ΑΠΟΡΙΕΣ: ΤΑΦΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΓΕΝΙΚΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ Για ποιους λόγους οι άνθρωποι ταλαιπωρούνται από τους πειρασμούς;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Οι άνθρωποι, εν γνώσει του Κυρίου, υπομένουν πειρασμούς για τρεις λόγους. Ο πρώτος είναι η δοκιμασία, κατά την οποία ο Κύριος διαπιστώνει αν ο άνθρωπος Τον αγαπά και Τον εμπιστεύεται, τόσο στην ευημερία όσο και στις δύσκολες στιγμές. Ο δεύτερος λόγος είναι η παραχώρηση, όπου ο Θεός επιτρέπει τη δοκιμασία, προκειμένου να συνετιστεί ο άνθρωπος που έχει παραστρατήσει. Τέλος, ο τρίτος  λόγος είναι η εγκατάλειψη του ανθρώπου από τον Θεό.

1. ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ: Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα ανθρώπου που δοκιμάστηκε ήταν ο Ιώβ. Ο συγκεκριμένος άνδρας ήταν άνθρωπος δίκαιος, αληθινός και ελεήμων. Είχε μια μεγάλη και ευτυχισμένη οικογένεια καθώς και υλική περιουσία. Ο διάβολος όμως τον φθόνησε για το ήθος και την πίστη του και ζήτησε από τον Θεό την άδεια για να τον δοκιμάσει, πιστεύοντας πως θα αποδείκνυε την ολιγοπιστία του Ιώβ μπροστά στις δυσκολίες. Ο Κύριος όμως γνωρίζοντας καλά τον πιστό του, επέτρεψε τις δοκιμασίες. Πράγματι ο Ιώβ ταλαιπωρήθηκε αφάνταστα: πέθαναν τα παιδιά του, έχασε την περιουσία του, προσβλήθηκε από την λέπρα και έμεινε άστεγος, χωρίς τροφή και μόνος. Εντούτοις όμως ούτε μια στιγμή δεν δυσανασχέτησε με τον Κύριο, απεναντίας δήλωνε πως όφειλε να δέχεται τη δυσάρεστη θέση του με τον ίδιο τρόπο που απολάμβανε και την προηγουμένη ευτυχισμένη ζωή του.
2. ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗ: Πολλές φορές οι χριστιανοί αποκλίνουν από τον ορθό δρόμο και αμαρτάνουν. Σε αυτές τις περιπτώσεις, ο Θεός ως φιλεύσπλαχνος Πατέρας, επιτρέπει να δοκιμάζονται τα παιδιά Του από πειρασμούς, προκειμένου να συνετιστούν, ν’ αναγνωρίσουν τα λάθη τους και να διορθωθούν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν ο Εβραϊκός λαός ο οποίος με παραχώρηση του Κυρίου δοκιμάστηκε για έτη από τον Αιγυπτιακό ζυγό.
3. ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ: Ο Θεός εγκαταλείπει πλήρως τον άνθρωπο και τον αφήνει μόνο του, αντιμέτωπο με τους πειρασμούς του διαβόλου, στις περιπτώσεις της ανεξέλεγκτης ασέβειας και παρανομίας. Παράδειγμα οι Ιουδαίοι και ο Ιούδας, μετά την Σταύρωση του Κυρίου.

Οι συμβολισμοί των γεγονότων του Θείου δράματος.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Όσα υπέφερε και υπέμεινε η ανθρώπινη φύση του Χριστού είχαν σαν τελικό σκοπό την απελευθέρωση του ανθρωπίνου γένους από το προπατορικό αμάρτημα και την εξουσία του διαβόλου. Τα πάντα έχουν συμβολική σημασία και γίνεται στη συνέχεια μια αναφορική καταγραφή τους.

1.     Οι δοκιμασίες του Κυρίου: Έγιναν για την σωτηρία του Αδάμ.

2.     Ο πόνος της Παναγίας: Μεσολάβησε για την σωτηρία της Εύας.

3.     Ο Σταυρός: Το ξύλο της γνώσης που παγίδευσε τους πρωτόπλαστους.

4.     Ο Τάφος του Κυρίου: Η Εδέμ πριν την πτώση.

5.     Η πορφύρα που έντυσαν τον Χριστό: Τα φύλλα συκής που χρησιμοποίησαν οι πρωτόπλαστοι μετά την παρακοή τους.

6.     Ο Γαβριήλ: Ο παμπόνηρος όφις.

7.     Η Σταύρωση του Θεανθρώπου: Η παράβαση του Αδάμ.

Υπάρχουν και κάποιοι άλλοι συμβολισμοί που είναι πιο εξειδικευμένοι για τα μαρτύρια του Κυρίου:

1.     Οι ύβρεις και το φτύσιμο  στο πρόσωπο του Κυρίου: Έγιναν για να τιμηθεί ο άνθρωπος.

2.     Οι προσβολές που δέχτηκε ο Χριστός: Δόξασαν το ανθρώπινο γένος.

3.     Το ράπισμα του Θεανθρώπου: Καταδέχτηκε ο Υιός του Θεού την προσβολή αυτή προκειμένου να ελευθερώσει τα παιδιά Του από την δουλεία του διαβόλου. Στο σημείο αυτό θα πρέπει να αναφερθεί το ότι στους παλαιούς χρόνους υπήρχε η συνήθεια, πριν απελευθερώσουν έναν δούλο, να τον ραπίζουν. Έτσι λοιπόν και ο Κύριος επειδή σκόπευε να μας ελευθερώσει από την δουλεία του διαβόλου, καταδέχτηκε να ραπιστεί.

4.     Το ακάνθινο στεφάνι το δέχτηκε ο Χριστός για να ελευθερώσει τον Αδάμ από την κατάρα.

5.     Η πορφύρα με την οποία ντύθηκε χρησιμοποιήθηκε για να σκεπάσει ο Θεός την γύμνια των πρωτοπλάστων μετά το αμάρτημα τους.

6.     Το καλάμι που χτύπησε τον Κύριο έγινε το όργανο που συνέτριψε το κεφάλι του όφεως.

7.     Το όξινο υγρό που Του προσφέρθηκε χρησιμοποιήθηκε για να γλυκάνει την πίκρα του Αδάμ μετά την πτώση.

8.     Η ύψωση στον Σταυρό έγινε για να ελκύσει ο Ιησούς τους ανθρώπους κοντά Του.

9.     Το κάρφωμα των χεριών Του έγινε για να επιτευχθεί η λύτρωση των ανθρώπων από τον ζυγό του Σατανά.

10.  Το τρύπημα από την λόγχη έσκισε το χειρόγραφο του Αδάμ.

11.  Η κάθοδος στον Άδη επετράπη προκειμένου να πραγματωθεί η ανάσταση των πιστών.

ΠΡΟΔΡΟΜΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΣΗΣ

Ο ρόλος του Ιωσήφ.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Μετά τον θάνατο του Κυρίου, ένας πιστός Του φίλος με το όνομα Ιωσήφ, παρουσιάστηκε μπροστά στον Πιλάτο, όπου με πίστη και ταπεινότητα ζήτησε το σώμα του Χριστού για να το ενταφιάσει. Παρότι γνώριζε τους κινδύνους που διέτρεχε, λόγω του μίσους των αρχόντων προς το πρόσωπο του Ιησού και τους μαθητές Του, ο Ιωσήφ δεν δείλιασε αλλά με επιχειρήματα και τόλμη ζήτησε να πράξει το σωστό.

Καταρχήν μίλησε για την Θεϊκή φύση του Κυρίου, που καταδέχτηκε να υβρισθεί, να σταυρωθεί ως κοινός κατάδικος και να εγκαταλειφθεί ατημέλητος και ξένος.

Στη συνέχεια για να προλάβει ενδεχόμενη αντίρρηση του Πιλάτου, εξήγησε πως ο θάνατος του Ιησού πλέον κατεύνασε την εχθρότητα και το μίσος των Ιουδαίων και των Φαρισαίων, όπως επίσης ολοκλήρωσε και το έργο των Γραμματέων. Επιπλέον και ο ίδιος ο Πιλάτος είχε πράξει αυτό που επέβαλλε η θέση του και οι νόμοι της Ρώμης, οπότε συνεπώς το σώμα του Χριστού δεν είχε καμία σημασία για τους διώκτες Του και το πρέπον ήταν να ενταφιαστεί όπως άρμοζε.

Πράγματι ο Πιλάτος επηρεασμένος από τους λόγους του Ιωσήφ και παρακινημένος από τον Θεό, παρέδωσε τον Κύριο στα χέρια του Ιωσήφ, ο οποίος το τύλιξε με μια σινδόνη και το άλειψε με σμύρνα.

Οι θρήνοι της Παναγίας.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Η Παναγία μετά τον σωματικό θάνατο του Χριστού, έκλαιγε με μεγάλη οδύνη και θρηνούσε βαριά. Παρόλο που γνώριζε καλύτερα από τον καθένα την Θεϊκή φύση του μοναχογιού της και το γεγονός πως ήταν αθάνατος, επικράτησε μέσα της η ανθρώπινη, ευάλωτη φύση της μητέρας και ξέσπασε σε θρήνο που είχε και πολλούς αποδέκτες.

·         Ο προσωπικός θρήνος: Η Παναγία με βαρύ πένθος απευθύνθηκε στο Ιησού και Του εξομολογήθηκε τον πόνο της. Ομολόγησε πως αισθάνεται μόνη χωρίς την παρουσία Του, γεμάτη λύπη, πίκρα, οδύνη, θλίψη, δυστυχία και αβάσταχτο πόνο.

·         Γαβριήλ: Θεώρησε πως οι λόγοι του Γαβριήλ, την στιγμή που της ανακοίνωνε το νέο της ενανθρώπησης του Θεού με την δική της μεσολάβηση, δεν εκπληρώθηκαν με τον θάνατο του Ιησού. Ο Γαβριήλ της αποκάλυψε πως η κυοφορία του Θείου Βρέφους θα της χάριζε απέραντη χαρά όπως επίσης ότι θα γεννούσε τον Βασιλιά του κόσμου, του οποίου η Βασιλεία θα ήταν αιώνια. Αντικρίζοντας Τον όμως στον Σταυρό, η Παναγία έβλεπε μόνο την ανθρώπινη φύση Του, που καταδέχτηκε να εμφανίζεται ως κατάδικος, δούλος και καταφρονημένος νεκρός.

·         Πέτρος: Η Μαρία θύμωσε με τον Πέτρο, διότι δείλιασε μπροστά στα γεγονότα. Το παράπονο της Μαρίας ήταν πως ενώ πριν την σταύρωση του δασκάλου του, ο Πέτρος δήλωνε έτοιμος να θανατωθεί μαζί με τον Ιησού, όταν άρχισαν τα Θεία Πάθη, Τον εγκατέλειψε.

·         Ιωάννης: Για τη Παναγία, ο Ιωάννης ήταν ο μόνος και αληθινός μαθητής του Υιού της, που παρακολούθησε από κοντά το δράμα Του και στήριξε την ίδια. Εκεί λοιπόν, κάτω από τον Σταυρό, η Μαρία κατόπιν και δική της επιθυμία, αποδέχτηκε την εντολή του Χριστού, που όριζε τον Ιωάννη, νέο της γιο.

·         Ιουδαίοι: Οι Ιουδαίοι προκαλούσαν στην Παναγία συναισθήματα φόβου αλλά και θυμού ταυτόχρονα. Την φόβιζε η βιαιότητα των ενεργειών τους και την εξόργιζε η απάνθρωπη στάση τους απέναντι στον μοναχογιό της. Τους θεωρούσε αγνώμονες και φθονερούς που τυφλώθηκαν από τα πονηρά ένστικτα τους και τόλμησαν να θανατώσουν τον Βασιλέα του κόσμου.

·         Ιούδας: Η προδοσία του Ιούδα πλήγωσε την Μαρία, η οποία στον πόνο της του καταλόγισε πολλά. Τον αποκάλεσε αγνώμονα, γιατί ενώ σε τίποτα δεν διέφερε από τους υπόλοιπους μαθητές, φέρθηκε αχάριστα. Ο Κύριος παρότι γνώριζε την φιλαργυρία του, δεν τον ξεχώρισε από τους άλλους μαθητές Του, απεναντίας τον όρισε υπεύθυνο του κοινού ταμείου τους και προσπάθησε με τις παραβολές Του να τον συνετίσει. Εκείνος όμως ήταν αμετανόητος και για αυτόν τον λόγο οι πράξεις του ανταμείφθηκαν με έναν ατιμωτικό θάνατο και με την απόρριψη του από την Βασιλεία των Ουρανών.

·         Χριστός: Η Παναγία απευθυνόμενη με θλίψη στον Υιό της, τον παρακάλεσε να εκπληρώσει την υπόσχεση Του, δηλαδή να μεταβεί στον Άδη, να λυτρώσει τους πιστούς Του και με την έλευση τριών ημερών να αναστηθεί και να επιστρέψει. Η απουσία Του την γέμιζε πόνο και αντιδρούσε ως μητέρα ανθρώπου. Αναγνώριζε πως σταυρώθηκε και πέθανε για την σωτηρία των ανθρώπων, όμως ο πόνος της μητέρας εκείνη την χρονική στιγμή ήταν μεγαλύτερος.

ΠΡΟΔΡΟΜΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΣΤΟΝ ΑΔΗ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΚΑΘΟΔΟ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

Ο φόβος των δαιμόνων.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Οι δαίμονες όταν έλαβαν γνώση των γεγονότων του θανάτου του Ιησού, πέρασαν από διάφορα στάδια αντίδρασης. Καταρχήν έδειξαν φαινομενικά απορία, σχετικά με την ταυτότητα του ανθρώπου που διαφοροποιήθηκε από τους άλλους και δεν μπορούσε να αιχμαλωτιστεί στον Άδη. Στη συνέχεια ο φόβος της έλευσης του Χριστού, τους υποχρεώνει να μετανιώσουν για την απόφαση τους να παρασύρουν τους Εβραίους, που με την σειρά τους κακοποίησαν και σταύρωσαν τον Ιησού. Ο φόβος είναι το επόμενο αίσθημα που είχε σειρά. Οι δαίμονες πίστευαν πως ο Υιός του Θεού θα ερχόταν στον Άδη ως κοινός θνητός άνθρωπος, νεκρός και καταφρονημένος δούλος, αλλά στην πραγματικότητα ήρθε όπως του άρμοζε: αθάνατος Θεός, ισχυρός Βασιλιάς και αυστηρός κριτής. Τέλος ο πανικός κατέλαβε τους δαίμονες οι οποίοι συνειδητοποιώντας πως ο Θεός έρχεται για να καταλύσει την παντοδυναμία τους στον Άδη, να τους συντρίψει και να ελευθερώσει τις ψυχές που κρατούσαν φυλακισμένες για 5500 έτη, τράπηκαν σε άτακτη φυγή στα έγκατα της γης.

Διάλογος Αγγέλων-δαιμόνων.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Όταν έφτασε το πλήρωμα του χρόνου, ο Κύριος πλαισιωμένος από τάγματα Αγγέλων και Αρχαγγέλων πλησίασε στον Άδη. Οι Άγγελοι εκεί, πρόσταξαν τις δυνάμεις του σκότους να ανοίξουν τις πύλες, για να διευκολυνθεί η έλευση του Βασιλιά και νικητή του θανάτου. Κάποιοι δαίμονες όμως, πιστοί στην θεωρία τους ότι είναι ισχυρότεροι του Θεού και αμετανόητοι για την αποπομπή τους από τη Εδέμ, θέλησαν να αμφισβητήσουν τον Χριστό. Έτσι εκδήλωσαν απορία στους Αγγέλους και άγνοια για τον Βασιλέα των Ουρανών. Οι Άγγελοι όμως απάντησαν κατάλληλα, υπενθυμίζοντας τους πως επρόκειτο για το ίδιο πρόσωπο που τους έδιωξε από τον Παράδεισο όταν αποστάτησαν και που τους απομακρύνει από τους ανθρώπους σε κάθε αποτυχημένη προσπάθεια παραπλάνησης τους. Επίσης είναι ο Θεός που τους άρπαξε τον Λάζαρο από τον Άδη και υποχρέωσε τη γη και τα φυσικά-καιρικά φαινόμενα να θρηνήσουν τον σωματικό Του θάνατο. Τέλος είναι η υπέρτατη δύναμη που τους συντρίβει σε κάθε προσπάθεια να Τον πολεμήσουν και είναι η δύναμη που τη συγκεκριμένη στιγμή θα αφανίσει παντελώς την δυναστεία του τρόμου που μέχρι τώρα ανενόχλητοι είχαν εγκαταστήσει στον Άδη.

ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ ΕΙΣΟΔΟΥ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΣΤΟΝ ΑΔΗ

Τα γεγονότα.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Ενώ οι Άγγελοι θριαμβολογούσαν την νίκη του Ιησού επί του θανάτου και οι δαίμονες είχαν καταληφθεί από φόβο, ο Ιησούς κατέβηκε στον Άδη. Η παρουσία Του εκεί ήταν επιβλητική, καθώς εμφανίστηκε με την Θεότητα Του, γεγονός που χαροποίησε όλες ψυχές των αποθανόντων πιστών Του. Οι πρωτόπλαστοι, οι Προφήτες και όλοι οι δίκαιοι που πίστεψαν και έζησαν εν Χριστώ ζωή, ευφράνθηκαν γιατί συνειδητοποίησαν πως είχε έρθει η στιγμή της λύτρωσης τους.

Το γεγονός αυτό το επιβεβαίωσε και ο ίδιος ο Ιησούς που την πρώτη στιγμή της εισόδου Του στο βασίλειο του θανάτου, απευθύνθηκε στον Αδάμ και του αποκάλυψε πως η ενανθρώπιση, τα βασανιστήρια, η ταπείνωση που δέχτηκε και τέλος, ο μαρτυρικός Του θάνατος, πραγματώθηκαν με σκοπό την απελευθέρωση του ανθρώπινου γένους από το αμάρτημα του Αδάμ. Στη συνέχεια ο Χριστός είπε στον Αδάμ και στους πιστούς Του, πως οι δεήσεις τους εισακούστηκαν και έφτασε η στιγμή της λύτρωσης τους από τον ζυγό των διαβόλων και της μετάβασης τους στην Βασιλεία Του. Πράγματι, οι ψυχές οδηγήθηκαν στον Παράδεισο, όπου έκπληκτοι, κυρίως οι πρωτόπλαστοι, αντίκρισαν τον Ληστή που σταυρώθηκε μαζί με τον Ιησού, να τους περιμένει.

Ποιους έσωσε ο Ιησούς;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Ο Χριστός έζησε στην γη 33 έτη. Όσοι Τον πίστεψαν, Τον ακολούθησαν και διαμόρφωσαν την καθημερινή τους ζωή στα πρότυπα της διδασκαλίας Του, κέρδισαν μια θέση κοντά Του, στην Βασιλεία των Ουρανών. Επίσης μετά τον σωματικό Του θάνατο, ο Κύριος παρέμεινε στον Άδη 33 ώρες, όπου και απελευθέρωσε από τους δαίμονες, όσους Τον πίστεψαν και περίμεναν καρτερικά τον ερχομό Του.