Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός ημών

Απόσπασμα από τα Ασκητικά του Οσίου Πατρός ημών Ισαάκ του Σύρου

Παραβίασον λοιπόν σεαυτόν να μιμηθής την ταπείνωσιν του Χριστού, ίνα εξαφθή έτι περισσότερον το θείον πυρ εις την καρδίαν σου, το οποίον ετέθη υπ' Αυτού εις αυτήν·
διά του οποίου πυρός εκριζούνται εξ' αυτής όλαι αι κοσμικαί ταραχαί, αίτινες φονεύουσι τον νέον κατά Χριστόν άνθρωπον, και μολύνουσι τας ψυχικάς αγίας αυλάς του Κυρίου του Αγίου και Δυνατού·
διό εγώ δύναμαι να είπω μετά θάρρους συμφώνως με τον άγιον απόστολον Παύλον, ότι είμεθα ναός του Θεού ζώντος.
Ας αγιάσωμεν λοιπόν και καθαρίσωμεν τον ναόν τούτον, καθόσον ο Ίδιος είναι καθαρός και άγιος, ίνα επιθυμήση να κατοικήση έν αυτώ·
ας στολήσωμεν αυτόν δι' όλων τών καλών και εναρέτων πράξεων·
ας θυμιάσωμεν αυτόν διά του θυμιάματος της καθαράς και καρδιακής προσευχής προς ανάπαυσιν του ιδίου θείου θελήματος, την οποίαν προσευχήν αδύνατον είναι ν' αποκτήση τις διά της συναναστροφής των κοσμικών συνεχών ταραχών, και ούτω θέλει επισκιάσει εις την ψυχήν σου η νεφέλη της δόξης του Θεού, και το φως της μεγαλωσύνης Αυτού θέλει διαλάμψει εντός της καρδίας σου·
και οι μεν άγιοι άγγελοι, οι κάτοικοι του σκηνώματος του Θεού, θέλουσι πληρωθή από χαράν και ευφροσύνην, οι δε αναίσχυντοι δαίμονες διά της φλογός του Αγίου Πνεύματος θέλουσιν εξαφανισθή.

Ονείδιζε λοιπόν πάντοτε τον εαυτόν σου, αδελφέ, και λέγε·
αλλοίμονον εις σε, ω αθλία ψυχή !
επλησίασεν ο εκ του σώματός σου αποχωρισμός,
διατί ευχαριστήσαι εις εκείνα, τα οποία σήμερον μέλλεις να εγκαταλείψης,
και να στερηθής την θεωρίαν αυτών εις τους αιώνας;
πρόσεχε, ω ψυχή, εις τον εαυτόν σου, και συλλογίζου τα όσα έπραξας,
και πως έπραξας αυτά, και ποία είναι,
και μετά τίνος απέρασας τας ημέρας της ζωής σου,
ή ποίος εδέχθη τον κόπον της εργασίας της πνευματικής σου γεωργίας,
και τίνα ευχαρίστησας διά της πάλης σου, ίνα εξέλθη εις απάντησίν σου εν καιρώ της εντεύθεν εκδημίας σου·
ποίον δε ευχαρίστησας εν τη οδώ της ζωής σου, ίνα αναπαυθής ήδη εις τον λιμένα αυτού;
τίνος δε χάριν εκακοπάθησας κοπιάζουσα, ίνα φθάσης ήδη εις αυτόν μετά χαράς;
ποίον απέκτησας φίλον εις τον μέλλοντα αιώνα, ίνα σε υποδεχθή εν καιρώ του ταξειδίου σου ;
εις τίνος χωράφιον εδούλευσας, και τις είναι, όστις μέλλει να πληρώση τον μισθόν σου εν τη δύσει του χωρισμού εκ του σώματός σου ;
Συ, ω ψυχή, εξέτασον σεαυτήν, και βλέπε προς ποίαν γην είναι η μερίς σου·
και αν διέβης το χωράφιον των αμαρτιών σου, το οποίον καρποφορεί πικρίαν εις τους δουλεύοντας αυτό·
κράξον και βόησον μετά κλαυθμού και στεναγμού και αδημονίας εκείνα τα λόγια,
τα οποία αναπαύουσι τον Θεόν σου περισσότερον από τας θυσίας και τα ολοκαυτώματα·
ας αναβρύη το στόμα σου παραπονητικάς φωνάς,
εις τας οποίας ευφραίνονται οι άγιοι άγγελοι·
πλύνε τας παρειάς σου με τα κλαύματα των ομμάτων σου,
ίνα αναπαυθή εις σε το αγιον Πνεύμα, και καθαρίση τον ρύπον της κακίας σου·
καταπράϋνον διά των δακρύων τον Κύριόν Σου, ίνα έλθη και προς σε·
επικαλού την Μαρίαν και Μάρθαν, όπως σε διδάξωσι πενθικάς φωνάς·
βόησον προς τον Κύριον, και ειπέ:

Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός ημών,
όστις έκλαυσας επί Λαζάρω, και έχυσας δάκρυα λύπης και συμπαθείας επάνω εις αυτόν, δέξαι τα της πικρίας μου δάκρυα·
ιάτρευσον διά των αγίων Σου παθημάτων τα πάθη μου·
θεράπευσον διά των πληγών Σου τας ψυχικάς μου πληγάς·
διά του τιμίου Σου αίματος καθάρισόν μου το αίμα,
και ένωσον την ευωδίαν του ζωοποιού Σου σώματος τω σώματί μου·
η χολή, την οποίαν παρά των εχθρών, εποτίσθης, ας γλυκάνη την ψυχήν μου από την πικρίαν, την οποίαν ο αντίδικός μου διάβολος μ' επότισε·
τo πανάγιόν Σου σώμα, το οποίον ετανύσθη επί του σταυρού, ας αναπτερώση πρός Σε τον νούν μου, όστις εσύρθη κάτω υπό των δαιμόνων·
η παναγία Σου κεφαλή, την οποίαν έκλινας επί του σταυρού,
ας υψώση την κεφαλήν μου, την περιϋβρισθείσαν υπό των αντιπάλων δαιμόνων·
αι πανάγιαί Σου χείρες, αι καθηλωθείσαι υπό των παρανόμων εν τω σταυρώ, ας με αναβιβάσωσι πρός Σε εκ του χάσματος της απωλείας, καθώς υπεσχέθη το πανάγιόν Σου στόμα·
το πρόσωπόν Σου, το δεξάμενον ραπίσματα και εμπτύσματα υπό των καταράτων Ιουδαίων, ας μου λαμπρύνη το πρόσωπον, το οποίον εμολύνθη από τας αμαρτίας·
η ψυχή Σου, την οποίαν επί του σταυρού υπάρχων, παρέδωκας εις τον Πατέρα Σου, ας με οδηγήση πρός Σε διά της χάριτός Σου.
Δεν έχω καρδίαν θλιβομένην πρός αναζήτησίν Σου,
δεν έχω μετάνοιαν,
δεν έχω κατάνυξιν,
ουδέ δάκρυα, τα οποία επαναφέρουσι τα τέκνα εις την ιδίαν αυτών πατρίδα.
Δεν έχω, Δέσποτα, δάκρυον παρακλητικόν·
εσκοτίσθη ο νούς μου από την ματαιότητα του κόσμου, και δεν δύναται ν' ατενίση προς Σε μετά πόνου·
εψυχράνθη η καρδία μου από το πλήθος των πειρασμών, και δεν δύναται να θερμανθή διά των δακρύων της προς Σε αγάπης.
Αλλά Συ, Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός μου, ο θησαυρός των αγαθών,
δώρησαί μοι τελείαν μετάνοιαν, και καρδίαν επίπονον,
ίνα ολοψύχως εξέλθω εις αναζήτησίν Σου·
διότι ανευ Σου θέλω αποξενωθή από παντός αγαθού.
Χάρισαί μοι λοιπόν, ω αγαθέ, την χάριν Σου·
ο Πατήρ, όστις Σ' εγέννησεν εκ των κόλπων Αυτού αχρόνως και αϊδίως,
ας ανανεώση εις εμέ τας μορφάς της εικόνος Σου.
Σ' εγκατέλιπον, μη μ' εγκαταλείπης·
εχωρίσθην από Σου, έξελθε εις αναζήτησίν μου, και ευρών εισάγαγέ με, εις τας νομάς Σου, και συναρίθμησόν με μετά των προβάτων της εκλεκτής Σου ποίμνης, και διάθρεψόν με μετ' αυτών εκ της χλόης των θείων Σου μυστηρίων, των οποίων υπάρχει κατοικητήριον η καθαρά καρδία, εις την οποίαν αναφαίνεται η έλλαμψις των αποκαλύψεών Σου, η οποία έλλαμψις είναι παρηγορία και αναψυχή των κοπιόντων διά Σε εν θλίψεσι και διαφόροις ατιμίαις·
της οποίας ελλάμψεως είθε ν' αξιωθώμεν και ημείς διά της χάριτος και φιλανθρωπίας Σου,
του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού,
εις τους αιώνας των αιώνων.
Αμήν.