Σχετικά µε αυτό, βρίσκονται σε πλάνη πολλοί, όσοι νοµίζουν για αρετή την ολιγοψυχία και την υπερβολική λύπη που τους συνοδεύει ύστερα από την αµαρτία, µη γνωρίζοντας οτι αυτή προέρχεται από κρυφή υπερηφάνεια και πρόληψι, που έχουν κάνει θεµέλια πάνω στην ελπίδα και στο θάρρος που έχουν στό εαυτό τους και στις δυνάµεις τους.
Γιατί αυτοί υπολογίζοντας τον εαυτό τους ότι είναι κάτι, κατά κάποιον τρόπο, ξεθάρρεψαν πολύ, και βλέποντας µε την δοκιµή της πτώσεως, οτι δεν έχουν καµµία δύναµι, ταράζονται και απορρούν, σάν για κανένα πράγµα καινούργιο και ολιγοψυχούν βλέποντας πεσµένο στή γή εκείνο στο οποίο βασίσθηκαν (δηλαδή τον εαυτόν τους), πάνω στον οποίο είχαν αποθέσει το θάρρος και την ελπίδα τους.
Αυτό όµως δεν γίνεται και στον ταπεινό, ο οποίος µόνο στό Θεό έχει την ελπίδα και το θάρρος του, χωρίς να έχη καµία ελπίδα στον εαυτό του. Γι’ αυτό, όταν πέση σε κάθε είδους σφάλµα, αν και αισθάνεται πόνο και λύπη, µε όλο τούτο δεν ταράσσεται ούτε απορεί. Γιατί ξέρει οτι αυτό του συνέβη απο την αθλιότητα και την αδυναµία του εαυτού του, η οποία γνωρίζοντας πολύ καλά µε το φως της αλήθειας
ShareThis Copy and Paste
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου