Περί υπάκοής

Παρόμοια και εκείνος ο αδελφός που τον έστειλε ο Γέροντάς του για διάφορες απαραίτητες εργασίες στον «αποκρισάριό» του στην πόλη, όταν κατάλαβε ότι η κόρη του «αποκρισάριου» ήθελε να τον παρασύρει στην αμαρτία, λέγοντας μόνο: «Θεέ μου, με τις ευχές του Γέροντά μου, γλύτωσέ με» [1], αμέσως βρέθηκε στο δρόμο που οδηγούσε  στο Γέροντά του; [2] Πόση βοήθεια παίρνει κανείς και με μόνη την επίκληση των ευχών του Γέροντά του; Για να πει: «Θεέ μου, με τις ευχές του Γέροντά μου, γλύτωσέ με», αμέσως βρέθηκε στο δρόμο. Κατανοείτε και των δυο την ταπείνωση και την ευλάβεια. Βρίσκονταν σε ανάγκη, και ήθελε ο Γέροντας να στείλει τον αδελφό του στον «αποκρισάριόι» του, και δεν του είπε: «Πήγαινε». Αλλά του είπε: «Θέλεις να πας»; Παρόμοια και ο αδελφός δεν είπε: «Θα πάω», αλλά του είπε: «Θα κάνω όπως θέλεις». Γιατί και τους πειρασμούς που θα συναντούσε φοβόταν, και το να κάνει παρακοή στο Γέροντά του. Κατόπιν μόλις δυσκολεύτηκαν περισσότερο, του λέει ο Γέροντας: «Σήκω, πήγαινε» και δεν του είπε:« Ελπίζω ότι ο Θεις θα σε σκεπάσει», αλλά του λέει:«Ελπίζω ότι, με τις ευχές του Γέροντά μου, ο Θεός θα σε σκεπάσει». Παρόμοια και ο αδελφός, όταν βρέθηκε στην πειρασμό, δεν είπε:« Θεέ μου, γλύτωσέ με», αλλά: «Θεέ μου, με τις ευχές του Γέροντά μου, γλύτωσέ με». Και καθένας τους είχε την ελπίδα στις ευχές του Γέροντά του.

[1] «Δι' ευχών του Γέροντος».

Συνηθισμένη έκφραση των μοναχών. Φανερώνει την απουσία βιωμάτων παρρησίας προς το Θεό. Ξεκινάει από τη θεωρητική παραδοχή της ταπεινόφρονης αυτοκατακρίσεως, προχωρεί στην πρακτική αναγνώριση της εμπάθειας και της αδυναμίας του υποτακτικού και οδηγεί στην πραγματική βίωση της ταπεινώσεως με τη μορφή της Χριστομίμητης και Χριστοκεντρικής κενώσεως.

Ο μοναχός (ο υποτακτικός) διώχνει κάθε ίχνος αυτοσεβασμού, αυτοδικαιώσεως ή αυτοαγωγής και αυτοπεποιθήσεως. Την έκβαση του αγώνα για τον αγιασμό και τη σωτηρία τουτην αποθέτει στην προσωπικότητασ του Γέροντα, όχι γιατί δε μπορεί να καλλιεργήσει άμεσα Χριστοκεντρικά βιώματα, αλλά γιατί θέλει να ελεγχει κάποιος, πιο προοδευμένος και πιο ασφαλής, και αυτόν ακόμα τον Χριστοκεντρισμό των βιωμάτων του.

Έτσι σ' όλη του τη ζωή ο μοναχός πορεύεται, διακονεί, προσεύχεται, ασκείται και πολλές φορές θαυματουργεί «δι' ευχών του Γέροντος» και ταπεινούμενος φυλάσσει την ταπεινοφροσύνη και ταπεινόφρων ανέρχεται στις έσχατες βαθμίδες της «υψοποιού ταπεινώσεως», ώστε να φτάνει να εύχεται και να ζητάει το έλεος του Θεού «δι' ευχών όλου του κόσμου».

 [2] «Αδελφός ήλθεν από Σκήτεως προς τον Αββάν Αμμούν και λέγει αυτώ. Πέμπει με ο Πατήρ μου εις διακονίαν, και φοβούμαι την πορνείαν. Λέγει αυτώ ο γέρων, οίαν ώραν έρχεταί σοι πειρασμός, ειπέ: Ο Θεός των δυνάμεων, ευχαίς του Πατρός μου, εξελού με. Εν μιά των ημερών έκλεισε παρθένος την θύραν επάνω αυτού, και βοήσας φωνή μεγάλη είπεν, Ο Θεός του Πατρός μου, εξελού με. Και ευθέως ευρέθη εις την οδόν της Σκήτεως.» (Αβ. Αμμούν P.G. 65, 128 D.)

 Αbβά Δωρόθεου

Έργα Ασκητικά 

ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ (σελ. 107)

Εκδόσεις Ετοιμασία

Αναρτήθηκε από Κυριάκος στις 2:43 μ.μ.