμη ὅμως, γιὰ δύο λόγους: γιὰ νὰ νομοθετήσει ὁ νομοθέτης ὅλων των νομοθετῶν μὲ τὴ δική του ὑποταγὴ τὴν ὑπακοὴ τῶν τέκνων πρὸς τοὺς γονεῖς καὶ γιὰ νὰ ἁγιάσει ὅλα τα στάδια τῆς ἡλικίας καὶ τρίτον γιὰ νὰ μὴν ἐπιδείξει ὁ παντέλειος κάποια ξένη πρὸς τὴ δική μας καὶ ἀνόμοια βιωτή, ἐφ' ὅσον μάλιστα ἤθελε νὰ μᾶς παρουσιάσει τὸν τέλειο τρόπο ζωῆς.

Κατηχήσεις. Ὁσίου Θεοδώρου Στουδίτου1 Κατήχησις περί ἐγκρατείας (καί περί τῆς ὁμολογίας τῶν ἁγίων εἰκόνων

---

Ἀδελφοί καί Πατέρες, τίς ἡμέρες αὐτές πού διερχόμαστε οἱ περισσότεροι ἀπό τούς ἀνθρώπους τίς ὀνομάζουν ἑορτές ἐπειδή τρώγουν καί πίνουν κατ᾽ αὐτές ἀπρεπῶς καί μέ ἀκράτεια, μή γνωρίζοντας ὅτι ἀκριβῶς αὐτές τίς ἡμέρες μᾶς παραγγέλεται ἀποχή κρεάτων κι ὄχι νά καταγινώμαστε μέ μέθες κι ἀσωτεῖες πού εἶναι γνώρισμα εἰδωλολατρικῶν ἑορτῶν.Συνήθεια δέ καί γνώρισμα τῶν Χριστιανῶν εἶναι τό νά εἶναι ὀλιγαρκεῖς καί λιτοδίαιτοι, καί τῆς σαρκός πρόνοιαν μή ποιεῖσθαι εἰς ἐπιθυμίας (Ρωμ. ιγ’ 14), ὅπως διδάσκει ὁ Ἀπόστολος. Ἀλλ᾽ ὅμως τό κακό ἐπεκράτησε σάν νόμος, γι᾽ αὐτό ἄγει καί φέρει τόν κόσμο ὅπως θέλει.

 Ἐμεῖς ὅμως ἀδελφοί ἄς ἀποφύγουμε τήν ἀκράτεια καί σ᾽ αὐτά ἀκόμη πού μᾶς ἐπιτρέπεται νά καταλύουμε, ἔχοντας ὑπ᾽ ὄψιν ὅτι ἡ ἀκράτεια εἶναι μητέρα τῆς ἁμαρτίας.

Ἐπειδή βέβαια καί ὁ προπάτωρ μας Ἀδάμ, ὅσο ἐγκρατευόταν ἀπό τήν ἀπηγορευμένη βρῶσι στόν Παράδεισο, χαιρόταν καί εὐφραινόταν τρεφόμενος ἀπό τήν παρουσία καί τήν κοινωνία τοῦ Θεοῦ καί τήν μύησι στά μυστήριά Του. Ὅταν ὅμως νικήθηκε ἀπό τήν ἀκράτεια καί γεύθηκε τοῦ ξύλου τῆς παρακοῆς, ἀμέσως ἐξορίσθηκε ἀπό τήν τρυφή τοῦ Παραδείσου κι ἔγινε σ᾽ αὐτόν ἡ ἀκράτεια γεννήτρια τοῦ θανάτου.

 Ἔτσι καί οἱ Σοδομίτες, πού ἀπό τήν πολυφαγία ζοῦσαν μέ ἀσέλγεια, ἐπέσυραν τήν ὀργή τοῦ Θεοῦ πάνω τους, γι᾽ αὐτό καί τούς κατέκαυσε μέ φωτιά καί θειάφι. Μέ τόν ἴδιο τρόπο καί ὁ Ἠσαῦ, πού δελεάσθηκε ἀπό τά λαίμαργα μάτια του, ἀντί ἑνός γεύματος παρέδωσε τά πρωτοτόκιά του καί μισήθηκε καί ἀποδιώχθηκε. Ἀλλά καί ὁ λαός τοῦ Θεοῦ ἐκάθισε φαγεῖν καί πιεῖν καί ἀνέστησαν παίζειν (Ἔξ. λβ’ 6).

 Τέτοια εἶναι κι αὐτά πού γίνονται αὐτές τίς ἡμέρες· διασκεδάσεις δηλαδή καί μέθες, κραυγές καί πηδήματα δαιμονικά, πού διαρκοῦν ὄχι μόνο κατά τήν ἡμέρα ἀλλά καί κατά τό μεγαλύτερο μέρος τῆς νύκτας. Τόσο μεγάλο κακό εἶναι λοιπόν ἡ ἀκράτεια καί ἀπό αὐτήν εἰσῆλθε στόν κόσμο ὁ θάνατος.

 Ἐμεῖς ὅμως, ἀδελφοί ἀγαπημένοι ἀπό τόν Κύριο, ὀφείλουμε νά εὐχαριστοῦμε τόν Θεό πού μᾶς λύτρωσε ἀπό τέτοια μάταια πολιτεία καί διαγωγή καί μᾶς ἔφερε σ᾽ αὐτήν τήν μακαρία ζωή, ὅπου δέν ὑπάρχει ἀκράτεια ἀλλά συμμετρία· οὔτε μέθη ἀλλά νῆψις· οὔτε ταραχή ἀλλά εἰρήνη· οὔτε θόρυβος ἀλλά ἡσυχία· οὔτε αἰσχρολογία ἀλλά εὐχαριστία· οὔτε ἀσέλγεια ἀλλά ἁγνότητα καί ἁγιασμός καί σωφροσύνη.

 Ἀπό αὐτήν τήν ζωή λοιπόν ἀνέτειλαν οἱ θεοφόροι Πατέρες μας, οἱ ὁποῖοι μέ τήν Χάρι τοῦ Θεοῦ κατεπάτησαν τά πάθη, ἔδιωξαν δαίμονες, συναγωνίσθηκαν μέ τούς ἀγγέλους,ἔκαναν θαύματα, ἐπέτυχαν οὐράνιο δόξα, ἔγιναν θαυμαστοί στόν κόσμο· ἕνας ἀπ᾽ αὐτούς εἶναι καί ὁ μακάριος Ἀντώνιος, τοῦ ὁποίου τόν βίο ἀναγνώσαμε καί μάθαμε πόσο ὁ Θεός τόν δόξασε σ᾽ αὐτόν τόν κόσμο, ὥστε καί οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς νά θεωροῦν μεγάλο πρᾶγμα τό νά γράφουν σ᾽ αὐτόν καί νά λαμβάνουν ἀπ᾽ αὐτόν πάλι ἐπιστολές του.

Δύο φοβεροί και διαχρονικοί λόγοι του Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτη! του Θεολογου Νικολαου Πανταζη

Οι αδιαλείπτως, αδιακρίτως και εμπαθώς κατηγορούντες ημάς, αρέσκονται να κάνουν συστηματική χρήση και κατάχρηση του Συμβολισμού της Εκκλησίας ως Κιβωτού, ότι είμαστε πλέον "εκτός αυτής" μόνο και μόνο για να επικολλήσουν διπλωματικά, μαεστρικά και πονηρά έπειτα τον περίφημο λόγο πως η Κιβωτός παραμένει αβύθιστος εις τον αιώνα και άρα κακώς, αντικανονικώς και ματαίως "αποπηδούμε" εξ' αυτής.

 Δεν θα τους κάνω τη χάρι λοιπόν να χρησιμοποιήσω την Εικόνα της Κιβωτού, αν και η Ναυς μου είναι η πλέον αρεστή ως Εικόνα της Εκκλησίας, αλλά θα δανειστώ την εικόνα του σώματος. Άλλο Σώμα Χριστού, και άλλο Σώμα Αρχόντων και αρχομένων.

Το ανθρώπινο σώμα διαποτίζεται από αίμα. Όταν το αίμα αυτό μολυνθεί αναστρέψιμα και αθεράπευτα, τότε όλο το σώμα ασθενεί και πεθαίνει, από τη κεφαλή μέχρι και τα πόδια.

Νοσηρή και νεκρή η ορατή, διοικητική κεφαλή; Νοσηρό και νεκρό ολόκληρο το σώμα.

Μολυσμένη η κεφαλή; Μολυσμένο και το σώμα.

Αιρετική η διοικητική κεφαλή; Αιρετικό αυτόχρημα κι' ολόκληρο το σώμα.

Είναι αιρετικός ο Μνημονευόμενος; Αυτομάτως αιρετικοί και οι μνημονεύντες αυτόν, έστω και εάν είναι Ορθόδοξοι στην προσωπική τους διδασκαλία.

Μνημονεύει ηγέτη ο ιερεύς, ο οποίος ηγέτης με τη σειρά του μνημονεύει αιρετικό Οικουμενικό Πατριάρχη, που μνημονεύει Πάπα; Αμέσως καθίστανται φορείς της αιρέσεως και όλοι όσοι εκπροσωπούνται από τους 

μνημονεύοντες ιερείς, οι εντέλλοντες λαϊκοί.

Οι αρχόμενοι, οι λαϊκοί, γίνονται ακριβώς ότι είναι και οι άρχοντές τους, διά της εκκλησιαστικής κοινωνίας. Η Εκκλησιαστική Αρχή, αρχήν λαβούσα της αιρέσεως, όχι μόνο διά λόγων αλλά το χειρότερον διά ΕΡΓΩΝ, άρχεται ενοχής και μετέρχεται διαβολής. Πρόξενος γίνεται αράς, μήτηρ δογματικής διαφθοράς.

Η μόλυνση η μυστηριακή, καθίσταται επίκτητη, κληρονομική και εξάπαντος κολλητική στο αρχόμενον σώμα.

Εγκώμιο στον Ευαγγελιστή Ιωάννη (8 Μαΐου) Μέρος 2ο

ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΤΟΥ ΣΤΟΥΔΙΤΗ
στ’. Σκέψου και τα άλλα που συνδέονται μεταξύ τους με άριστη αλληγορία. «Σείς είστε το φως του κόσμου»  (Ματθ.4,14), (είπε ο Χριστός). Το φως είναι η διάλυση του σκοταδιού, είναι το περιβάλλον στο οποίο τα μάτια βλέπουν, είναι η ανακαίνιση των σωμάτων, είναι το επιθυμητό και το αγαπητό. Τι είναι λοιπόν ο Απόστολος; Δεν λιγοστεύει το πνευματικό σκοτάδι που έναντιώνεται στο φως της αλήθειας; Δεν χαρίζει το φως στους τυφλούς σωματικά και ψυχικά; Δεν δίνει δύναμη στα σώματα; Δεν είναι λοιπόν γι’ αυτά που επιτελεί αγαπητός και θαυμαστός; Αυτό ήταν λοιπόν εκείνο που έλεγε και υποσχόταν ο Χριστός: θα θεραπεύετε αρρώστους, θα καθαρίζετε τους λεπρούς απο τις πληγές τους, θα διώχνετε τα δαιμόνια από τους ανθρώπους. Δωρεάν πήρατε αυτό το χάρισμα της θεραπείας και δωρεάν να το προσφέρετε.
Σ’ αυτή τη φράση του Χριστού να εννοήσετε τις μυριάδες των ασθενειών και να δείτε τα άπειρα πλήθη των θαυμάτων που συντελούνται παντού σε ανθρώπους, οι οποίοι συγκεντρώνονται όπως οι ρόγες του σταφυλιού στο δωρεάν και χωρίς πόνο θεραπευτήριο, και πορεύονται όπως οι αγέλες των ζώων, επειδή η γιατρειά παρέχεται χωρίς εγχειρίσεις και καύσεις μολυσμένων μερών του σώματος και χωρίς λήψη φαρμάκων, αλλά μόνο με την πίστη και το λόγο.
Πόσο μεγάλη είναι αυτή η δωρεά! Ο πριν από λίγο τυφλός, βρίσκει το φως του, χάνοντας ξαφνικά το σκοτάδι από τα μάτια του, και είναι γεματος χαρά πού βλέπει τη θέα και τα θαυμάσια του ουρανού. Ο πριν από λίγo χωλός, ξαφνικά γίνεται σταθερός στο βάδισμα και ευχαριστιέται πού πηδάει σαν το ελάφι. Ο πριν από λίγo άλαλος, ξαφνικά, αφού λύθηκε η γλώσσα του από τα δεσμά που την έδεναν, μιλάει καθαρά και σωστά και λέγει xίλια ευχαριστώ. Ο πριν από λίγο κουλός, αφού γιατρεύτηκε και στα δύο του χέρια, εκφράζει την ευγνωμοσύνη του προς τον ουράνιο Κύριο. Ο πριν από λίγο υδρωπικός, ξαφνικά θεραπεύεται από την πάθησή του και γίνεται πάλι υγιής. Ο πριν από λίγo λεπρός, ξαφνικά καθαρίζεται από τις πληγές του και νιώθει αγαλλίαση βλέποντας τη νέα σάρκα του. Ο πριν από λίγο παράλυτος, αποκτά ξαφνικά την αρτιότητα του και κουβαλάει στους ώμους του το κρεββάτι του. Ο πριν από λίγο δαιμονισμένος, αφού ξαφνικά καθαρίσθηκε από τα πονηρά πνεύματα που τον κατείχαν, δοξολογεί με σύνεση τον Κύριο. Ο πριν από λίγο ετοιμοθάνατος που ψυχορραγούσε και μελετούσε το θάνατο, ξαφνικά αναλαμβάνει και αναζωογονείται. Ο πριν από λίγο νεκρός ξαφνικά ανασταίνεται από τη φθορά, διηγούμενος όσα είδε στον άδη και ομολογώντας τα υπέργεια και όσα αναφέρονται στο Θεό που είναι ο αρχηγός της ζωής. Ο πριν από λίγο τυφλός, ξαφνικά βλέπει σωστά, και ο μονόφθαλμος ξαφνικά βλέπει και με τα δυο του μάτια και ο ολότελα φαλακρός ξαφνικά αποκτά κόμη. Ο πριν από λίγο καμπούρης, ξαφνικά γίνεται ευθυτενής, και ο κωφός ακούει, και αυτός που ψήνεται στον πυρετό ξαφνικά γίνεται υγιής και ο άλλος γιατρεύεται από τα ρίγη του. Αυτή που ήταν στείρα, ξαφνικά αποκτά παιδιά και η αιμορροούσα θεραπεύεται και εκείνη που είχε δύσκολο τοκετό ξαφνικά γεννάει εύκολα και αυτός που είχε καρκίνο θεραπεύεται και κάθε ακρωτηριασμένο μέλος επαναφέρεται στη φυσιολογική του κατάστασn και κάθε σωματική ασθένεια θεραπεύεται και κάθε ψυχικό πάθος έξαφανίζεται.

Ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης και η σημερινή εποχή

Ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης 

  Ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης (759-826), αγαπητοί μου, είναι μεγάλη μορφή. Στην ταραχώδη εποχή μας πολλά έχει να πη. Τα χρόνια είναι παρόμοια· ό,τι συνέβη στην εποχή του,περίπου συμβαίνει και σήμερα. Και όπως αγωνίστηκε εκείνος, έτσι πρέπει να αγωνιστούμε κ' εμείς. Θα προσπαθήσω να τον παρουσιάσω ενώπιον σας εν συντομία.

 *** 

πηγη:  http://www.impantokratoros.gr

Γεννήθηκε το 759 στη Κωνσταντινούπολι. Ο πατέρας του λεγόταν Φωτεινός και ήταν ταμίας του κράτους. Η μητέρα του λεγόταν Θεοκτίστη και ήταν σπάνια γυναίκα. Στον τάφο της ο άγιος Θεόδωρος έκλαψε και εξεφώνησε λόγο, όπου την χαρακτηρίζει με το όνομα «διμήτηρ», δηλαδή δύο φορές μητέρα. Σα' να της έλεγε· Μία φορά με γέννησες με το φυσικό τρόπο και μία με τρόπο πνευματικό αφού μαζί με το γάλα που με πότισες μου έδωσες και τη διδασκαλία του Χριστού.  
Από τέτοια μάνα βγήκε. Από μικρός ακολούθησε την ενάρετη ζωή και δέχθηκε την ελληνική παιδεία. Μελέτησε τους κλασικούς συγγραφείς και προ παντός τους πατέρες της Εκκλησίας. Έγινε σπουδαίος Θεολόγος. Αγάπησε το Χριστό και αφιερώθηκε σ΄ αυτόν. 
Το 781, με προτροπή της μητέρας του Θεοκτίστης, όλη η οικογένεια ασπάζεται τη μοναχική ζωή. Σε ένα μικρό πατρικό τους κτήμα κοντά στο χωριό Σακκουδίωνος της Προύσης ιδρύεται μοναστήρι.
Εκεί ο άγιος Θεόδωρος γίνεται μοναχός με ηγούμενο και διδάσκαλο το θείο του Πλάτωνα. Το 789 χειροτονείται ιερεύς από τον πατριάρχη Ταράσιο. Και όταν το 794 ο θείος του παραιτήθηκε από ηγούμενος, τον διαδέχεται αυτός στην ηγουμενία.
Δεν κράτησε όμως πολύ ο καιρός της ησυχίας. Μετά από δύο χρόνια το 796, συνέβη ένα θλιβερό γεγονός. Ο τότε αυτοκράτορας, ο Κωνσταντίνος ο ΣΤ' (780-797) είχε μία εκλεκτή γυναίκα, τη Μαρία που οι ιστορικοί μαρτυρούν ότι ήταν υπόδειγμα συζύγου. Εν τούτοις ξαφνικά ο αυτοκράτορας τη διώχνει από τα ανάκτορα την στέλνει συνοδεία στρατιωτών σε μοναστήρι, κι εκεί χωρίς τη θέλησί της την κάνει καλόγρια πράγμα που απαγορεύουν οι κανόνες.
 Και μόνο αυτό; Αφού   έδιωξε τη νόμιμη γυναίκα του, παίρνει ως σύζυγος μία νέα, τη Θεοδότη. Ο γάμος έγινε νύχτα. Ένας παπάς από εκείνους που αποτελούν αίσχος για την Εκκλησία του Χριστού -πάντοτε θα υπάρχουν προδότες-, ο Ιωσήφ που ήταν πρωτόπαπας στην Αγία Σοφία, ανέβηκε στα ανάκτορα και στεφάνωσε το παράνομο ζεύγος. Και την άλλη μέρα ο Κωνσταντίνος πήγε με τη Θεοδότη στην Αγία Σοφία, κ' εκεί η παλλακίδα στέφθηκε επισήμως βασίλισσα. Κακό παράδειγμα για μεγάλους και μικρούς. 
Μεγάλο το σκάνδαλο. Και όμως κανείς δε μιλούσε. Τότε μέσα στη σιωπή ακούστηκε βροντή. Κάποιος φώναξε. Δεν ήταν πατριάρχης ούτε δεσπότης. Ένας απλό ιερομόναχος, ο ηγούμενος Θεόδωρος - να χουμε την ευχή του-. Αυτός ήλεγξε το παράνομο αυτοκρατορικό ζεύγος και τον αυλοκόλακα ιερέα που τους στεφάνωσε, έκοψε δε και το μνημόσυνο του πατριάρχου Ταρασίου (784-806) αφού κι αυτός δεν τιμώρησε τον παρανομήσαντα ιερέα. Προσπάθησε με κολακείες και δώρα να κάνη τον άγιο Θεόδωρο να συγκατατεθή, εκμεταλλευόμενος και το ότι η Θεοδότη ήταν εξαδέλφη του. Αν ήταν κανένας άλλος, θα είχε χαρά που η εξαδέλφη του έγινε βασίλισσα. Εκείνος όμως δεν σκέφθηκε έτσι. Κι όταν μία μέρα τόλμησαν να πάνε στο μοναστήρι, ο Θεόδωρος τους έκλεισε κατάμουτρα την πόρτα. Αυτό όμως το πλήρωσε τον συνέλαβαν, τον μαστίγωσαν, και τον έστειλαν εξορία στη Θεσσαλονίκη.  
Έπειτα, όταν ο Κωνσταντίνος τυφλώθηκε κι έχασε το θρόνο, ο άγιος Θεόδωρος υπέστρεψε από την εξορία το 798 επί της ευσεβούς βασιλίσσης Ειρήνης της Αθηναίας (797-802) και παρέλαβε την ερημωμένη μονή Στουδίου στην Κωνσταντινούπολη. Η μονή Στουδίου έγινε λαμπρό μοναστικό κέντρο, και είχε γαλήνη και πρόοδο για μία περίπου δεκαετία. Έφθασε τότε να έχει χίλιους μοναχούς, που ζούσαν κοινοβιακώς. Κανείς δεν είχε ιδιοκτησία. Και εύρισκες να υπάρχουν εκεί όλα τα επαγγέλματα και γεωργοί και βοσκοί και κτίστες και ξυλουργοί και σιδηρουργοί και αγωγιάτες, και μάγειροι και υποδηματοποιοί ακόμη και τυπογράφοι. Εκεί υπήρχε το μεγαλύτερο τυπογραφείο της Ανατολής   οι καλόγεροι ξενυχτούσαν αντιγράφοντας κείμενα. Τα άγια χεράκια τους έγραφαν Αποστόλους, Ευαγγέλια, πατέρας (Χρυσόστομο, Μέγα Βασίλειο, Μέγα Αθανάσιο...), έγραφαν και κλασσικούς (Πλάτωνα, Αριστοτέλη, Θουκυδίδη). Αν υπάρχη σήμερα ο Πλάτων ο Αριστοτέλης και άλλοι κλασσικοί συγγραφείς, αυτό το οφείλουμε στα άγια χέρια των καλογήρων εκείνων. 
Το 808 όμως ο άγιος Θεόδωρος αναγκάστηκε να κόψη το μνημόσυνο και του επόμενου πατριάρχου, του Νικηφόρου Α' (806-815). Πρώτον μεν διότι ανέβηκε στο αξίωμα του πατριάρχου αμέσως από λαϊκός και δεύτερον διότι αυτός υποχωρώντας στην επιθυμία του αυτοκράτορας Νικηφόρου (802-811) αποκατέστησε με Σύνοδο τον αυλοκόλακα Ιωσήφ στο Ιερατικό αξίωμα. Από το οποίο είχε καθαιρεθεί επί της βασιλίσσης Ειρήνης. Η νέα διακοπή αυτή του μνημόσυνου στοίχισε στον άγιο Θεόδωρο μια ακόμη εξορία στη νήσο Χάλκη. Μαζί του σκόρπισαν και όλοι οι Στουδίται.
Το 811 επέστρεψαν από τη εξορία, αλλά πολύ σύντομα επί Λέοντος Ε' νέος αγώνας τους περίμενε, αποτέλεσμα του οποίου ήταν να διαλυθή η μονή Στουδίου. Φυσικό είνε να ρωτήση κανείς· Μα πως διαλύθηκε μία τέτοια αδελφότης; Αυτή τη φορά ο αγώνας ήταν για τις Ιερές εικόνες, τις οποίες οι εικονομάχοι έκαψαν και κατέστρεφαν. Έκανε μάλιστα στις 25 Μαρτίου του 815, που το έτος εκείνο συνέπιπτε με την Κυριακή των Βαΐων μία μεγάλη λιτανεία μετά τη θεία λειτουργία με τους μοναχούς του μέσα στη πόλι, που πήρε τη μορφή διαδηλώσεως του ορθοδόξου λαού κατά των αιρετικών εικονομάχων. Η διαδήλωσις αυτή του στοίχισε πάλι διωγμό και μία τρίτη εξορία. Στρατιώτες μπήκαν στο μοναστήρι δέρνοντας και χτυπώντας, συνέλαβαν τον ηγούμενο και σκόρπισαν τους μοναχούς. Ο άγιος Θεόδωρος εξωραΐστηκε στη Σμύρνη. Τον έκλεισαν στο υπόγειο του μητροπολιτικού μεγάρου και τον μαστίγωναν αλύπητα.   
Το 820, επί Μιχαήλ Β' του Τραυλού (820-829),επέστρεψε από τη   εξορία, και το 824, μένοντας πάντα ασυμβίβαστος διαμαρτυρήθηκε και για τον παράνομο γάμο και αυτού του αυτοκράτορος.
Το 826 τέλος, μακριά από το μοναστήρι για το οποίο τόσο κοπίασε, αρρώστησε βαρειά και κάλεσε γύρω του όσους είχαν απομείνει από την αδελφότητα του Στουδίου. Ήταν 11 Νοεμβρίου ημέρα Κυριακή και ενώ οι μοναχοί έψαλλαν τον 118^ο ψαλμό, ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, ο μαχητής και ομολογητής, ο συγγραφέας και ποιητής έκλεισε τα μάτια του στο μάταιο αυτό κόσμο και παρέδωσε την αγία ψυχή του στα χέρια του Κυρίου, σε ηλικία 67 ετών.

---

Τι μας διδάσκει ο άγιος Θεόδωρος; Με τις τρεις εξορίες και τις κακουχίες που υπέστη μας διδάσκει να είμεθα έτοιμοι για αγώνες και θυσίες υπέρ της πίστεως. Μας διδάσκει ακόμα με το συγγραφικό και ποιητικό του έργο ν' αγαπούμε την προσευχή και τη λατρεία της Εκκλησίας μας· δικά του έργα είναι οι αναβαθμοί της Οκτωήχου, μεγάλο μέρος του Τριωδίου και του Πεντηκοσταρίου, τα εγκώμια του Επιταφίου θρήνου, που ψάλλονται τη Μεγάλη Παρασκευή, και πολλοί άλλοι ύμνοι, πολλές επιστολές και πολλές κατηχήσεις.

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ: 15ος ΚΑΝΩΝ ΠΡΩΤΟΔΕΥΤΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΙΣ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

 ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ 

15^ος ΚΑΝΩΝ

ΠΡΩΤΟΔΕΥΤΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΙΣ

 Κριτική μελέτη στό σύγγραμμα

τοῦ Ὁσιολογιωτάτου Μοναχοῦ

π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ μέ τίτλο: 

«Ἡ διαχρονική συμφωνία τῶν Ἁγίων Πατέρων γιά τό ὑποχρεωτικό τοῦ 15^ου Κανόνος τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου περί διακοπῆς μνημονεύσεως Ἐπισκόπου κηρύσσοντος ἐπ’ Ἐκκλησίας αἵρεσιν»

 (Ἐκδ. Degiorgio, Τρίκαλα 2012)

Πειραιεύς Νοέμβριος 2012

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Εἰσαγωγή…………………………………………………………………………….5

Ἑρμηνευτική προσέγγισις τοῦ 15^ου Κανόνος τῆς ΑΒ΄Συνόδου…..7

Ὁ προαιρετικός χαρακτήρας τοῦ Κανόνος……………………………..15

Ἀπόπειρα συγκρίσεως τοῦ 15^ου Κανόνος τῆς ΑΒ΄Συνόδου

μέ ἄλλους Κανόνες……………………………………………………………..17

Ὁ 15^ος Κανών τῆς ΑΒ΄Συνόδου ἐν σχέση μέ τήν Ἁγία Γραφή

καί τούς Ἁγίους Πατέρες……………………………………………………..22

1. Καινή Διαθήκη………………………………………………………………..22

2. Ἀποστολικοί Πατέρες………………………………………………………24

3. Πατέρες 4^ου καί 5^ου αἰῶνος………………………………………………26

4. Πατέρες 6^ου καί 7^ου αἰῶνος………………………………………………32

Ἡ ἀποτείχισις στά χρόνια της Εἰκονομαχίας……………………………35

Ὅσιος Θεόδωρος Στουδίτης…………………………………………………37

Μέγας Φώτιος…………………………………………………………………….39

Ἡ ἀποτείχισις σέ ἐπίπεδο Τοπικῶν Ἐκκλησιῶν……………………….40

Ἡ ἀποτείχισις τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων ἐπί Πατριάρχου

Ἰωάννου Βέκκου…………………………………………………................42

Ἡ ἀποτείχισις τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ………………………….45

Ἰωσήφ Βρυέννιος……………………………………………………………….47

Ἅγιος Μάρκος Εὐγενικός………………………………………………………49

Τό Αὐτοκέφαλο τοῦ 1850……………………………………………………52

Ἡ ἀποτείχισις τοῦ Παλαιοῦ Ἡμερολογίου………………………………54

Ἡ ἀποτείχισις τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων ἀπό τόν Πατριάρχη Ἀθηναγόρα……………………………………………………………………………56

Γενικά συμπεράσματα…………………………………………………………58

  

Εἰσαγωγή

Οἱ Ἅγιοι καί Ἱεροί Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας μας, θεοπνεύστου κύρους καί διαχρονικῆς ἰσχύος, πάντοτε ἀποτελοῦσαν καί ἀποτελοῦν μαζί μέ τήν Ἁγία Γραφή τόν ὑπέρτατο ὁδηγό καί κανόνα πλεύσεως στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Θεσπισθέντες δέ ἀπό Θεοφόρους καί Ἁγίους Πατέρες καί ἐπικυρωθέντες ἀπό τήν Ἐκκλησία σέ Οἰκουμενικές Συνόδους, ἀφ’ ἑνός μέν ἐκφράζουν τό ἀλάθητο της Ἐκκλησίας, ἀφ’ ἑτέρου δέ τονίζουν τήν ἀξία τοῦ Συνοδικοῦ θεσμοῦ της. Ἀλλ’ ὅπως στήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας μας ἡ παρερμηνεία τῆς Ἁγίας Γραφῆς ἀπό τούς αἱρετικούς ὑπῆρξε αἰτία νά ἐμφανισθοῦν πάμπολλες αἱρέσεις, πού προκάλεσαν σάλο, ταραχή καί ἀναστάτωση στό ἐκκλησιαστικό Σῶμα καί ὁδήγησαν στήν ἀπώλεια πολλές ψυχές, ἔτσι καί προκειμένου περί τῶν Ἱερῶν Κανόνων, ἐνδεχομένη παρερμηνεία τους εἶναι δυνατόν νά ὁδηγήσει σέ παρέκκλιση τοῦ σκάφους τῆς Ἐκκλησίας ἀπό τήν ἀσφαλῆ πορεία της καί στή διασάλευση τῆς ἐκκλησιαστικῆς τάξεως καί ἑνότητός της.

 Ὁ ἀγαπητός π. Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς, ἐπαινετός κατά τά ἄλλα γιά τό πόνημα, τό ὁποῖο συνέγραψε μέ τόν παραπάνω τίτλο, ἐπιχειρεῖ ἑρμηνεία τοῦ 15^ου Κανόνος τῆς Πρωτοδευτέρας (στό ἑξῆς ΑΒ΄) Συνόδου, ἐπιστρατεύει μάλιστα πολλούς Ἁγίους Πατέρες καί παραδείγματα ἀπό τήν ἐκκλησιαστική ἱστορία, προκειμένου νά κατοχυρώσει τήν ἑρμηνεία, τήν ὁποία θέλει νά δώσει σ’ αὐτόν. Καταβάλλει ἀγωνιώδη προσπάθεια, μέσω τῶν ἁγιογραφικῶν παραπομπῶν καί τῶν πατερικῶν κειμένων, τά ὁποία παραθέτει, νά πείσει τόν ἀναγνώστη γιά τόν ὑποχρεωτικό χαρακτήρα τοῦ ἐν λόγω κανόνος. Ὅτι δηλαδή ὁ Κανόνας αὐτός ἐπιβάλλει τήν διακοπή τῆς μνημονεύσεως τοῦ ἐπισκόπου ἐκείνου, πού κηρύσσει ἐπ’ Ἐκκλησίας αἵρεση, ἔστω καί ἄν δέν ἔχει προηγηθεῖ συνοδική καταδίκη της αἱρέσεως ἤ τοῦ αἱρετικοῦ ἐπισκόπου. Ὡστόσο, ἕνα τέτοιο συμπέρασμα δέν συνάγεται ἀπό τήν ἑρμηνεία, πού ἀποδίδουν              σ’ αὐτόν πνευματικοί καί καταξιωμένοι ἄνδρες καί μελετητές τῶν Ἱερῶν Κανόνων, ὅπως  ἐπίσης, κατά τήν ταπεινή μας γνώμη, οὔτε ἀπό τίς πατερικές παραθέσεις. Τό θέμα τῆς ὑποχρεωτικῆς ἤ μή ἐφαρμογῆς τοῦ Κανόνος αὐτοῦ ἀποκτᾶ μία ἰδιαίτερη ἐπικαιρότητα καί σημασία στήν ἐποχή μας καί ἔχει γίνει ἀντικείμενο πολλῶν συζητήσεων, ἐπειδή ἔχει συνδεθεῖ ἄμεσα μέ τήν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, γιά τήν ὁποία, ὅπως εἶναι γνωστό, μέχρι σήμερα δυστυχῶς, δέν ἔχει ἐπιτευχθεῖ ἡ ἐπίσημη συνοδική καταδίκη της οὔτε ἀπό Τοπική οὔτε ἀπό Οἰκουμενική Σύνοδο.

Θεωρήσαμε χρέος μας στίς γραμμές, πού ἀκολουθοῦν παρακάτω, νά καταθέσουμε στό ὀρθόδοξο πλήρωμα τήν ἰδική μας συμβολή στό ἐν λόγω πρόβλημα, ὥστε νά ἀποτελέσει ἀφορμή γιά περαιτέρω ἔρευνα καί μελέτη του. Ὅσα ἀκολουθοῦν παρακάτω δέν διεκδικοῦν κάποιο ἀλάθητο, οὔτε ἔχουν τήν ἀξίωση ὑποχρεωτικῆς παραδοχῆς των. Δέν ἔχουν, ἐπίσης, χαρακτήρα πολεμικῆς ἀντιπαραθέσεως, ἀλλά ἀδελφικῶν ἐπισημάνσεων καί παρατηρήσεων, πού γίνονται χωρίς προκατάληψη καί πάθος ἐναντίον προσώπων, διότι μοναδικό σκοπό ἔχουν νά μᾶς βοηθήσουν νά ἀποφύγουμε ἀκραῖες καί ἐπιζήμιες ἐνέργειες, οἱ ὁποῖες εἶναι δυνατόν νά καταλήξουν σέ σχίσματα καί διαιρέσεις, πού ἀποτελοῦν τό ὀδυνηρότερο πλῆγμα μέσα στό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας.

Ἑρμηνευτική προσέγγισις τοῦ 15^ου Κανόνος τῆς ΑΒ΄ Συνόδου

ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΗ Αγιορείτη μοναχού π. Μωϋσή

Εισήγηση του Αγιορείτη μοναχού π. Μωϋσή στην Ημερίδα "ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΗ", πού πραγματοποιήθηκε στις 22 Σεπτεμβρίου 2001 στο Ιερό Κοινόβιο Όσιου Νικόδημου.



Αφού ευχαριστήσω θερμά την προσκαλούσα φίλη Ιερά Μονή και ταπεινά συγχαρώ για την εικοσαετή ανοδική πορεία της θ' αρχίσω την αφιλόδοξη εισήγηση μου με τη γνωστή αλλά σημαντική διήγηση περί του άββά Αγάθωνος: «Άκούοντες τινές ότι έχει μεγάλην διάκρισιν, ηθέλησαν να τον δοκιμάσωσιν αν οργίζηταν όθεν είπον εις αυτόν "Σύ είσαι ό Αγαθών;
άκούομεν ότι είσαι πόρνος και υπερήφανος". Ό δε όσιος είπε• "Ναι, ούτως έχει ή αλήθεια". Πάλιν είπον "Σύ είσαι ό Αγαθών, ό φλύαρος και ό κατάλαλος;". Ό δε όσιος άπεκρίθη• "Ναι, εγώ είμαι". Οί δε πάλιν είπον "Σύ είσαι ό Αγαθών ό αιρετικός;". Ό όσιος άπεκρίθη• "Δεν είμαι αιρετικός". Εκείνοι δε παρεκάλεσαν αυτόν λέγοντες: "Διατί τάς μεν ύβρεις εδέχθης, ταύτην όμως δεν εβάστασας;". Απεκρίθη ό Γέρων: Εκείνος μεν εδέχθην, διότι είναι όφελος εις την ψυχήν μου, το δε αιρετικός είναι χωρισμός από του Θεού και δια τούτο δεν το εδέχθην". Οί δε άκούσαντες θαύμασαν την διάκρισιν του και άπήλθον ωφεληθέντες».


Δεν θ' αναφερθούμε εδώ στην ευαγγελική απαρχή του αγιοτρόφου μοναχισμού στην Ιστορία, στους θεσμούς και στην προσφορά του. Δεν θ' αντικρούσουμε τη διατηρούμενη πολεμική πολλών κατ' αυτού, την παρεξήγηση, τη μη γνώση του σκοπού του, ακόμη κι ανθρώπων της Εκκλησίας, πού θέλουν να μετατρέψουν τους Μοναχούς σε απλούς κοινωνικούς εργάτες, να τους χρησιμοποιήσουν και να τους εκμεταλλευθούν. Έτσι συμβαίνει το οξύμωρο σχήμα κι ενώ ορισμένοι κατηγορούν τους μοναχούς ως φυγόκοσμους και φυγόπονους και μη συνδράμοντες στο ποικίλο έργο της Εκκλησίας π.χ. κατά των αιρέσεων, άλλοι η και οί ίδιοι «μετά της αυτής οξύτητος και κριτικής καταδικάζουν τάς εμφανίσεις των μοναχών εις το στάδιο των θεολογικών η υπέρ των ιερών παραδόσεων γενικώς αγώνων, ως έργον μακράν της αποστολής των, ως έκφρασιν υπερήφανου διαθέσεως και φιλοταράχου διαγωγής». Απερίφραστα αμέσως θα πούμε πώς οί κρίσεις αυτές φανερώνουν παχυλή άγνοια του ευαγγελίου, της πατερικής διδασκαλίας, της εκκλησιαστικής ιστορίας και του συναξαριστή. Δεν ισχύουν για τους μοναχούς οί λόγοι του Αποστόλου Παύλου• «Στήκετε και κρατείτε τάς παραδόσεις ας εδιδάχθητε είτε δια λόγου είτε δι' επιστολής ημών» και «τάς δε βέβηλους κενοφωνίας περιίστασο»;.

Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ο ΣΤΟΥΔΙΤΗΣ, ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΑΙ ΘΕΣΕΙΣ

Τόν διαπρύσιον φωστῆρα καί κοσμήτορα τόν διαλάμψαντα δεινῶς ἑν ἀγωνίσμασι ἀναμέλπει ἡ ὀρθόδοξος ἐκκλησία.Δοξασθείς παρά θεοῦ ὅνπερ ἐδόξασας τιμηθείς δέ παρ' αὐτῆς ἥνπερ ἐτίμησας ὄθεν κράζει σοι· Χαῖρε Στουδίου τό καύχημα.

Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου

Κοντάκιον

Τόν διαπρύσιον φωστῆρα καί κοσμήτορα τόν διαλάμψαντα δεινῶς ἑν ἀγωνίσμασι ἀναμέλπει ἡ ὀρθόδοξος ἐκκλησία.Δοξασθείς παρά θεοῦ ὅνπερ ἐδόξασας
τιμηθείς δέ παρ' αὐτῆς ἥνπερ ἐτίμησας
ὄθεν κράζει σοι· Χαῖρε Στουδίου τό καύχημα.

Ὁ Οἶκος

Ἄνθρωπος οὐρανόφρων ἀνεδείχθης παμμάκαρ
καί στῦλος τῇ σεπτῇ ἐκκλησία·
Σύ γάρ τούς ἀθετοῦντας πατρώους θεσμούς,
εἰκόνων τιμῇ νομίμου τε γάμου σύζευξιν, ἤλεγξας,
ἀπέρρηξας δέ ταύτης βοώσης.

Χαῖρε ὁ γόνος τοῦ Βυζαντίου· Χαῖρε τό κλέος μονῆς Στουδίου

Χαῖρε ἐκκλησίας τό ἔξοχον ἥδυσμα· Χαῖρε οἰκουμένης ἁπάσης τό στήριγμα

Χαῖρε ὅτι ὑπερμάχησας τῶν εἰκόνων τῆς τιμῆς· Χαῖρε ὅτι κατενίκησας τούς ἐχθρούς αὐτῶν δεινῶς

Χαῖρε νομίμου γάμου ἀκριβής νομοφύλαξ· Χαῖρε μοιχοζευξίας ὁ ἀκέστωρ καί ρύστης

Χαῖρε πληγῶν πανιοίων γευσάμενος· Χαῖρε δεινῶν πολλῶν ἐκλυτρούμενος

Χαῖρε τήν νέκρωσιν φέρων τοῦ κτίστου· Χαῖρε λαμπρέ λειτουργέ τοῦ Ὑψίστου

Χαῖρε Στουδίου τό καύχημα

ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΑΙ ΘΕΣΕΙΣ ΟΣΙΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΤΟΥ ΣΤΟΥΔΙΤΟΥ

ΔΙΑ ΤΗΝ ΣΥΝΟΔΟΝ

Σύνοδος τοίνυν, δέσποτα, οὐ τό ἁπλῶς συνάγεσθαι ἱεράρχας τε καί ἱερεῖς, κἄν πολλοί ὦσι. Κρείσσων γάρ, φησί, εἷς ποιῶν τό θέλημα τοῦ Κυρίου, ἤ μυρίοι παραβαίνοντες· ἀλλά τό ἐν ὀνόματι Κυρίου, ἐν τῆ εἰρήνῃ καί φυλακῇ τῶν κανόνων· καί τό δεσμεῖν καί λύειν οὐχ ὡς ἔτυχεν, ἀλλ' ὡς δοκεῖ τῇ ἀληθείᾳ, καί τῷ κανόνι, καί τῷ γνώμονι τῆς ἀκριβείας. Ἤ δείξωσιν, οἰ συνελθόντες τοῦτο πεποιηκότες· καί ἡμεῖς σύν αὐτοῖς· ἤ οὐ δεικνύουσιν, ἐκβαλέτωσαν τόν ἀνάξιον, ἵνα μή εἰς κατηγόρημα αὐτοῖς καί ταῖς μετέπειτα γενεαῖς παραδοθήσεται· Ὁ λόγος γάρ ὁ τοῦ Θεοῦ δεδέσθαι φύσιν οὐκ ἔχει καί ἐξουσία τοῖς ἱεράρχαις ἐν οὐδενί δέδοται ἐπί πάσῃ παραβάσει κανόνος· ἤ μόνον στοιχεῖν τά δεδογμένα, καί ἕπεσθαι τοῖς προλαβοῦσιν.