Ο γέροντας Ευσέβιος Βίττης Ο «κεγχριαίος μοναχός» του Αρχιμ. Χρυσοστόμου Κ. Παπαθανασίου Ιεροκήρυκος Καθεδρικού Ναού Αθηνών

από το περιοδικό «ΑΝΑΠΛΑΣΙΣ», αρ. τεύχους 444,
Νοέμβριος – Δεκέμβριος 2009

*****

    Την Πέμπτη 5 Νοεμβρίου του σωτηρίου έτους 2009 έφυγε για τον ουρανό ένας σπάνιος άνθρωπος, ένας «ιερωμένος όλος Θεώ», ένας ιερομόναχος πού είχε ανέβει πολύ υψηλά πνευματικά, καρδιακά στο Σινά και στο Υπερώον, στο Θαβώρ και στον «τρίτο ουρανό» κατά Παύλο. Το όνομα του κατά κόσμον Στέργιος Βίττης και το μοναχικόν του «ιερομ. Ευσέβιος, ά., κεγχριαίος μοναχός». Έτσι ήταν η υπογραφή του. (Κεγχριαίος σημαίνει αυτός πού έχει μέγεθος ή σχήμα κέχρου δηλαδή μικρού σπόρου, με κεχρί).

    Πραγματικά, ό αείμνηστος π. Ευσέβιος Βίττης είχε δώσει την καρδιά του να γίνει κατοικητήριον του Θεού και είχε προχωρήσει σε θεογνωσία στο δυσπρόσιτον όρος της θεολογίας. Ταπεινός, εργατικός, δίκαιος, ευλαβής, πιστός, ενάρετος, «καλόγερος», αυστηρός και μειλίχιος, υπομονετικός και γενναίος, φιλεύσπλαγχνος και ελεήμων, φιλόσοφος νους, θεολόγος θεωρίας και πράξεως, πυρωμένη καρδία από το Πανάγιον Πνεύμα.

    Δύσκολα μπορούσες να καταλάβεις τον γέροντα Ευσέβιο, γιατί είχε αγιοπατερικό σκεπτικό, εντός έμενες όταν τον έβλεπες στη βιοτή του, λυτρωμένος έφευγες όταν άνοιγες την ψυχή σου. Ο αοίδιμος δεν ήταν από τους συνήθεις κληρικούς. Ήταν μία ξεχωριστή, αγιασμένη προσωπικότητα των νεωτέρων χρόνων της ιστορίας της Εκκλησίας μας.

    Γεννήθηκε στο χωριό Βλάστη της Πτολεμαΐδος του Νομού Κοζάνης την 1η Απριλίου του έτους 1927. Απεφοίτησε από το Γυμνάσιο Πτολεμαΐδος με βαθμό 20 άριστα. Είχε καθηγητή τον αρχιμανδρίτη π. Αλέξανδρο Γκανιάτσο, ο όποιος ήτο τόσο στο σχολείο όσο και στο φιλανθρωπικό και ιεραποστολικό σωματείο, «Ο καλός Σαμαρείτης» επέδρασε ευεργετικά και διδακτικά στη ζωή του και μάλιστα την νεανική. Μετά την αποφοίτηση του έδωσε εισαγωγικές εξετάσεις στη Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης όπου εισήχθη πρώτος και συνέχισε τις σπουδές του στη Θεολογική Σχολή Αθηνών, όπου και αρίστευσε. Έμεινε στο Φοιτητικό Οικοτροφείο «Απόστολος Παύλος» και έζησε και για ένα χρονικό διάστημα και στην Αδελφότητα Θεολόγων «Η Ζωή».

    Μετά το 1960 ανεχώρησε για τη Γαλλία για σπουδές και στο Παρίσι εργάστηκε συγχρόνως στην κοινότητα «Εμμαούς» του γνωστού αββά Pierre με πνεύμα πολλής ταπεινοφροσύνης και αυτοθυσίας.

    Στη συνέχεια μετέβη στη Σουηδία και έμενε σ' ένα απλό κελί το οποίο ήταν και εργαστήριο ξυλουργικής. Εκεί μελετούσε, προσευχόταν, ζούσε πολύ ταπεινά, ασκητικά, και με την τέχνη του ξυλουργού κέρδιζε τον επιούσιο. Τα χρόνια εκείνα τον ανεκάλυψε σε επίσκεψη του ο αείμνηστος Αρχιεπίσκοπος Θυατείρων Αθηναγόρας (ο Κοκκινάκης) και τον χειροτόνησε κληρικό. Στη Σουηδία παρέμεινε μέχρι το 1980 και μετέπειτα επέστρεψε στην Ελλάδα. Στη Σουηδία ίδρυσε το Ιερό Ησυχαστήριο του Αγίου Νικολάου στο RattviΚ, βόρεια της Στοκχόλμης κοντά σ' ένα δάσος οπού εκεί και ασκήτευσε και κυριολεκτικά είχε αφιερωθεί στην αδιάλειπτη προσευχή, την κατά Θεόν περισυλλογή, στη μελέτη και τη συγγραφή.

    Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα, για ένα μικρό χρονικό διάστημα εγκαταστάθηκε στο Άγιον Όρος, αλλά στη συνέχεια απεσύρθη στο Ησυχαστήριο πού ίδρυσε του Οσίου Σάββα του Ηγιασμένου, Ματρώνης της εν Κωνσταντινουπόλει και Ιερού Χρυσοστόμου σε τοποθεσία στο βουνό πάνω από το χωριό Φαιά Πέτρα του Σιδηροκάστρου. Συχνά κατέβαινε στο Σιδηρόκαστρο και στη Φαιά Πέτρα για ομιλίες και εξομολόγηση. Πλήθος πιστών τον περίμενε και ή πνευματική καθοδήγηση βοήθησε και στήριξε πολλούς συνανθρώπους μας.

    Είναι πολύ χαρακτηριστικά τα λόγια απλών κατοίκων του χωριού Φαιά Πέτρα, τα όποια έγραψε στην εφημερίδα «Μακεδονία» της 15ης Νοεμβρίου 2009, σελ. 25, ο Φώτης Κουτσαμπάρης σε ειδική αποστολή του στο χωριό. Ένας κτηνοτρόφος ο Γιώργος Γραμματάκης είπε: «Εάν ήταν όλοι οι κληρικοί σαν αυτόν, όλοι θα πίστευαν. Βοηθούσε όλο τον κόσμο. Όταν τον έφερναν διάφορα πράγματα οι πιστοί, ρωτούσε ποια οικογένεια έχει ανάγκη και τα προσέφερε. Εγώ τον θεωρώ άγιο». Ο εργολάβος οικοδομών ο όποιος έφτιαξε τις σόμπες στο κελί του π. Ευσεβίου είπε: «Δεν περπατάει πάνω στη γη τέτοιος άνθρωπος. Ήταν άγιος».

    Ένα χρόνο πριν από την κοίμηση του δοκιμάστηκε η υγεία του και πάνω στη δοκιμασία του και πάλι φανερώθηκε ή αρετή του. Όπως βεβαίωσε, σε εκπομπή της κ. Ζωής Πλιάκου του Ρ/Σ της Εκκλησίας της Ελλάδος στις 6 Δεκεμβρίου 2009, πού είχε αφιέρωμα για τον γέροντα, ο καθηγητής της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κ. Βρεττός, ο αείμνηστος πονούσε αλλά υπέμενε και δεν έλεγε τίποτα, βίωνε αυτά πού έγραφε στο βιβλίο του για τον Ιώβ και ήταν περισσότερο προσανατολισμένος προς τον ουρανό παρά προς τη γη. Όλοι στο νοσοκομείο έλεγαν - «Τι άνθρωπος είναι αυτός!».

    Κοιμήθηκε σε ηλικία 82 ετών και η εξόδιος ακολουθία έγινε την Παρασκευή 6 Νοεμβρίου στον Ί. Ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου Σταυρουπόλεως Θεσσαλονίκης με τη συμμετοχή των Σεβ. Μητροπολιτών Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως κ. Βαρνάβα, Σιδηροκάστρου κ. Μακαρίου και του Θεοφ. Επισκόπου Κολουέζι (Κογκό) κ. Μελετίου, κληρικών και πλήθους κόσμου παρ' ότι δεν έγινε καμμία γνωστοποίηση. Η ταφή του έγινε στη Φαιά Πέτρα δίπλα στο κελί του, όπου για πρώτη φορά επετράπη η παρουσία γυναικών, γιατί ο γέροντας το Ησυχαστήριο του το είχε άβατον. Μία πορεία πιστών χριστιανών επί μία ώρα ανέβαινε το βουνό για να τιμήσει και να προσκυνήσει το λείψανο του αοιδίμου γέροντος Ευσεβίου.

    Η συγγραφική του παραγωγή υπήρξε σημαντική. Παραθέτουμε τα κυριώτερα έργα του:

-Αναβάσεις, έκδ. «Η Έλαφος», ά. χρ.

-Εις ύψος νοητόν, εκδ. «Απ. Διακονίας» (1981).

-Κοινωνικές διαστάσεις της ορθόδοξης πνευματικότητας, έκδ. Ί. Μητροπόλεως Σιδηροκάστρου (1983).

-Ουκ επ' άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος, έκδ. «Η Έλαφος» (1984).

-Αγαλλίαμα της καρδίας, έκδ. Ί. Μητροπόλεως Σιδηροκάστρου (1985).

-Ηδονή - Οδύνη, ο διπλός καρπός των αισθήσεων, έκδ. «Ακρίτας» (1990).

-Μικρή Φιλοκαλία, έκδ. «Απ. Διακονία» (1992).

-Η Εκκλησία μου κι εγώ, έκδ. «Ορθόδοξος Κυψέλη» (1996).

-Ομιλίες πνευματικής οικοδομής στην Αποκάλυψη του Αγίου Ευαγγελιστού Ιωάννου, έκδ. «Ορθόδοξος Κυψέλη», τόμος Γ' (1997).

    Έκτος από τα συγγράμματα αυτά, ο π. Ευσέβιος μετέφρασε από τα Σουηδικά αρκετά έργα. Τα σπουδαιότερα είναι τα βιβλία του Τitο Colliander, «Ο δρόμος των ασκητών» και το ημερολόγιο του Dr. Hammarskjold γενικού γραμματέα του ΟΗΕ με τον τίτλο: «Δείχτες Πορείας». Εκείνο όμως πού εντυπωσιάζει εξ επόψεως συγγραφικής και συνάμα ποιμαντικής είναι η πληθώρα των επιστολών του. Ως άλλος Ισίδωρος Πηλουσιώτης ο όποιος από τις επιστολές του έλαβε τον τίτλο του λογίου πατρός της Εκκλησίας, έγραφε περί τις 2.500 επιστολές το χρόνο.

    Κλείνουμε με τα λόγια του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σιδηροκάστρου κ. Μακαρίου για τον αείμνηστο γέροντα: «Ο αείμνηστος Γέροντας Ευσέβιος Βίττης υπήρξε μία σπάνια ιερατική μοναχική και ασκητική μορφή, αληθινό κόσμημα της Μητροπόλεως μας και της Εκκλησίας μας. Ο Θεός τον είχε προικίσει με πολλά χαρίσματα. Και είχε την ξεχωριστή ευλογία να ανατραφεί πνευματικά κοντά σε ανθρώπους της Εκκλησίας, αλλά και να προσελκύει κοντά του για να τους οικοδομήσει πνευματικά πολλούς ευσεβείς χριστιανούς. Μέλισσα αληθινή πού σκορπούσε παντού το γλυκό μέλι της ζωής και των λόγων του». (Βλ. Ιερομ. Ευσεβίου Βίττη, Προσευχητικές και εξομολογητικές πατρικές ικεσίες, έκδ. «Ορθόδοξος Κυψέλη», 2009, σ. 1).

    Και κυρίως κατακλείουμε με τα δικά του λόγια, του αγίου γέροντα: «Το στομάχι και το πουγγί του μοναχού πρέπει να είναι άδεια. Τα μόνα πού κατόρθωσα».

    Ας έχουμε την ευχή του.

    Αιωνία του η μνήμη.

 

πηγή: http://www.zoiforos.gr/

ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ