ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΣΤ΄. Άλλες εµπειρίες, µέσα απο τις οποίες αποκτάται η απιστία στον εαυτό µας και η εµπιστοσύνη και το θάρρος στο Θεό.

Επειδή όλη η δύναµις µε την οποία νικώνται οι εχθροί µας, γεννιέται από την µη εµπιστοσύνη στον εαυτό µας και από την ελπίδα στο Θεό, είναι ανάγκη να προµηθευθής αδελφέ µου, από τις ειδήσεις αυτές, για να αποκτήσης την δύναµι αυτή, µε την βοήθεια του Θεού, γνώριζε λοιπόν  µε βεβαιότητα, ότι,  ούτε  όλα  τα  προτερήµατα, είτε φυσικά είναι, είτα αποκτηµένα, ούτε όλα τα χαρίσµατα που δίνονται δωρεάν, ούτε η γνώσις όλη της θείας Γραφής, ούτε το πως εργαστήκαµε πολλά χρόνια το Θεό και συνηθίσαµε στην εργασία του· όλα αυτά, δεν θα µας κάνουν να εκπληρώσουµε το θείο του θέληµα, αν και σε κάθε καλό θεάρεστο, που θα πρέπει να κάνουµε και σε κάθε κίνδυνο, που πρέπει να αποφύγουµε και σε κάθε σταυρό που πρέπει να σηκώσουµε κατά  το  θέληµά  του,  άν,  λέω,  δεν  ανυψώση  την  καρδιά  µας  µία ξεχωριστή βοήθεια του Θεού και δεν µας δυναµώση για να τά εκτελέσουµε, καθώς είπε ο Κύριος «χωρίς εµένα δεν µπορείτε να κάνετε τίποτε» (Ιωάν. 15,15). Ώστε, εµείς πρέπει σε όλη µας τη ζωή και σε όλες   τις   ηµέρες   και   ώρες   και   στιγµές,   να   εχουµε   αυτή   την αποφασιστική γνώµη, οτι µε κανένα τρόπο και κανένα λογισµό, δεν θα µπορέσουµε ποτέ να εµπιστευθούµε και να ελπίσουµε στόν εαυτό µας.

 

Για  την  στο  Θεό  ελπίδα,  κοντά  σ’  εκείνα  που  σου  είπα  στο  γ' κεφάλαιο, γνώριζε, οτι δεν είναι άλλο ευκολώτερο στο Θεό, οσον το να νικήσης τους εχθρούς σου, τόσο τους λίγους, όσο και τους πολλούς· τόσο τους παλιούς και ανδρείους, οσο και τους νέους και αδυνάτους. Λοιπόν, µία   ψυχή,   ας   είναι   φορτωµένη   απο   αµαρτίες,   ας   έχη   όλα   τα ελαττώµατα του κόσµου· ας είναι µολυσµένη, όσο µπορεί να φαντασθή κάποιος, ας δοκίµασε όσο θέλησε και όσο µπόρεσε να µεταχειρισθή κάθε µέσο και αγώνα, για να αφήση την αµαρτία και να κάνη το καλό και  δέν  µπόρεσε  ποτέ  να  αποκτήση  κανένα  µικρό  µερίδιο  καλού, µάλιστα να προχωρά ακόµη πιό βαθειά στο κακό, όµως, µε όλα αυτά, δεν πρέπει να σταµατήση ποτέ, να ελπίζη στον Θεό, ούτε πρέπει να εγκαταλείψη  ποτέ  τα  όπλα  και  τους  αγώνες  τους  πνευµατικούς, αλλά   πρέπει  να   πολεµάει  πάντα  ανδρειωµένα.  Γιατί,  πρέπει  να γνωρίζης ότι σε αυτό τον αόρατο πόλεµο δεν χάνει όποιος δεν παύσει ποτέ από του να πολεµά και να ελπίζη στον Θεό, του οποίου η βοήθεια, δεν λείπει ποτέ από τους πολεµιστές του, µολονότι και µερικές φορές επιτρέπει να µένουν πληγωµένοι· ας πολεµή λοιπόν ο καθένας, διότι σ’ αυτόν τον πόλεµο στηρίζεται το παν. Και το ιατρικό είναι ετοιµο και δραστικό, για να δοθή στους πολεµιστές, που γυρεύουν τον Θεό και την βοήθειά του, µε σταθερή ελπίδα. Γιατί σε καιρό που αυτοί δεν το ελπίζουν, θα εξαφανισθούν οι εχθροί τους όπως έχει γραφή, «έχασε την πολεµική του δύναµι ο µαχητής της Βαβυλώνος» (Ιερ. 51,30).